EEN VERGETEN APOSTEL

(5)

„Wetende, dat de beproeving uws geloofs lijdzaamheid werkt."

Jacobus gaat in dit derde vers wijzen op de vruchten die de beproeving en de verzoeking opleveren. De beproevingen in het leven van de kinderen Gods zijn er niet zomaar. God plaagt of bedroeft een mens immers niet van harte. Hij doet het niet uit lust tot plagen. Maar Hij kastijdt als een Vader. Hij doet het „tot ons nut, opdat wij Zijner heiligheid zouden deelachtig worden" (Hebr. 12 : 10).

„Wetende...", staat er. We kunnen ook vertalen met: dat weet u toch? Dat weet u toch uit eigen ondervinding dat als de Heere beproevingen zendt in het leven. Hij dat doet opdat de beproeving van uw geloof lijdzaamheid werkt? Ja, dat wisten ze. En toch is het te verstaan dat ze er opnieuw aan herinnerd moeten worden. Want wij zijn mensen van de dag. En wij zijn zo spoedig weer vergeten de vermaning die tot ons als tot zonen spreekt: Mijn zoon, acht niet klein de kastijding des Heeren en bezwijkt niet als gij van Hem bestraft wordt (Hebr. 12:5).

Wel, broeders, wil Jacobus zeggen, u bent toch niet vergeten hoe de Heere in vorige moeiten u doorhielp? En, wat nog rijker is, hoe de beproeving van uw geloof lijdzaamheid werkte?

De beproeving van uw geloof. Met deze uitdrukking karakteriseert Jacobus de velerlei verzoekingen van het vorige vers. De verzoekingen zijn middelen om het geloof te testen, te toetsen. Petrus snijdt in zijn eerste brief hetzelfde aan en noemt dan als voorbeeld het goud dat in het vuur geworpen wordt (1 Petrus 1:7). Alle onzuivere bestanddelen moeten uitgezuiverd worden, opdat het klare goud te voorschijn zal komen.

We kunnen ook denken aan het beeld dat de profeet Jeremia gebruikt. Hij heeft het over de wijn die van vat in vat geledigd wordt. Als de wijn een bepaalde tijd in een vat heeft gestaan, wordt ze overgeheveld in een ander vat. Net zolang tot er geen bezinksel meer in de wijn zit.

Alles wat waarde heeft, kan die test ook doorstaan. Juist in de beproeving komt de echtheid naar voren. Al wat niet echt is, valt in de beproeving door de mand. Namaakgoud smelt weg in de vuurproef. En er is zoveel namaak. Juist dingen die waarde hebben, worden zoveel nagemaakt. Er is ook in het Koninkrijk Gods soms zoveel namaak. Het is zo makkelijk om te zeggen: ik geloof. Het is zo makkelijk te roemen als de lucht onbewolkt is. Het moet er maar eens op aan komen in het leven. Dan zal blijken of onze grote woorden ook voortkwamen uit het door God gewerkte in ons hart. De Heere Jezus heeft dat zo scherp aan de orde gesteld in de gelijkenis van de zaaier. Hij noemt het tijd„geloof" een „geloof" dat zo plotseling hoog opschiet. Maar de wortel deugt niet. Komt er verdrukking of vervolging om des Woords wil. dan is er terstond ergernis. De wonderboom van Jona stond in één dag overeind. Maar één enkele simpele worm deed de wonderboom verdorren. Nee, vruchten van eigen akker halen de oogst niet. Maar Gods werk wel. Het geloof dat de Heere werkt, zal dwars door de beproeving heen blijken te zijn tot lof en eer en heerlijkheid in de openbaring van Jezus Christus (1 Petrus 1:7). Dat is de troost voor alle ware gelovigen. Het hevigste vuur van de beproeving kan Gods werk niet wegbranden. Gods werk

is vuurvast. Dat kan de proef doorstaan. Wel, Jacobus noemt in vers 3 de vrucht van de beproeving: lijdzaamheid. Wat betekent dat woord lijdzaamheid? Betekent het berusting? Berusting in het onvermijdelijke? Dat is in geen geval de betekenis. Berusting predikt het heidendom. De Stoicijn oefent zichzelf erin om in het lot dat hem treft te berusten. Christelijk en bijbels is het in geen geval. Velen die zich christen noemen zijn op dit punt pure heidenen. „We zullen er in proberen te berusten", wordt vaak gezegd. Dat heeft op geen enkele wijze te maken met het bijbelse woord „lijdzaamheid".

Betekent het dan soms: lijdelijk afwachten? Of misschien een onverschillige houding tegenover leed en smart? Ik zou zeggen: het is precies het tegenovergestelde. Lijdzaamheid komt van een Grieks werkwoord dat, letterlijk vertaald, betekent: ergens onder blijven. In de meest smartelijke levensomstandigheden, in lichamelijk en in geestelijk leed er onder blijven. Waaronder dan? Nee, niet onder het noodlot dat ons treft. Maar onder God en onder Zijn heilige wil blijven op de plaats waar we zijn. Je kan lijdzaamheid dan ook evengoed vertalen met: volharding, geduld, volhardend geduld. Wandelen in lijdzaamheid wil zeggen: volhardend -voortgaan op de loopbaan, ook al is tegenslag op tegenslag ons deel. Volharden omdat genade leert en weet dat de Heere wel hard kastijdt, maar dat Hij nooit in de dood zal overgeven.

Elders in zijn brief neemt Jacobus Job tot een voorbeeld: Gij hebt de verdraagzaamheid van Job gehoord (5:11). En dan denk ik aan een voorbeeld van Jobs geduld, als hij zegt: „Ziet, zo Hij mij doodde, zou ik niet hopen? " Dat is lijdzaamheid.

Ook Hanna had lijdzaamheid geleerd in haar moeilijke leven. Dat blijkt uit haar woorden: „De Heere doodt en maakt levend, Hij doet ter helle nederdalen en Hij doet weer opkomen. De Heere maakt arm en maakt rijk, Hij vernedert, ook verhoogt Hij" (1 Sam. 2:6, 7). Hanna had het ervaren, temidden van haar beproevingen: „De Heere zal de voeten van Zijn gunstgenoten bewaren."

In de beproevingen wordt geleerd wat we aan God hebben. Hij is een God die in de nood helpt, maar ook uit de nood. Hij zal nooit doen omkomen. „God, de Vader aller vertroosting, laat de gelovigen boven hetgeen zij vermogen niet verzocht worden, maar geeft met de verzoeking ook de uitkomst en wekt in hen de verzekerdheid van de volharding door de Heilige Geest" (D.L. art. 5 par. 11). Deze wetenschap wekt de volharding. Want niets kan ons scheiden van de liefde Gods, ook verdrukking en beproeving niet.

Nu moeten we niet denken dat de gelovigen die lijdzaamheid van zichzelf kunnen opbrengen. O nee. Als ze aan zichzelf zijn overgeleverd dan vervloekt Job zijn geboortedag en dan betreurt Jeremia dat hij geboren is. „De beproeving van het geloof op zichzelf werkt geen enkele geloofsvrucht, ook geen lijdzaamheid, ook geen volharding. Integendeel, zo Gods genade er niet bij komt, heeft kruis en tegenspoed veeleer een verwoestende invloed op het geloof en haar vruchten. Het is alleen de genade van onze Heere Jezus Christus, het is alleen God de Heilige Geest, die zowel het geloof, als de vruchten van het geloof werkt. Alleen Gods Geest is het die het geloof staande houdt. De ware lijdzaamheid en volharding is een vrucht van de Geest en geen eigenschap of zelfgewerkte deugd van de schapen van Gods weide. Waar echter dit werk des Geestes wordt gevonden, wijst Hij de gelovigen op hun roeping en plicht, en schenkt hun wil, moed en kracht om te volgen waar Christus hen roept" (Kohlbrügge).

De lijdzaamheid is alleen een vrucht van het gebed van Hem die het tot Petrus en de discipelen zei: „Ik heb voor u gebeden dat uw geloof niet ophoude." In alle nood en dood worden alle discipelen van Christus op Hem geworpen. Hij heeft voor de vreugde die Hem was voorgesteld het kruis verdragen en de schande veracht. Hij heeft het tegenspreken van de zondaren tegen zich verdragen, opdat Zijn Kerk niet zou verflauwen en bezwijken in hun zielen. Als er in kruis en druk gemeenschap gekend mag worden door het geloof met deze Christus, dan valt het zwaarste kruis licht en dan is de grootste bitterheid zoet.

Dan gaat het in de loopbaan, met veel vallen en opstaan, naar de dag van de volkomenheid. Want, zegt Jacobus in vers 4: „Doch de lijdzaamheid hebbe een volmaakt werk, opdat gij moogt volmaakt zijn en geheel oprecht, in geen ding gebrekkig." Het woordje „werk" duidt er op dat de lijdzaamheid niet alleen iets passiefs is. De volharding behelst ook de hoogste activiteit. De zaligheid wordt gewerkt met vreze en beven. Elk lijden, elke beproeving is een examen. En elk examen betekent een worsteling om erdoor te komen. God haalt Zijn kinderen door elk examen heen. Ze vorderen uit genade, door middel van de beproevingen, in de werken van de heiliging. Het gaat om het volmaakte werk, staat er. De Heere is niet tevreden met slechts een beetje. Hij eist het volle pond. En na elk examen hebben ze dan weer veel afgeleerd en ook

weer aangeleerd. Dat duurt het hele leven door. In het woordje „volmaakt" zit ons woordje „doel" begrepen. Alle beproevingen en de lijdzaamheid die erdoor geleerd wordt zijn gericht op het grote doel: de volkomenheid. Straks komt de ganse Kerk, gelouterd door het lijden, volkomen voor het aangezicht van de Vader te staan. Door druk en moeite heen, worden ze steeds meer het beeld van Christus gelijkvormig gemaakt. En nu werkt de Heere op die volkomenheid aan. Ouders die hun kinderen verantwoord willen opvoeden, zodat ze zich straks zelfstandig weten te gedragen, moeten nog al eens een tik uitdelen, een hard woord spreken, een strenge straf opleggen. En dan nog leveren wij nooit geen volkomen kinderen af, zonder gebrek. Maar de Heere is bezig Zijn kinderen op te voeden voor de hemelse heerlijkheid. Ze moeten dagelijks afleren en dat kan niet anders dan met gestrenge hand. Ze moeten ook dagelijks aanleren en ook dat kan niet anders dan met gestrenge hand. Maar het is alles nodig, opdat ze mogen volmaakt zijn. Dat woordje „volmaakt" kan ook vertaald worden met: „in overeenstemming met het doel". En dat doel is: dat ze zouden zijn vaten ter ere Gods. Volmaakt niet in zichzelf, maar in Hem die ze riep uit de duisternis tot Zijn licht. „Geheel oprecht", dat kan ook vertaald worden met: in alle delen volkomen. Waar geen gebrek aan gevonden wordt. Een erve die de Heere geheel en al toebehoort. Wij hebben vaak de neiging ons te verschuilen achter onze vleselijkheid om een excuus te vinden voor onze wereldgelijkvormig-heid. Nee, zegt de Heere. Ik kastijd u. Ik beproef u, Ik tuchtig u opdat gij moogt zijn volmaakt en geheel oprecht en in geen ding gebrekkig. De Heere slaat om Zijn kinderen steeds vaster en nauwer aan Hem te verbinden. Opdat ze dagelijks zouden sterven aan alle werken van het vlees. En meer en meer verbonden zouden worden aan Hem die hun het leven schonk tot in eeuwigheid.

U zegt misschien: het blijft hier toch maar een klein beginsel? Volmaakt worden we op aarde toch nooit? Dat is waar. En toch, al wordt die volmaaktheid op aarde door ons nooit bereikt, we hebben er in de kracht Gods wel naar te staan. Paulus zegt: Ik jaag er naar, ik jaag naar de volkomenheid, of ik het ook grijpen mocht, waartoe ik van Christus Jezus ook gegrepen ben. Er zijn in de wereld ook allerlei onbereikbare dingen. En daar jagen we wel naar? Zouden dan de gelovigen niet jagen naar het wit tot de prijs der roeping Gods die van boven is in Christus Jezus? Wel, om dat jagen aan te moedigen, kastijdt de Heere Zijn kinderen. Opdat ze het gaan leren: we hebben hier geen blijvende stad, maar we zoeken naar de toekomende. Opdat de pinnen van onze levenstent steeds losser in deze aarde komen te staan. En we meer en meer gaan hunkeren naar de dag dat Christus Zichzelf Zijn gemeente heerlijk zou voorstellen, een gemeente die geen vlek of rimpel heeft, of iets dergelijks, maar dat zij zou heilig zijn en onberispelijk. „Daarom vertragen wij niet (daar hebt u de lijdzaamheid, de volharding) maar hoewel onze uitwendige mens verdorven wordt, zo wordt nochtans de inwendige vernieuwd van dag tot dag. Want onze lichte verdrukking die zeer haast voorbijgaat, werkt ons een gans zeer uitnemend eeuwig ge-

wicht der heerlijkheid."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen