PERSSCHOUW

Israël en de kerk

Nog steeds wordt de vraag gesteld naar de verhouding van de christelijke kerk en Israël, Verschillende opvattingen dienaangaande worden gehoord. In Vrede over Israël schreef prof. Oosterhoff een artikel over deze vragen. Dit artikel luidde: In Israël ingelijfd.

Men kan wel eens de opmerking horen of lezen, dat de beloften Gods aan Israël zijn overgegaan op de Christelijke Kerk, die uit de heidenen is. De Christelijke Kerk is, zo zegt men dan, getreden in de plaats van Israël.

Ik meen, dat men dit op grond van de Heilige Schrift niet kan volhouden. Nooit wordt het daar zo gezegd. Wel anders.

Paulus gebruikt in Rom. 11:17 vv. het beeld van de olijfboom. De olijfboom gold voor een van de vruchtbaarste en nuttigste bomen in Palestina.

Paulus vergelijkt Israël bij zo'n olijfboom. Immers Israël was het door. God verkoren volk, het volk van Zijn verbond, tot wie Hij was gekomen met Zijn rijke beloften. Niet het minst met Zijn belofte aangaande de Messias, die uit Israël zou geboren worden en in wie God alle heil voor tijd en eeuwigheid zou schenken. En daarin, dat de Messias uit Israël zou geboren worden, zou dat volk tot een zegen zijn voor alle andere volken (Gen. 12:3).

Maar toen de Messias kwam, heeft Israël zelf Hem verworpen. Hij is tot de Zijnen gekomen, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen (Joh. 1:11). En wat is er toen gebeurd? Is de boom toen uitgeroeid? Sommigen zien het inderdaad zo. Maar Paulus zegt het anders. Hij zegt, dat enkele takken zijn weggebroken. Hiermee zinspeelt de apostel op hen, die uit het Joodse volk in ongeloof de Christus hebben verworpen. Door hun ongeloof zijn ze a.h.w. buiten het eigenlijke Israël komen te staan en ontvangen ze geen deel aan de vervulling van de rijke beloften Gods. Daaraan kan men alleen deel ontvangen door het geloof in Jezus Christus.

Het is opmerkelijk dat Paulus spreekt van enkele takken, hoewel de grote massa van het Joodse volk in ongeloof aan de Christus is voorbijgegaan. Veeleer zijn het slechts enkelen, die tot het geloof in Christus zijn gekomen. Toch spreekt Paulus van enkele takken, die zijn weggebroken. Men heeft dit het optimisme genoemd van de Jood die zijn volk liefheeft. Anderen menen, dat de droefheid de apostel weerhouden heeft om het sterker te zeggen dan nodig was. Eerder zie ik er een bewijs in, dat Paulus in het geloof blijft vasthouden aan een massale erkenning van het Joodse volk, dat Jezus is de Christus, waardoor tegenover de velen, die in Christus niet geloven, van enkele takken kan gesproken worden, die worden weggebroken. De boom zelf blijft bestaan.

En dan ziet de apostel het vervolgens zo, dat tussen de takken, die aan de boom gebleven zijn — dat is het deel van het Joodse volk, dat wel tot het geloof gekomen is - — de heidenen als wilde loten worden geënt en zo ook aan de saprijke wortel van de boom deel ontvangen.

Men heeft de apostel dit beeld kwalijk genomen en gezegd, dat hij daardoor bewijst een echte stadsmens te zijn, die van bomen kweken geen verstand had, want men pleegt geen wilde loot op een edele boom te zetten, maar wel omgekeerd: een edele loot op een wilde boom om op deze wijze een wilde boom door het inzetten van een goede ent te veredelen. Maar de apostel keert het om en laat de wilde ent door overbrenging op de goede boom veredeld worden.

Ik geloof niet, dat we uit het beeld, dat de apostel gebruikt, conclusies mogen trekken omtrent zijn kennis inzake het kweken van bomen. De zaak, die hij wil uitbeelden, dringt hem tot dit ongewone beeld. Heidenen worden in de Joodse stam geënt en ontvangen op deze wijze deel aan de rijke zegeningen en beloften, waarmee God kwam tot Israël. Heidenen worden ingelijfd in het genadeverbond, dat God met Abraham heeft opgericht. Zo ontvangen zij deel aan de saprijke wortel van de olijfboom. De beloften van God tot Abraham komen ook tot hen.

De Christelijke Kerk uit de heidenen is niet een nieuwe boom, die in de plaats trad van het oude. Het is één boom, waaraan zowel heidenen als Joden takken zijn.

Deze zelfde gedachte treffen we ook in het Oude Testament aan, met name kunnen wij dan denken aan Psalm 87. Daar wordt van de heidenen, die tot het geloof komen gezegd, dat ze in Sion zijn geboren en zo ontvangen ze deel aan het heil van Sion. Terecht spreekt de berijming van „in Israël ingelijfd". Dat is hetzelfde als wat Paulus zegt: in Israël geënt.

Daarom kan er ook van een zich beroemen van de Christenen uit de heidenen boven de Joden geen sprake zijn. Paulus zegt: niet gij draagt de wortel, maar de wortel draagt u. En de wortels zijn de beloften Gods tot Abraham en in Abraham tot het hele Joodse volk. Uit die beloften mag na de Pinksterdag ook de heiden leven.

Tegelijk blijven deze beloften gelden voor de Joden, die nog Christus verwerpen. Paulus zegt, dat zij, wanneer zij niet bij hun ongeloof blijven, weer geënt worden. Want God is bij machte hen opnieuw te enten. Zo ontvangen Jood en heiden in Christus deel aan éénzelfde belofte en aan éénzelfde heil. Het zal zijn één nieuw Israël, waarin Jood en heiden.door het geloof in Christus één zullen zijn om eeuwig God te danken en te dienen om Zijn oneindige genade.

Het is goed, dat de vraag naar de verhouding van Israël en kerk levend blijve, opdat we ook hierin zoeken naar de boodschap van de Schrift.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen