Hoe verder met ontwikkelingshulp en werelddiakonaat?

Na de beslissing van de generale synode om in de actie „Kom over de brug" onze Gereformeerde Zendingsbond los te laten en met de rooms-katholieken verder te trekken zijn veel diakenen gaan nadenken over de vraag of ze met hun hulp aan het zogenaamde werelddiaconaat en verschillende andere acties voor ontwikkelingshulp wel op de goede weg zijn. Dat blijkt wel uit verschillende vragen die ons bereiken, vragen waaruit blijkt dat er allerlei aarzelingen aan het groeien zijn, zodat men eigenlijk niet meer van harte kan meedoen, terwijl men aan de andere kant toch zijn roeping gevoelt om de noden die in verschillende landen gevonden worden mee te helpen lenigen.

En dat die twijfels er zijn kunnen we goed begrijpen. De ontwikkeling gaat immers steeds verder. En we zien duidelijk ook in de ontwikkeling van het werelddiaconaat dat het niet langer gaat om hulp te bieden aan kerken overzee die met allerlei stoffelijke noden te kampen hebben, maar dat het op zo'n wijze „veralgemeent" dat het losgekoppeld wordt van de boodschap van het evangelie, van het eerste en het grootste gebod, en zonder meer hulp aan de naaste dreigt te worden. Daarbij is nog een andere verschuiving op te merken. Naar zijn oorsprong heeft het diaconaat in de allereerste plaats te maken met de barmhartigheid, maar ook in de kringen van het werelddiaconaat hoort men steeds meer spreken van „gerechtigheid", en dat woord heeft in onze tijd een politieke bijsmaak, men verbindt er zo graag het woord „revolutie" aan. De gerechtigheid moet door de revolutie heen gestalte krijgen. Vandaar ook de steun van de Wereldraad aan revolutionaire groeperingen die het geweld niet schuwen om hun doel te bereiken.

We kunnen nu op het vraagstuk in zijn geheel niet ingaan, maar we zouden onze kerkeraden en onze diakenen wel willen raden een eigen weg te gaan. Natuurlijk hebben we onze taak en roeping te vervullen in deze wereld, waar nog zoveel nood wordt gevonden. We mogen ons daar niet aan onttrekken en we willen ons daar ook niet aan onttrekken. Maar we raden onze diakenen wel aan om deze taak en roeping te vervullen in nauwe samenwerking met onze Gereformeerde Zendingsbond, zoals verschillende van onze gemeenten ook reeds doen. Het is niet verantwoord meer, gezien ook de ontwikkelingen in onze eigen kerk, om zonder meer

het geld in de grote pot van het werelddiaconaat te stoppen. We zullen veel meer gericht moeten gaan geven, opdat we ook weten zullen waar onze hulp terecht komt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen