KLEINE KRONIEK

Vrede op aarde?

In een kring van jonge mensen, die een adventssamenkomst hielden, viel er één in de bespreking plotseling uit: „Vrede op aarde, het mocht wat, lees dan de kranten maar eens dan kun je wel zien dat die vrede op aarde verder weg is dan ooit. Het is alleen maar om de mensen zoet te houden dat we zingen van vrede op aarde " Dit is maar één zinsnede uit een lange ontboezeming van deze jongeman die zei zijn gemoed eens te moeten luchten omdat hij het niet meer zag zitten. We hebben nu immers al bijna tweeduizend jaar gesproken over vrede op aarde. We kunnen veel beter onze maskers nu maar laten vallen en duidelijk stellen dat er van geen vrede sprake is en dat die vrede ook nooit zal komen tenzij de mensen radicaal veranderen. Maar ook dat zag die jongeman nog niet zitten.

En het is wel duidelijk aan iedereen die niet moedwillig zijn ogen gesloten wil houden dat zo oppervlakkig gezien inderdaad van echte vrede weinig te merken is. Nog steeds zijn de volkeren der wereld tot de tanden bewapend en angstvallig vraagt men of de bewapening van de éne partij niet beter is dan die van de andere partij. Op deze manier houdt men een wankel evenwicht in stand en zo bewaart men een „gewapende vrede". En geregeld breken nu hier dan daar kleine oorlogen uit, die dan wel weer gesust worden, maar die toch symptomen zijn van een laaiende haat tussen de volkeren, die maar even aangewakkerd hoeft te worden om tot een uitbarsting te komen. Denk maar aan de onverzoenlijke haat tussen Israël en de Arabische volkeren, zodat we geregeld weer horen dat Israël vernietigd zal worden en zijn rest in de Middellandse Zee gedreven zal worden. Denk maar aan het eiland Cyprus waar Turken en Grieken als onverzoenlijke vijanden tegenover elkaar staan. Denk maar aan Vietnam waar nog steeds het communistische noorden strijd voert tegen het zuiden. Denk maar aan de Ira die dood en verderf blijft zaaien in Ierland en in Engeland. Denk maar aan de strijd in zuidelijk Afrika waar zogenaamde vrijheidsbewegingen — gesteund door verschillende kerken — ook dood en verderf zaaien onder allen die zich niet aan hun zijde willen scharen.

Trouwens, wanneer de kerken zelf er al een theologie van de revolutie op na houden dan behoef ik verder niets te zeggen. Is het wonder dat die jongeman de opmerking maakte: Vrede op aarde? Het mocht wat Die engelen hebben wel mooi gezongen op de velden van Efratha, maar daar is niets van terechtgekomen. Trouwens wat men in het groot ziet komt ook in het klein duidelijk uit. Hoeveel haat en twist en wrok en vijandschap en jaloezie wordt er niet onder de mensen gevonden! Hoeveel agressiviteit komt er openbaar. Hoeveel vijandschap tegen God en Zijn Christus leeft er niet onder de mensen. Hoe worden christenen nog verdrukt en vervolgd. Hoeveel zuchten er niet in communistische gevangenissen of dwangarbeiderskampen. Wie durft er nog van vrede op aarde te spreken? Wie moet er niet lachen wanneer men daarvan wil zingen? Wie is het niet eens, daar we leven in een wereld vol geweld, vol agressiviteit, vol haat en wrok, met die jongeman: Vrede op aarde? Het mocht wat! Kunnen we op het Kerstfeest van dit jaar maar niet beter de engelenzang vergeten en de geboorte van Christus vergeten Die dan de vrede op aarde gebracht zou hebben en het christelijk geloof maar vergeten. Want bijna twintig eeuwen christendom hebben de vrede ook niet gebracht.

i En toch: Vrede op aardel

En toch is met de komst van Christus de „vrede op aarde" gekomen. De apostel Paulus schrijft terecht. Hij is onze vrede. Want het is allemaal waar wat hierboven geschreven staat. Ik kan en wil het niet ontkennen. Zelfs in de kerken is er van de vrede weinig te vinden. Ook de Wereldraad van kerken, die zegt voor de vrede te willen strijden doet mee aan de oorlogen, stelt zich op achter de revolutie en ziet alleen nog hoop in het stichten van een rood gekleurd aards paradijs dat door de inspanning van alle krachten hier op aarde tot stand gebracht moet worden door de structuren van onze maatschappij te veranderen en een „nieuwe wereld" te scheppen die dan als kenmerkende leuze in haar schild zou voeren hetgeen we in de dageft van de Franse revolutie ook al gehoord hebben: Vrijheid, gelijkheid en broederschap.

En toch is in Christus de „vrede op aarde" gekomen. Want Hij heeft vrede gemaakt tussen God en de mens die gelooft dat Hij de Borg en de Middelaar van zondaren is, Die de zonde verzoend en de schuld betaald en de straf gedragen heeft. Want dat Kind in de kribbe van Bethlehem is Man geworden. Hij heeft aan het kruis gehangen en alles volbracht. Daardoor is de weg der verzoening ontsloten, daardoor kan de vrede hersteld worden. En in beginsel is die vrede er reeds. Ze is er in het hart van alle gelovigen, van al de kinderen Gods, die hun toevlucht hebben genomen tot Hem, die met hun zonde en schuld, met de nood van hun leven gevlucht zijn tot het bloed des kruises. „Wij dan gerechtvaardigd zijnde door het geloof hebben vrede bij God door onze Heere Jezus Christus."

Maar die kinderen Gods weten ook dat dit alles slechts geschonken wordt in de weg van wedergeboorte en bekering, in een weg van radicale verandering. Het gaat niet om de verandering van de maatschappelijke structuren, maar het gaat om de vernieuwing van de gevallen mens, die onbekwaam geworden is tot enig goed van nature en geneigd tot alle kwaad, die zo diep gevallen is dat hij geneigd is God en zijn naaste te haten. En dat alles is in Christus te vinden. De Heilige Geest Die het werk van Christus aan de harten toepast maakt de gelovigen tot nieuwe mensen. Zij ervaren reeds iets van die „vrede op aarde". Het zijn de mensen van het welbehagen Gods, die de lof des Heeren leren ^zingen vanwege de goedertierenheid en ontferming des Heeren. En zij leren ook uitzien naar de vervulling van de beloften Gods, dat de nieuwe aarde vol gerechtigheid komt. Dat vervuld zal

worden wat de psalmist heeft gezongen: „De bergen zullen vrede dragen, de heuvels heilig recht, Hij zal hen vrolijk op doen dagen, het heil hen toegezegd..." Niet de mensen zullen de nieuwe aarde brengen en het aardse paradijs bewerkstelligen door de verandering van de structuren van de samenleving, maar God de Heere brengt straks de nieuwe hemel en de nieuwe aarde als door een wonder van Zijn genade. Deze wereld gaat straks door het oordeel heen. En alle vijanden Gods zullen te gronde gaan, ze zullen geen toekomst hebben, dan de toekomst van de eeuwige duistere nacht van oordeel en verderf. Met Christus is „de vrede op aarde" gekomen. En Hij zal al Zijn gelovigen in die vrede doen delen. Uit de nood en ellende van deze wereld, waar de duivel nog zo grote macht heeft, waar het geweld en de oorlog een grote plaats innemen omdat de mens zich losgemaakt heeft van God en niet wil wederkeren tot Hem, voert de Heere al Zijn volk naar die nieuwe wereld vol gerechtigheid en vrede. Daar mag men ook op dit Kerstfeest naar uitzien. Daar zal alle twist en wrok verdwenen zijn. Ook alle kerkelijke twist en wrok. Daar zal het één kudde zijn onder één Herder. Daar zal God in het midden van Zijn volk wonen. En daar zal die ganse nieuwe aarde vol zijn van de kennis des Heeren.

Dat is bij de komst van-Christus in Bethlehem waar Gods Zoon mens geworden is en als Kind is neergelegd in de kribbe reeds gegeven. En daarom kan ik toch Kerstfeest vieren. En daarom zie ik het wel zitten. Neen, niet aan de kant van de mens, want wij hebben alles bedorven, alles verbeurd en verzondigd. Maar wel aan de kant van de Heere God en Zijn Christus. God was in Christus de wereld met Zichzelf verzoenende. De geboorte van Christus is een licht in het midden van deze duistere wereld. Zijn komst is het begin van de weg naar het eeuwige vrederijk. En daarom durf ik in het midden van deze rumoerige wereld vol geweld en oorlog en revolutie toch te zeggen: Zing maar voort engelen, zing maar voort, loof de Heere maar en spreek maar van de rijke toekomst: Ere zij God in de hoogste hemelen, vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.

Het jaar onzes Heeren 1974 is voorbij

Dit is mijn laatste kroniek van het jaar 1974. Ook dit jaar onzes Heeren is weer bijna voorbij. Wanneer we terugkijken zeggen we: Waar is het gebleven, waar zijn die maanden en weken en dagen gebleven van dit jaar? Meer dan ooit worden we aan het einde van een jaar bepaald bij de woorden van de psalmist: „Het leven is een damp, de dood wenkt ieder uur..."

In uw persoonlijk leven kan dit jaar vreugdevolle hoogtepunten gebracht hebben waar u met grote dankbaarheid op terugziet. Vergeet niet de Heere daarvoor te danken. Vergeet niet één van Zijn weldadigheden, vergeet ze niet, 't is God Die ze u bewees". Maar er kunnen ook bijzonder droevige dingen gebeurd zijn in ons leven in het afgelopen jaar. U kunt uw vrouw verloren hebben of uw man, u kunt uw kind verloren hebben of uw vader en moeder. U kunt door grote rampen en door zwaar leed getroffen zijn. Wat kan het leven toch allemaal moeilijk wezen, wat kunnen de kruisen zwaar op ons drukken, wat kan de nood groot zijn! Laat men dan niet vergeten: „God is ons een toevlucht en sterkte; Hij is krachtiglijk bevonden een hulp in benauwdheden."

Het kerkelijk en geestelijk leven van ons volk kan ons met grote zorg vervullen. Men ziet hoe de kerk steeds meer afbrokkelt. In de hervormde kerk worden zo ongeveer vijftig predikantsplaatsen per jaar opgeheven. Het aantal kerkgangers loopt sterk terug. Het meeleven met de kerk wordt steeds minder. De inflatie treft vooral ook de kerk omdat de waardevermindering van het geld niet gecompenseerd wordt door een verhoging van de inkomsten. En hoewel de hervormd gereformeerden nog dankbaar mogen zijn voor veel trouw, toch zal het nodig zijn de wacht op Sions muren te betrekken. Het zal juist in onze tijd van grenzeloze oppervlakkigheid, van toenemende zedeloosheid, van uitbrekende zonden, meer dan ooit nodig zijn dat de kerk zich toont als een pilaar en vastigheid der waarheid en het duidelijk uitspreekt naar het Schriftwoord: Alzo spreekt de Heere! In alle kerken komt een groot verval openbaar. De kerken gaan door een crisis heen en we zullen moeten waken en bidden om toch trouw te mogen blijven, trouw aan het Woord Gods en trouw aan de gereformeerde belijdenis van de kerk.

En wat van de kerk geldt geldt ook van ons volk als geheel. Het wordt steeds duidelijker dat men als volk van Nederland niet meer wil buigen voor het Woord Gods en niet meer wil vragen naar de weg des Heeren. Op Gods oordelen wordt niet meer gelet. En toch zijn er in het afgelopen jaar verschillende zaken geweest die ons te denken moeten geven. En nu weet ik wel, dat velen onder ons volk alleen maar spreken van een natuurgebeuren als er zoveel regen valt dat de oogst niet vkan worden binnengehaald en dat God daar niets mee te maken heeft ook al zou Hij bestaan, toch méén ik te moeten zeggen dat we moeten letten op de roepstem van de roede Gods en dat we de tekenen der tijden goed in het oog moeten houden, want de Heere heeft daarin een boodschap voor ons.

Zo zullen we dan het oude jaar uitreizen, het jaar 1974 met al zijn vreugde en smart is voorbij, voorgoed voorbij, het komt nooit meer terug, het is weggezonken in de schoot der eeuwigheid. Een nieuw jaar ligt voor ons. Het jaar 1975. Velen vragen zich bang af wat dat nieuwe jaar zal brengen. De economische toestand gaat immers sterk achteruit. De welvaart waar zovelen op gebouwd hebben is aan het tanen. En welke rampen zou het nieuwe jaar ons brengen? Eén ding mogen we weten. Ook het nieuwe jaar is een jaar onzes Heeren. Ook in het nieuwe jaar is ons leven in Gods hand.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen