De verkiezing van de predikant

In ons vorig artikel hebben we gesteld, dat de wettige roeping van de predikant onmisbaar is. Deze roeping is inwendig voorzover deze een zaak is tussen God en de geroepene. Maar ze zal bevestigd worden door de uitwendige roeping, door wettige roeping vanwege de gemeente. Daar spreekt ook artikel 31 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis op een duidelijke wijze over: „Wij geloven dat de dienaren des Woords Gods, ouderlingen en diakenen tot hun ambten behoren verkoren te worden door wettige verkiezing der kerk, met aanroeping van de naam Gods en goede orde gelijk het Woord Gods leert". En om elke gedachte aan een bisschop of een bischoppelijke mutatiecommissie uit te bannen, zegt ditzelfde artikel ook: , , En aangaande de dienaren des Woords, in wat plaats dat zij zijn, zo hebben zij eenzelfde macht of autoriteit, zijnde altegaders dienaren van Jezus Christus, de enige algemene Bisschop en het enige Hoofd der kerk".

Al weet men zich inwendig geroepen tot het predikambt dan mag men zich toch niet als een herder en leraar opwerpen, maar moet men zijn tijd afwachten. Men mag zich niet in een bepaalde gemeente indringen „maar is schuldig de tijd te verwachten dat hij van God beroepen wordt, opdat hij getuigenis hebbe van zijn beroeping, om van haar verzekerd en gewis te zijn, dat zij van de Heere is". Dat geldt ook voor hen, die reeds predikant zijn. Zij mogen geen beroep uitlokken door erop te zinspelen, dat er toch wel grote kans zou wezen dat een eventueel beroep zou worden aanvaard. Eerst moet een beroep zijn uitgebracht door de gemeente. Dan pas heeft men biddend te overwegen of het beroep zal worden aanvaard of niet. Wie vertrouwen heeft in Gods leiding kan wachten. Die kan ook zijn ambtelijk leven overgeven in Gods hand. Al zou hij dan vele jaren in een gemeente moeten staan! Dan mag hij immers weten, dat God hem daar gesteld heeft, dat hij daar niet alleen van de gemeente op wettige wijze is geroepen, maar ook van God zelf. Wanneer .men ook maar weet waartoe men van Godswege geroepen is. Men moet zijn opdracht kennen en van zijn roeping weten, dat men een gezant is van Christuswege om het uit te roepen: Laat u met God verzoenen!

We mogen niet verhelen dat ten aanzien van deze dingen kerkeraden en predikanten dikwijls falen en dat men te weinig rekening houdt met de noodzaak van de „wettige roeping". De uitwendige roeping geschiedt door de gemeente of door hen die als ambtsdragers de gemeente vertegenwoordigen in de naam van de Heere Jezus Christus. We hebben er reeds op gewezen, dat deze wijze van beroeping gegrond is in de Heilige Schrift. Weliswaar geeft de Bijbel wel geen voorschriften voor een kerkorde of voor de verkiezing van de ambtsdragers, maar zij geeft toch wel beginselen aan waarnaar gehandeld moet worden. In dit verband wil ik nog eens terugkomen op hetgeen ik schreef over de verkiezing van Matthias als apostel in de plaats van de verrader Judas. Iemand schreef mij, dat dit toch geen voorbeeld was van verkiezing door de gemeente, aangezien immers het lot Matthias heeft aangewezen. Maar dan heeft die briefschrijver toch niet goed gelezen. Hier is wel degelijk sprake van medewerking van de gemeente bij de verkiezing van een apostel. Als de gemeente samengekomen is, stellen de apostelen de eisen waaraan de personen moeten voldoen om de ledige plaats in te nemen. Daarop stelt de gemeente een tweetal en uit dit tweetal werd er één door het lot aangewezen, die door de apostelen in het ambt is gesteld. De Heere zelf heeft tenslotte dus de man aangewezen, die de bediening des apostelschaps zou ontvangen, maar uit een tweetal dat onder Gods leiding door de gemeente was gesteld. Daarom mogen we niet zeggen, dat de gemeente bij deze keuze niet betrokken was. Het tegendeel is immers waar.

Bij de instelling van het ambt der diakenen is de keuze ook aan de gemeente. De apostelen stelden vast aan welke vereisten die zeven mensen moesten voldoen. Het moeten mannen zijn „die goede getuigenis hebben, vol van de Heilige Geest en der wijsheid" (Handelingen 6 : 3). Maar dan worden de diakenen door de gemeente gekozen en de gekozenen werden door de apostelen in het ambt gesteld. In ons eerste artikel hebben we reeds andere Schriftplaatsen genoemd waaruit

duidelijk blijkt dat de gemeente onder leiding van het ambt de keuze deed. We gaan daar nu niet meer op in. Alleen willen we graag iets zeggen over een tekst waarop één onzer lezers wees en die toch wel zou heenwijzen naar een meer bisschoppelijke orde in de kerk. Het is Titus 1 : 5: Om die oorzaak heb ik u in Kreta achtergelaten, opdat gij hetgeen nog ontbrak, voorts zoudt terechtbrengen en dat gij van stad tot stad ouderlingen zoudt stellen, gelijk ik u bevolen heb". Men heeft hieruit wel afgeleid dat Titus als een soort bisschop buiten de gemeente om de ouderlingen heeft aangesteld. Maar dat wordt hier beslist niet gezegd. De opdracht aan Titus is, dat hij ervoor zorg moet dragen, dat elke gemeente in het bezit komt van ouderlingen, die door hem in de dienst moeten worden gesteld. Wat aan de rechte orde van de kerk van Kreta nog ontbrak, moest door Titus terecht gebracht worden. Maar Paulus geeft hier geen opdracht aan Titus om zelf die ouderlingen te kiezen. W e kunnen niet anders aannemen dan dat hij de verkiezing op dezelfde wijze geregeld heeft als vroeger de apostelen bij de verkiezing van de zeven diakenen. Calvijn tekent bij deze tekst aan: Het schijnt wel alsof Paulus hier een grote macht aan Titus toekent, wanneer hij hem gelast aan het hoofd van elke gemeente ouderlingen aan te stellen. Dit toch zou een bijna koninklijke macht zijn. Bovendien zou daarmee aan de gemeente haar recht om haar eigen ambtsdragers te kiezen, ontnomen worden. En dat zou een schenden wezen van geheel de heilige inrichting der kerk. Het antwoord op deze bedenking is niet moeilijk. Paulus geeft hier aan Titus niet de macht om naar eigen goedvinden opzieners aan de gemeente op te dringen, maar beveelt hem alleen als leider bij de verkiezing voor te gaan, zoals noodzakelijk is."

Uit het bovenstaande moge duidelijk zijn, dat de apostelen wel de vereisten vaststelden waaraan de ambtsdragers moesten beantwoorden en dat zij na de verkiezing de gekozenen wel in het ambt stelden, maar de verkiezing zelf gaven ze geheel in handen der gemeente. En naar dat beginsel behoort ook het beroepen van een predikant te geschieden. Wanneer de voorstellen van 't mutatierapport — waarin zuiver zakelijk geschreven wordt over de mutatie van predikanten alsol: de kerk een groot concern is, maar waarin geen enkel beroep op de Schrift wordt gedaan, terwijl de Heere Christus zijn kerk toch regeert door zijn Woord en Geest — beogen om de verplaatsing van predikanten mogelijk te maken buiten de wettige verkiezing door de gemeente om, dan moeten we ook aan het slot van dit artikel weer de conclusie trekken, dat men met deze voorstellen geheel in strijd komt met de lijnen die vanuit de Heilige Schrift getrokken kunnen worden en dat men op deze wijze heerschappij gaat voeren over het erfdeel des Heeren waartegen Petrus zijn waarschuwende stem laat horen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen