Christus: de geslagen Steenrots

Aan de éne kant worden we dikwijls door de Heere in ons geloof beproefd aan de andere kant worden we ook menigmaal in ons geloof gesterkt. Hoewel de Heere in ons leven op een heerlijke en wondere wijze Zijn genade en ontferming heeft getoond, vragen we ons toch telkens weer af of Hij ons in de moeilijke omstandigheden waarin we daarna verkeren wel genadig zal zijn en ons Zijn goedertierenheid wil tonen? En hoe beschaamd staan we dan geregeld vanwege ons ongeloof en onze twijfel omdat Hij ons dan weer laat zien hoe genadig en barmhartig en groot van goedertierenheid Hij is voor allen die Hem vrezen en voor Zijn aangezicht willen wandelen, in de weg van Zijn geboden en inzettingen.

Verschillende geschiedenissen over Israël en de leidingen Gods met dit volk tonen ons dat duidelijk. Denk maar aan de tocht van Israël vanuit Egypte door de woestijn. De Heere heeft Zijn volk door grote wonderen uit het diensthuis uitgeleid. Hij heeft hen door de Rode Zee doorgeleid en uitkomsten gegeven in alle nood. Maar wanneer er geen water is in de woestijn en wanneer ze van dorst dreigen om te komen, roepen ze de Heere God niet aan in hun nood, maar komen ze in opstand tegen Mozes, die door de Heere als hun leider was aangesteld. Ze twijfelen aan de genadige en reddende tegenwoordigheid Gods en ze vergeten de machtige verlossingsdaden des Heeren die in hun leven openbaar gekomen waren. En ze eisen van Mozes water en ze stellen hem verantwoordelijk wanneer ze met hun kinderen van dorst zullen sterven.

Mozes weet echter de weg tot de Heere en daarom legt hij deze zaak ook voor aan Hem. En de Heere is een hoorder der gebeden: Op Gods bevel gaat hij naar één van die zware rotsstenen van de Horeb, vergezeld van enige van de oudsten van het volk, die getuigen moeten zijn van de wonderdaden des Heeren. En dan slaat hij, op bevel des Heeren, die steenrots in het geloof dat de Heere wonderen kan doen. En het wonder geschiedt. Want één slag op die steenrots en daar schieten frisse waterstromen uit tevoorschijn. En het dorstende volk stroomt toe. Ze komen aan en ze bukken neer en er wordt met diepe teugen gedronken. De Heere onze God is groot van raad en machtig van daad. Er zijn bij Hem uitkomsten in de hoogste nood. Wie had dat kunnen vermoeden dat uit die harde steenrots het water dat het leven gaf aan die dorstende schare zou kunnen vloeien?

Aan deze geschiedenis herinnert Paulus wanneer hij aan de gemeente van Corinthe schrijft: Want zij dronken uit de geestelijke steenrots die volgde, en de steenrots was Christus." (1 Corinthe 10 : 4b). Zeker, Israël dronk het natuurhjk water dat uit die steenrots vloeide toen Mozes die geslagen had, maar het was in de diepste grond der zaak geestelijk water. Die rotssteen was meer dan een berg, hij was een bewijs van de genade Gods, die het volk op al zijn tochten vergezelde. Ja, Paulus noemt die steenrots Christus, Die de onzichtbare Leidsman van het volk was. Wee dan de mens die Hem in ongeloof verwerpt, zoals ook velen in Israël de Heere hebben verworpen en daardoor eeuwig omgekomen zijn. Ze hebben wel allen, zegt Paulus, de geestelijke spijze gegeten en dezelfde geestelijke drank gedronken, ze hebben het manna gegeten en het water uit de steenrots gedronken als genadegaven van God, maar ze hebben God en Zijn Christus verworpen. Wee ons wanneer we dit voorbeeld volgen, want we zullen met hen buiten het koninkrijk Gods moeten blijven.

In de Heere Jezus Christus en Zijn verzoenend lijden en sterven ligt immers ons heil en onze zaligheid. Christus is de steenrots voor al Zijn volk. Hij is de rotssteen van ons heil, onveranderlijk en trouw als een rots, onwankelbaar, gisteren en heden. Dezelfde en tot in eeuwigheid. Alle zaligheid ligt in Hem besloten. Alle wijsheid is in Hem verborgen. Een schat van eeuwig leven draagt Hij mee in Zijn hart om het aan Zijn gelovigen uit te delen. Zo is Hij ons van de Heere God geschonken als een volkomen Zaligmaker. Maar zoals Mozes op de Horeb sloeg opdat er water uit tevoorschijn zou springen, zo moet ook Christus geslagen worden. Hij is om onze overtredingen verwond en om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld. Brood en wijn op de Avondmaalstafel getuigen ervan, dat Hij de geslagen steenrots is. Zijn lichaam werd verbro-ken en Zijn bloed werd vergoten aan het kruis van Golgotha. Se het Lam Gods dat Zijn binnenste vloeien, het zijn de wateren van Zijn Heilige Geest, die Hij door Zijn zoendood voor ons heeft verworven, het is de stroom der genade, die ontspringt uit de troon Gods en des Lams. Het is schuldvergiffenis en verzoening, gerechtigheid en eeuwig leven. En nu komt de roep tot ons: „O alle gij dorstigen, komt tot de wateren, en gij die geen geld hebt, komt koopt en eet, ja komt, koopt zonder geld wijn en melk." De nodiging is ruim omdat de wateren overvloedig zijn. En ook nu nog staat daar die rotssteen Christus voor allen die naar verzoening en gerechtigheid dorsten. Maar we kunnen van deze geestelijke steenrots alleen drinken wanneer we tot Hem komen met een gebroken hart en 'n verslagen geest

Ons hart is ook een rotssteen gelijk. We moeten dat wonder ook ervaren dat ons hart van steen gebroken wordt, dat de tollenaarsbede om genade gehoord wordt: O God, wees mij zondaar genadig! Want waar wij zondaar worden voor God en waar wij onze schuld voor de Heere belijden en waar wij leren smeken om genade terwijl we belijden moeten dat we het niet waardig zijn dat God naar ons omziet, daar mogen we drinken uit die geestelijke steenrots en daar mogen we genieten van het heil des Heeren, het allerhoogste en eeuwig goed. Daar worden in de ziel ook de lofzangen geboren om de Heere God voor Zijn onuitsprekelijke genade te danken.

Eén keer uit die geslagen Steenrots drinken is echter niet genoeg. Wanneer we eenmaal van dat levende water hebben gedronken worden we telkens weer met onze dorst uitgedreven tot Hem. En dat kan, want Paulus spreekt immers van de Steenrots die volgde. De Heere God ging met Zijn genade met Israël mee. En die genade was geestelijk gezien de Christus. Door die genade kwam dat volk ook in Kanaan. En dat is de troost voor al Gods kinderen, een enige troost in leven en in sterven, dat de Heere Jezus Christus met ons meetrekt op onze pelgrimstocht door de woestijn van dit leven. Hij komt ons met Zijn genade en liefde en trouw achterna. Waar wij lijden en strijden, waar wij zuchten en klagen, waar wij struikelen en vallen, daar is die stroom van dat levende water. De genade van de Heere Jezus Christus volgt ons in dagen van verzoeking en beproeving, in dagen van kleingeloof en twijfel. De Heere Jezus weet wat van Zijn maaksel is te wachten, hoe zwak van moed en klein we zijn van krachten. En Hij zegt: „Ik heb voor u gebeden dat uw geloof niet ophoude." Wat is het erg wanneer we dit Lam Gods verwerpen, wanneer we Hem niet als onze Koning en Zaligmaker willen erkennen en volgen. Dan wacht ons niets dan een eeuwige honger en dorst, een eeuwige nacht van verlorenheid.

Maar waar we tot Hem gevlucht zijn, wanneer we Hem niet meer kunnen missen, hoe menigmaal we ook nog struikelen en ook wel vallen, daar mogen we Zijn genade ervaren en daar mogen we toch van kracht tot kracht voortgaan. En Hij blijft met Zijn

genade bij ons, tot onze laatste stap. En dan gaan we in tot het beloofde land: „Zij de zonde der wereld wegneemt.

Nu kunnen stromen van levend water uit zullen niet meer hongeren en zij zullen niet meer dorsten, want het Lam dat in het midden des troons is zal hen weiden en zal hen een Leidsman zijn naar de levende fonteinen der wateren."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen