KLEINE KRONIEK

Door de eeuwen heen is er strijd gevoerd over de wijze waarop de zondag zou moeten w T orden gevierd.

In de laatste tijd is deze vraag weer actueel geworden doordat de zondagsarbeid hand over hand toeneemt en het gevaar dreigt, dat ook de industrie nog meer dan voorheen zich zal meester maken van de zondag. De ontwikkeling van het moderne leven bedreigt niet alleen het gezin, maar ook de kerkedienst op zondag. In vele industrieën is ploegendienst een normale zaak, zodat van een gezinsleven eigenlijk niet meer kan worden gesproken. Bovendien zijn ook vele vrouwen tegenwoordig op allerlei posten in het maatschappelijk leven werkzaam, waardoor de opvoeding van de kinderen niet tot zijn recht komt, en het gezinsleven nog slechts een schaduw is van hetgeen we daar vroeger onder verstonden. Wanneer echter de grote industrieën hun doel zullen bereiken en ook de zondag tot werkdag wordt verklaard - — in Duitsland is hierover reeds geruime tijd een grote strijd gaande — zal ook het laatste restje van het gezinsleven met ondergang bedreigd worden, aangezien dan immers helemaal geen sprake meer is van samen met elkaar zijn als gezin. Bovendien wordt het leven dan nog meer ontkerstend, omdat de onkerkelijkheid dan nog groter zal worden. Onze moderne maatschappij moge ons dan in stoffelijk opzicht rijker hebben gemaakt, op andere gebieden waar de geestelijke waarden meer naar voren komen, zijn we echter veel armer geworden. Daarom is het van het allergrootste belang dat we de waarde van de wekelijkse rustdag goed beseffen. En nu wil men wel zorg dragen daarvoor, dat men elke week een rustdag heeft wanneer de bedrijven continu doorwerken, maar bij deze zogenaamde „glijdende werkweek" is er geen vaste rustdag en ook geen gemeenschappelijke rustdag. In ons blad is reeds meermalen gewezen op het grote goed, dat we in die gemeenschappelijke wekelijkse rustdag bezitten en de kroniekschrijver wil daar ook nog eens op wijzen, omdat hij grote gevaren ziet dreigen. Ook onder ons komen er heel andere gedachten over zondagsrust en zondagsheiliging dan voorheen. Ook onze zondagsviering wordt losser. En waar dit geschiedt wordt de belangstelling voor de kerkedienst minder, loopt het geestelijk leven terug, terwijl men de toekomst niet dan met grote vrees kan bezien. De zondag en de goede zondagsviering moeten we als een zegen zien en deze zegen moeten we ons niet laten ontnemen. In onze tijd gaan ook veel „christenen" op zondag reizen en trekken. In onze tijd is er van zondagsheiliging ook bij diegenen die nog naar de kerk gaan bijna geen sprake meer. En die stroming die een meer losse zondagsviering voorstaat wordt al maar sterker.

We zullen begrijpen, dat we de sabbat onder Israël en de christelijke zondag niet geheel gelijk kunnen stellen.

Daar is allereerst al het verschil in de dag. Onder Israël rustte men op de zevende dag. Zo staat het ook in de wet der Tien Geboden: Gedenk de sabbatdag, dat gij die heiligt... Zes dagen zult ge arbeiden en al uw werk doen... maar de zevende dag is een dag van rust, een dag die de Heere is geheiligd. Als christenen vieren we de rustdag echter op de eerste dag der week. We vinden daarvoor geen bevel van de Heere in zijn Woord, maar het wordt wel als vanzelfsprekend aanvaard, dat nu de eerste dag der week, de dag van Christus' opstanding, de dag is om te rusten en af te zonderen voor de dienst van God.

Voor Israël gold het bevel ten aanzien van de sabbat: ij zult geen werk doen. }a, er stond zelfs de doodstraf op het overtreden van dit gebod: ie hem ontheiligt zal zekerlijk gedood worden, want ieder die op dezelve enig werk doet, die ziel zal uitgeroeid worden uit het midden haars volks (Ex. 31 : 14). Israël moest daardoor leren, dat de verlossing alleen van de Heere kon komen en dat de mens er niets aan kon toedoen. Zo moest Israël op de sabbatdag ook gedenken, dat het dienstknecht was geweest in Egypte, maar dat de Heere hen verlost had uit die slavernij en het moest de sabbatdag vieren ter ere van God, Die hen zoveel weldaden geschonken had. En die rustdag verkondigde de rust die Christus zou aanbrengen, die rust door zijn volbrachte werk, die tot in eeuwigheid het deel zou worden van allen die Hem vrezen.

Nu is door Christus het ceremoniële in het sabbatsgebod vervuld. Maar daarmee viel het gebod van de wekelijkse rustdag niet weg, omdat deze reeds bestond in het paradijs. De wekelijkse rustdag is een scheppingsordinantie. In zes dagen heeft de Heere de wereld geschapen met alles wat er in is, maar op dc zevende dag rustte Hij.

We kunnen dan ook zeggen, dat het vierde gebod ook voor ons zijn betekenis heeft gehouden.

De strijd liep er nu echter meestal over of men de wekelijkse rustdag op joodse wijze op zeer strenge wijze zou moeten vieren, of dat er toch een wezenlijk verschil is tussen de joodse sabbat en de christelijke zondag?

Deze vraag is ook op de synode van Dordt ter sprake gekomen.

Deze grote synode van 1618-—'19 heeft verschillende onderwerpen aangeroerd behalve de leer der verkiezing en zodoende is ook de vraag naar de zondagsviering aan de orde gesteld. We menen er goed aan te doen de conclusies van deze synode hier door te geven:1. In het vierde gebod moet het ceremoniële en het morele wel goed worden onderscheiden. 2. Ceremonieel was de rust van de zevende dag en de strenge onderhouding van de joodse sabbat. 3. Moreel is de toeëigening van een zekere vaste dag voor de godsdienst en men moet daartoe ook zoveel rusten als nodig is voor de godsdienstige en heilige overdenking van de wegen des Heeren. 4. De joodse sabbat is afgeschaft en daarvoor in de plaats moet nu de eerste dag der week, de Dag des Heeren. worden geheiligd. 5. Deze eerste dag der week is door de apostelen reeds onder-

houden. 6. Op die eerste dag der week moeten wij rusten van alle slaafse werken en van alle ontspanning, die de beoefening van onze godsdienst verhinderen. De werken der liefde en der noodzakelijkheid moeten echter voortgang vinden.

We kunnen ons nog goed vinden in deze uitspraak van de Dordtse Synode. We menen inderdaad dat de hoofdzaak van het vierde gebod is, dat we één dag per week in het bijzonder hebben afgezonderd voor de dienst van God. Daarom is alles verboden wat ons verhindert die dag te vieren. Werken van barmhartigheid, van godzaligheid, tot oplossing van dadelijke nood, zijn geoorloofd niet alleen, maar zelfs plicht. De zondag moet echter geheiligd worden, afgezonderd worden van de andere dagen der week. Neen, we moeten geen zondagschristenen worden. Onze catechismus zegt het immers bij de verklaring van het vierde gebod zeer duidelijk, dat we alle dagen van de week moeten rusten van onze boze werken. Laten we echter strijden voor het behoud van de zondag. Daar zal een zegen in liggen voor ons kerkelijk leven, voor ons gezinsleven en voor ons volksleven.

Kroniekschrijver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen