Liturgie, leuter-gie en lethargie

LITURGIE, LEUTER-GIE EN LETHARGIE

In een kerkblad van Noord-Brabant las ik het vorig jaar:

28 augustus, gedachtenis van de heilige Augustinus, twaalfde zondag na pinksteren. In de morgendienst zijn de liturgische gewaden wit vanwege de herdenking van de heilige Augustinus, die een belijder is. 's Avonds is alles rood, want dan is er de gedachtenis van een martelaar.

Bij ons, gewezen rooms-katholieken, werkt zo iets op de lachspieren. Een dominee, die mis-je wil spelen en het dan ook nog mis heeft. Want als deze dominee op die dag in een roomse kerk was gaan kijken, dan zou hij tot de ontdekking gekomen zijn, dat de pastoor in groene paramenten door de kerk paradeerde. Want op 28 augustus van het vorig jaar was de twaalfde zondag na pinksteren het hoofdfeest van de dag en dat feest eist een groene kleur en laat zich niet verdringen door de gedachtenis van de H. Augustinus.

En zo iets heeft plaats in het roomse zuiden! Wanneer deze predikant er in geslaagd zou zijn om enige belangstelling voor de reformatie te wekken bij de rooms-katholieken, die hem daar omringen, en deze mensen zouden zulk een dienst meemaken, dan is er alle kans dat ze weer terughollen naar hun eigen kerk.

En inderdaad beter een stevige roomse mis met wierook en al, dan zo'n protestantse naaperij. Want in de rooms-katholieke kerk heeft dat alles zijn eigen zin. De droom van de middeleeuwen ligt er nog over heen. Maar wanneer je dergelijke dingen uit hun levende milieu uitsnijdt, dan wordt het ridikuul. Liturgie wordt dan leuter-gie.

Elk christen is voorstander van een goede liturgie. En elke kerk heeft ook haar eigen liturgie. Zodra wij in de eredienst de Bijbelse opdracht volgen, dat alles met orde moet geschieden, hebben wij al het beginsel van de liturgie aanvaard.

Maar steeds weer moeten wij oppassen dat de liturgie de woordbediening niet gaat overwoekeren. De textiel van de liturgische gewaden gaat dan de teksten verdringen. De eredienst ontaardt dan in vormendienst en wordt steeds minder bediening van het Woord.

En een tweede gevaar: De liturgische bedwelming kan zo gemakkelijk brengen tot het vergeten (Lethe) van ons zondige verleden. In de wierookgeuren ontvluchten we dan de stank van onze ongerechtigheden. We leggen dan een rookgordijn voor het aangezicht van de levende toornende God. We denken God te mogen naderen, omdat we ons bekleed hebben met zulke prachtige paramenten. We menen dan dat we ons in een betoverende kadans heenwiegen naar de hemel, terwijl we zeer beslist op weg zijn naar de eeuwige verwerping. Liturgie wordt zo gemakkelijk lethargie, geestelijke narcose.

Laten we toch vasthouden aan de herontdekking van de reformatie: De mens wordt alleen gered als hij voor Gods toorn tot verbrijzeling komt en nergens anders meer op wil bouwen dan op Gods souvereine genade. f •-

H. J. Hegger.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen