Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

KLEINE KRONIEK

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

KLEINE KRONIEK

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

De achttien

De „achttien" hebben een persconferentie gehouden. U weet wel wie die „achttien" zijn. Het zijn de hervormde en gereformeerde predikanten, die hebben geschreven dat de gescheidenheid van de Hervormde Kerk en de Gereformeerde Kerken niet langer geduld kan worden en die daarom ijveren voor éénwording. Ik heb reeds geschreven, dat hun oproep in elk christenhart een snaar zal doen trillen. We gevoelen immers zo langzamerhand bijna allemaal wel, dat we op de verkeerde weg zijn met onze scheidingen en scheuringen en dat de kracht van de kerk gebroken wordt door de grote verdeeldheid. Hoe heeft de wereld al vele malen gespot met die christenen, die het samen niet eens kunnen worden en die steeds nieuwe kerken en kerkjes stichten. Men kan dan ook duidelijk constateren dat er ook onder het kerkvolk een tastbaar verlangen is naar eenheid.

Maar ik heb er ook reeds op gewezen, dat die eenheid niet mag gaan ten koste van de waarheid. Onder de hervormde predikanten van de „achttien" zijn er van allerlei richting: van hervormd gereformeerd tot vrijzinnig toe. En de vraag komt daarbij op of we wel op deze wijze met elkaar één kunnen zijn zonder dat aan de waarheid tekort gedaan wordt. Kunnen wij met de vrijzinnigen één zijn? Kunnen wij als hervormd gereformeerden ruimte laten aan de vrijzinnigheid in de kerk? Kunnen de kerkelijke gereformeerden dat? Heeft men zich wel bezonnen op de , (enigheid des waren geloofs" toen men sprak van een niet te dulden gescheidenheid?

Dat zijn allemaal vragen die om een antwoord roepen. Maar ik zou u iets vertellen van de persconferentie. Daarvoor bestond grote belangstelling niet alleen van de zijde van de kerkelijke pers, maar ook van de grote dagbladpers. Aan publiciteit ontbreekt het de „achttien" dan ook niet. Op de persconferentie heeft ds. F. J. Pop verteld dat de actie van de „achttien" is ontstaan op Kerk en Wereld. Daar was het vele evangelisatiemedewerkers reeds jarenlang een doorn in het oog dat de evangelisatiearbeid niet gezamenlijk kon worden verricht. „Het kan gebeuren", aldus ds. Pop, „dat op één en dezelfde avond in één en dezelfde straat, aan één en dezelfde deur vier of vijf evangelisatiemensen komen om een kerstnummer uit tc reiken". Bij een bespreking van „Open Deur-mensen'' viel in april 1960 ineens het woord congres. Een congres dat juist vanuit het evangelisatiewerk zich zou moeten bezig houden met de eenwording van de Ned. Hervormde Kerk en de Gereformeerde Kerken. Uiteraard was men er zich van bewust dat dit geen eenvoudige zaak zou zijn en daarom werd advies ingewonnen bij twee hervormde en twee gereformeerde personen. Het resultaat hiervan was niet bemoedigend. „Het bleek dat er nergens een handvat is, waar je dit probleem kunt aanpakken", aldus ds. Pop. „En toch wisten we: het moet!" Het gaat om één en dezelfde zaak, en daar moeten wij met elkaar voor staan.

In april 1961 werd een samenkomst gehouden, waar één der gereformeerde aanwezigen opmerkte: „het is niet langer verantwoord wanneer er niet iets wordt gedaan". Die uitspraak sloeg in, en zo kwam men tot een viertal besluiten:

a. het houden van een congres waaraan zouden kunnen deelnemen allen die in de bestaande situatie verandering wensen; b. het opstellen van een verklaring waarin wordt uitgesproken dat de gescheidenheid niet langer kan worden geduld („de zin die zo heeft aangehaakt", aldus ds. Pop); c. het vragen om adhesiebetuigingen op deze verklaring; d. het samenstellen van een werkgroep die het congres zou voorbereiden.

Ik kan me goed voorstellen dat de roep om eenheid in de kringen van het apostolaat is ontstaan. Daar immers voelt men het beste hoe erg de verdeeldheid is. Want wanneer men de boodschap van het evangelie brengen wil aan de onkerkelijke mens, ontmoet men elkaar juist daar als kerken. Men werkt langs elkaar heen en soms tegen elkaar in. Hetzelfde kunnen we immers zien bij de zendingsmensen. Ook daar is de roep naar eenheid levendig. Evangelisatiewerkers en zendingsmensen staan immers in een aparte situatie. Zij staan op bepaalde fronten op vooruitgeschoven posten. Daar ligt ook een gevaar in. Dit gevaar, dat men afgesneden wordt en losraakt van de basis. In dit geval van de kerk met haar belijdenis. Vandaar dat toch eigenlijk de eenheid bij de „achttien" meer nadruk heeft gekregen dan de waarheid.

Plannen van de „achttien"

De „achttien" dringen er op aan om in de ge-

meenten gespreksgroepen te vormen om met elkaar over de vragen te spreken die oprijzen bij de actie om „van kerken tot kerk" te komen. Er is reeds uitgesproken in het boekje, dat de „achttien" gepubliceerd hebben, dat men van de hervormd gereformeerden nog niet veel verwachting heeft. Daarom heeft men waarschijnlijk tot nu toe ook de christelijk gereformeerden nog maar buiten deze dingen gelaten. Naar ik verneem slaan ook vele gereformeerden deze actie van de „achttien" met grote bezorgdheid gade. In de Gereformeerde Kerken komen steeds duidelijker twee stromingen openbaar. Vele jongeren willen graag met de hervormden meedoen, maar dan met name met de midden-orthodoxe hervormden. Anderen daarentegen menen dat men op een gevaarlijke weg terechtgekomen is. Er is een ontwikkeling gaande in de Gereformeerde Kerken die bijna niet meer te stuiten is, maar die toch velen met grote zorg vervult.

In de maand mei, op de 26ste, zal een groot congres worden belegd te Utrecht, zo deelde de geref. dr. J. M. Vlijm op de persconferentie mee. Met het oog op de te verwachten grote opkomst zal men het congres op 26 mei a.s. niet houden in de Domkerk, zoals eerst het plan was, maar in de hallen van de Jaarbeurs. Prof. dr. H. Berkhof en prof. dr. W. F. de Gaay Fortman zullen dan spreken, terwijl enkele gemeenteleden, die daartoe uitgenodigd worden, een korte toespraak zullen houden. Het congres zal van 10.30 tot 16.00 uur worden gehouden. Nadere gegevens zullen nog worden gepubliceerd.

De verwisseling van de Domkerk, als waardevol historisch gebouw, naar de hallen van de Jaarbeurs kan ook symbolisch gezien worden. Hoewel men zich van de historie niet wil losmaken, ligt het accent van deze beweging niet op de historie, maar wel op onze opdracht in het leven van vandaag. Geen herstel maar vernieuwing!

Ik hoop toch echt, dat men het herstel niet zal vergeten. De roep die vroeger sterker klonk dan tegenwoordig, moet herhaald worden: Terug naar Schrift en belijdenis, tot de wet en de getuigenis. Anders zal dit werk ook geen dageraad hebben.

Vele vragen zijn op deze persconferentie nog besproken. Vooral ook vragen rondom de waarheidsvraag. De antwoorden die daarbij gegeven werden hebben me wel met enige zorg vervuld. Ook daar werd me te weinig heengewezen naar de belijdenis der kerk en de vage uitdrukking „het belijden", die in onze kerk ook al zo'n bijsmaak heeft gekregen, werd nogal eens gebruikt. Overigens zullen we met belangstelling deze actie van de „achttien" hebben te volgen. Minderheidsrapport In De Waarheidsvriend werd het minderheidsrapport gepubliceerd over de leer der uitverkiezing, zoals dat ook in ons blad is opgenomen. Het is goed, dat dit minderheidsrapport — opgesteld door ds. J. van Sliedregt, ds. S. Gerssen en ds L. Vroegindeweij — aan ons kerkvolk bekend is gemaakt nu de generale synode de Richtlijnen aangaande de leer der uitverkiezing heeft gepubliceerd. Ik ben dankbaar voor de verklaring die het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond gegeven heeft bij de publicatie van het minderheidsrapport: „Het hoofd-bestuur van de Gereformeerde Bond stelt zich voluit achter dit minderheidsrapport en heeft zo overwegende bezwaren tegen de verschenen richtlijnen, dat hij deze ongeschikt en bijbels onverantwoord acht en in strijd met de kernen van het reformatorisch belijden, zoals deze beleden zijn en worden in de belijdenis der kerk. De kritiek, die de synode zich veroorlooft op artikel 16 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis en op de Leerregelen van Dordt, om verder te zwijgen over de exegese van verschillende Schriftplaatsen, heeft ons opnieuw diep verontrust over de hantering van artikel 10 van de kerkorde."

Dit is klare en duidelijke taal. Daarom betreur ik het zo, dat ook hervormd gereformeerden tenslotte hun naam hebben gezet onder het meerderheidsrapport, nadat daar enkele kleine wijzigingen in zijn aangebracht, die de uitgangspunten van dat rapport en de wezenlijke inhoud onveranderd hebben gelaten. Men had nu juist deze demonstratie van eenheid - — zonder dat er werkelijke eenheid was — achterwege moeten laten. Men heeft van synodewege wel handig gemanoeuvreerd door ds. L. Vroegindeweij uit de commissie te sluiten, die uiteindelijk het rapport moest vaststellen. Maar in die commissie zaten toch ook prof. dr. H. Jonker en ds. S. Gerssen!

In elk geval ben ik dankbaar dat het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond zich zo duidelijk van de Richtlijnen heeft gedistancieerd.

Kroniekschrijver.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 24 maart 1962

Gereformeerd Weekblad | 8 Pagina's

KLEINE KRONIEK

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 24 maart 1962

Gereformeerd Weekblad | 8 Pagina's