KINDEREN DES VERBONDS

(2)

In ons vorig artikel wezen we er op dat zich aan de aanbieding der genade binnen de kring des verbonds de kracht van de Heilige Geest moet paren. Maar dit laatste beperkt zich tot weinigen: ok bij Handelingen 13 : 32 tekent Calvijn aan, dat de belofte wel voor de kinderen van Abraham erfelijk was, maar velen door hun ongeloof er van beroofd worden. Het aanbod van genade wordt door Calvijn zeer ernstig genomen. Dat aanbod komt tot allen. De ongelovige berooft zichzelf van de kracht er van. Het is dus het geloof, dat onderscheid maakt, zodat uit een grote menigte er een klein getal voorkomt, dat voor echte kinderen gehouden kan worden. Door het geloof nu scheidt God de Zijnen af. Dit is de dubbele verkiezing. De eerste is zonder onderscheid een verkiezing van het gehele volk, zoals de eerste aanneming Gods heel het geslacht van Abraham omvatte. De tweede is beperkt in het geheime raadsbesluit Gods en wordt uiteindelijk bevestigd door het geloof, opdat deze verkiezing ook bij de mensen van kracht zij.

Hoe onmogelijk het is bij Calvijn de bevestiging te vinden van de stelling, dat men alle kinderen des verbonds moet houden voor wedergeborenen volgt ook duidelijk uit zijn commentaar op de brief aan de Romeinen, vooral bij Romeinen 9 : 6 en 7. Daar kómt ook weer de tweeërlei verkiezing naar voren. De algemene is dan het aangaan van het verbond der genade. De bijzondere verkiezing is dan wat wij kortweg uitverkiezing plegen te noemen. Voor Calvijn behoren algemene verkiezing, verbond der genade en algemene roeping vaak dicht bij elkaar. Dit is het verbond met Abraham en zijn zaad, dat de deur opent tot de bijzondere verkiezing.

Voor allen zijn de voorwaardelijke beloften, voor de gelovigen zijn de volstrekte beloften. De gelovigen nu dat zijn de krachtdadig geroepenen, die God te voren gekend heeft. Het staat voor Calvijn vast, dat niet iedere nakomeling van Abraham de erfenis volstrekt beloofd is. Het verbond der genade met Abraham betekent, alleen dat de uitverkorenen onder hen de zaligheid zullen verwerven.

Nu zeiden indertijd de Labadisten: , .Aan

welke de beloften niet zijn gedaan, die zijn niet in het verbond. Aan de verworpelingen nu zijn de beloften niet gedaan nl. van een nieuw hart en van volharding".

Deze beloften zijn inderdaad niet aan Ismaël en Izaak beide gedaan en dus niet aan al het natuurlijk zaad. Maar Koelman antwoordde: de beloften zijn wel aan allen gedaan, doch niet op dezelfde wijze.

, , De Heere belooft het leven en de gerechtigheid en de vergeving der zonden, en zegt, dat die zullen gegeven worden aan degenen, die uiterlijk in het verbond zijn, mits zij geloven". De uitverkorenen echter hebben de belofte van een nieuw hart, dat God zal geven. Voor Calvijn ligt het bij Romeinen 9:6, 7 zo: od heeft zich verwaardigd met een volk het verbond des levens aan te gaan. Aan Abraham en zijn zaad is de belofte gegeven, maar de beloofde erfenis heeft geen betrekking op elk willekeurig zaad. De Heere heeft het zaad van Abraham tot een eigen volk aangenomen onder bepaalde voorwaarden.

Twee dingen moeten we in aanmerking nemen. Eerst: de belofte der zaligheid aan Abraham strekt zich uit tot allen die hun vleselijke afstamming tot hem terugvoeren, want die belofte wordt aan allen zonder uitzondering aangeboden.

In deze zin zijn alle bondelingen kinderen der belofte. Ismaël en Ezau zijn niet minder kinderen der belofte als Izaak en Jacob. Anders waren zij niet besneden. Ook de ongelovigen zijn kinderen des verbonds Maar nu het andere. Slechts zij zijn in eigenlijke zin kindeven der belofte in wie de kracht en vervulling daarvan zich openbaren. Dus niet alles is Israël d.w.z. kind Gods, ook al ging de Heere met alle kinderen van Abraham een verbond aan. Dit laatste krijgt bij Calvijn alle nadruk. De ongelovigen zijn in het verbond. Maar zij hebben dit met ongeloof ontvangen. Zij verwerpen de belofte. Zo heet het hele volk het bijzondere eigendom Gods, Het is door de Heere aangenomen. Velen echter verwerpen deze aanneming. Soms zegt men dat dit alleen in bepaalde kerken met weinig tucht voortkomt. Maar reeds in het gezin van Abraham valt de helft af. Calvijn gebruikt dit om er op te wijzen dat de uitverkiezing niet gebonden is aan de vleselijke nakomelingschap en dat dit ook niet is overeengekomen bij het sluiten van het verbond. Die verwerping komt ten volle voor rekening der ongelovigen. Zij genieten de weldaden des verbonds niet, omdat zij de aanneming Gods door hun ondankbaarheid verwerpen. Doch de gelovigen hebben hun geloof alleen aan Gods genade, waartoe zij zijn uitverkoren in een tweede verkiezing te danken.

De besnijdenis noemt Calvijn een bevestiging van de belofte der zaligheid. Zij verzegelt dus niet de uitwendige genade, doch de belofte. Deze belofte komt in de uitwendige roeping tot de bondeling, doch werkt niets uit zonder geloof. In de uitverkorenen buigt God het hart, dat zij gewillig de belofte aannemen.

We hebben nu gezien dat Calvijn het verbond uitstrekt tot alle nakomelingen Abrahams. Hij voert echter soms een ander spraakgebruik. In zekere zin zijn allen volk Gods. Dit is het verbond naar zijn uitwendige zijde. Welke waarde heeft dit voor de bondeling? Kan hij zeggen: Ik heb Gods belofte, ik word zalig? Neen, want vele bondelingen worden niet zalig. Maar wie zich voor God vernederen moet en een mishagen aan zichzelf heeft, gedenke wat God aanbiedt en aan wie, nl. aan de armen en ellendigen. Hoe onwaardiger, schuldiger, verlorener een mens zich gevoelt, des te meer mag hij hopen op tie vervulling van Gods belofte: Ik zal het stenen hart uit u wegnemen.

Calvijn zegt bij Ez. 16:61: , Zo zien wij dat Gods genade nooit de verharden ten goede komt. Ze wordt wel aan allen aangeboden, maar geen anderen ontvangen haar, dan die zichzelf veroordelen en gedachtig zijn aan hun misdaden, opdat God ze vergeten moge." Hij zegt hier ook, dat niet allen Gods volk zijn. Bij Micha 7:14 merkt Calvijn op, dat de naam van volk zich niet tot alle kinderen uitstrekt, die naar het vlees van hem afstamden, maar slechts aan de gelovigen toekomt. De buitenkant van het verbond der genade is dus algemeen, doch de binnenkant is beperkt. Dan wordt niemand tot het zaad Abrahams gerekend, dan die zijn geloof navolgen (Matth. 3:9). Wel had God een algemeen verbond des heils met Abraham opgericht, maar evenals de stenen door de regen bevochtigd, niet zachter worden, zo verhindert zijn hardheid de ongelovige, dat de beloofde gerechtigheid en gelukzaligheid tot hem doordringt" (Lucas 1:49).

Hoe maakt God zijn verbond met Abraham van kracht? In de uitverkorenen. De anderen vallen af door hun eigen ongeloof. Wie zijn er vandaag kinderen van Abraham? Allen die in Christus zijn, want Hij is het zaad Abrahams.

Zo komt ook aan de christenen het verbond met Abraham toe, want zij worden tot het ware zaad van Abraham gerekend. Uit dit alles is wel duidelijk, dat het verbond voor Calvijn niet beslissend is, maar de verkiezing, die het verbond toepast. Het verbond is de algemene verkiezing, waarin de zaligheid allen wordt aangeboden. Het geloof ontstaat in de lijn der bijzondere verkiezing en dit betreft een (klein) gedeelte der bondelingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen