Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Gemeenschappelijke Synodevergadering

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Gemeenschappelijke Synodevergadering

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Eigenlijk zou er grote blijdschap moeten zijn onder hervormden en gereformeerden, die de gereformeerde belijdenis van de kerk echt liefhebben, dat op 15 en 16 juni de hervormde en de gereformeerde synode in gemeenschappelijke vergadering bijeen zullen komen en waarin gesproken zal worden over een discussiestuk over het belijden der kerk, dat opgesteld is door dr. H. B. Weijland, lid van het moderamen van de gereformeerde synode en over een nota van de vroegere secretaris van de hervormde synode, die uitloopt op een voorstel dat aan de beide synoden zal worden voorgelegd wanneer het in deze gemeenschappelijke vergadering wordt aanvaard, om een gemeenschappelijke synode in te stellen, die om de twee jaar zal samenkomen en die zal bestaan uit de leden van de beide synoden van het ogenblik waarop deze samenkomt. Het doel van dit nieuwe lichaam is:

a. gestalte te geven aan het in beide kerkgemeenschappen levende verlangen naar kerkelijke eenheid;

b. de eenheid te bevorderen in getuigenis en dienstbetoon, onder meer door ui- 1 ting te geven aan gemeenschappelijke inzichten omtrent het belijden der kerk, het leven en werken van de plaatselijke gemeenten of kerken en de roeping van de kerk in de samenleving.

Ds. F. H. Landsman heeft voorzichtige voorstellen geformuleerd. Hij wil nog niet spreken van een federatie van de beide kerken, laat staan van een fusie. Hij is meer uit op een zekere integratie van het werk van de beide kerken.

Maar waarom zien de hervormd gereformeerden en in de gereformeerde kerken de verontrusten deze ontwikkeling met geen geringe zorg aan? Zou er geen blijdschap moeten zijn dat de scheur die in het verleden is getrokken weer ongedaan gemaakt zal kunnen worden en dat de breuk weer geheeld kan worden? Natuurlijk is er droefheid over de verscheuring van de kerk en over de verdeeldheid van de gereformeerde belijders in ons land over zoveel kerkgemeenschappen dat men gemakkelijk de tel kwijtraakt. En wie zou het niet moeilijk hebben met het feit dat door de afscheiding en de doleantie zoveel gereformeerd bloed is afgetapt uit het lichaam van de hervormde kerk en zovelen die de gereformeerde belijdenis echt liefhadden destijds de kerk der vaderen hebben verlaten? Hoewel we begrip hebben gehad voor degenen die zich hebben afgescheiden van de kerk, zoals de Heere die in de dagen van de kerkhervorming op een nieuwe weg heeft gezet, omdat er zoveel dwalingen op het erf der kerk waren binnengedrongen niet alleen, maar ook werden getolereerd, hebben we als hervormd gereformeerden die stap nooit kunnen doen en zijn we binnen de hervormde kerk blijven worstelen om de waarheid van Gods Woord heerschappij te doen hebben.

Natuurlijk zouden we de mannen van de afscheiding en de doleantie weer graag ontvangen op het erf van de vaderlandse kerk, wanneer ze zouden terugkeren zoals ze heengegaan zijn: met grote zorg om Gods Woord en de gereformeerde belijdenis van de kerk. Maar we behoeven de veranderingen die in de laatste tientallen jaren hebben plaatsgevonden niet te gaan tekenen. We zijn het allemaal eens, zo is onze mening, met die gereformeerde vriend, die ons pas schreef: „Wanneer onze gereformeerde vaderen, die gemeend hebben in de afscheiding en de doleantie de hervormde kerk te moeten verlaten, nu zouden terugkeren en zouden zien wat er uit gegroeid is, zouden ze zeggen: waren we maar nooit van die kerk afgescheiden, want ze zouden in de hervormde kerk van nu menigmaal meer gereformeerd leven vinden dan in de kerk waarin de mannen van de afscheiding en de doleantie elkaar hebben gevonden."

Men mag natuurlijk niet generaliseren en wie zou niet willen erkennen dat er ook in de gereformeerde kerken nog verschillende zijn, die de gereformeerde belijdenis van harte liefhebben, maar wanneer ze aan de andere kant zien wat er allemaal getolereerd wordt aan ondermijning van het Schriftgezag en aan allerlei vrijzinnige opvattingen, dan kunnen we werkelijk geen verschil meer op dit punt vinden met de hervormde kerk. En daarom zijn we van mening dat een samengaan van de beide kerken geen enkele versterking zal geven van het gezag van Schrift en belijdenis. Daarom staan inderdaad de hervormd gereformeerden zeer sceptisch tegenover al die pogingen die aangewend worden om tot een zekere integratie te komen. En de verontruste gereformeerden staan eigenlijk op hetzelfde standpunt, want ook zij zien alleen maar een verzwakking van het gereformeerd belijden in zo'n gemeenschappelijke synode.

Natuurlijk, de Heere kan wonderen doen, zoals onlangs iemand schreef, maar die wonderen doet de Heere in het algemeen wanneer we ons stellen in Zijn weg en onder Zijn Woord. We moeten geen wonderen verwachten wanneer we op eigengekozen wegen gaan. Maar als we in de weg van de bekering gaan, wederkeren tot God, onze eigenwillige godsdienst verlaten en de Heere zoeken te behagen, dan mogen we die wonderen verwachten overeenkomstig Zijn eigen beloften.

We zullen natuurlijk de beslissingen van de gemeenschappelijke synodevergadering op hun eigen merites moeten beoordelen, maar het is duidelijk dat er geen grote verwachtingen leven in de kringen van hen, die niet alleen de naam gereformeerd dragen maar die ook gereformeerd zijn en die zich thuisvoelen in de sfeer van het gereformeerd belijden, zoals dit eigenlijk verschillende eeuwen een bepaald stempel gedrukt heeft op ons volk. Wanneer we gemeenschappelijk in de schuld zouden komen en wanneer hervormden en gereformeerden zouden gaan belijden in de weg van wederkeer tot de Heere, dat ze gezondigd hebben en de wegen des Heeren verlaten hebben, dan zou er een nieuwe toekomst kunnen aanbreken. En eigenlijk mogen we de beide synoden daarop aanspreken dat ze beginnen bij het uitgangspunt van afscheiding en doleantie: gehoorzaamheid aan de Heere en aan Zijn Woord in gemeenschap met de gerefor-

meerde belijdenis van de kerk.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 2 juni 1973

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's

Gemeenschappelijke Synodevergadering

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 2 juni 1973

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's