Nes Ammin - Banier der volken

Nes Arnmim is niet alleen in Israël maar ook in ons land een begrip geworden. We zouden het kunnen noemen een „christelijke kibboets" in het Joodse land. De naam is ontleend aan Jesaja 11 : 10: Want het zal geschieden ten zeiven dage, dat de heidenen naar de Wortel van Isaï, Die staan zal tot een banier der volken, zullen vragen en Zijn rust zal heerlijk zijn." De predikant van Nes Ammim, ds. Simon Schoon, heeft nu een bijzonder interessant boek geschreven over dit „christelijk experiment in Israël" onder de titel Nes Ammim *) waaruit we veel kunnen leren over de achtergronden en de bedoelingen van deze „christelijke aanwezigheid" in het land Israël. Nes Ammim wil een teken van verzoening zijn, waar immers de Joden in de loop der eeuwen ook veel leed van de kerk en van christenen hebben ondervonden, en tegelijk een teken van solidariteit met het Joodse volk, dat nu weer een eigen plaats op onze aarde heeft gekregen, een stuk van het oude Joodse land, nadat het zoveel jaren over de aardbodem heeft gezworven. Het is wel een omstreden plaats, want de vijandschap van de omringende Arabische volkeren is groot. Nes Ammim is echter een teken van christenen die zich solidair willen verklaren met Israël en in de geweldige worstelstrijd die men voeren moet de zijde van dit volk kiest.

Nes Ammim ziet zich als een kleine vertegenwoordiging uit de volkeren, die in Jesaja 11 genoemd worden en waaraan men, zoals gezegd, de naam van dit christelijk dorp in Israël heeft ontleend. Tot zover kunnen we veel waardering hebben voor het werk dat verricht is. En bij een bezoek aan Nes Ammim komt men onder de indruk van hetgeen tot stand gekomen is, terwijl men er ook een beetje trots op is, dat dit dorp vooral ook door de hulp van de christenen in Nederland ontstaan is. Overigens wil het geen Nederlands dorp zijn. Men heeft eigenlijk gerekend op veel meer hulp uit andere landen. Men heeft aanvankelijk een en ander veel meer internationaal willen zien. Het zijn ook niet alleen Nederlanders die er wonen, maar ook mensen uit andere landen, hoewel de Nederlanders wel de meerderheid vormen. Ongeveer vijftien jaar geleden is de basis voor deze nederzetting in Israël gelegd. En vooral de rozenkwekerij is bekend en beroemd geworden. Maar nu kweekt men ook avocado's, een vrucht die een steeds grotere markt krijgt. Dat alles hebben we bewonderd toen we een bezoek brachten aan Nes Ammim, waar we onder de indruk zijn gekomen van al de dingen die men in zo'n korte tijd tot stand heeft gebracht. De gastvrijheid was verder bijzonder groot, zodat we van die kant niets dan lof kunnen hebben. We hebben er ook nog enkele „bekenden" ontmoet, die met groot enthousiasme van hun werk hebben verteld.

Toch zijn er bij ons verschillende vragen gerezen tijdens ons bezoek aan Nes Ammim.

Vooral.toen ons uitgelegd werd wat dit experiment wilde zijn en uit welke beginselen men wilde leven. En die vragen zijn weer opnieuw naar boven gekomen bij het lezen van dit boek van ds. Simon Schoon. En we zijn tot de slotsom gekomen dat het niet goed is om deze vragen achter te houden, omdat ook in onze kringen steun wordt verleend aan deze zaak en er ook onder ons veel sympathie is voor Israël, dat immers door velen gezien wordt als het oude bondsvolk, zodat men met grote belangstelling ziet naar hetgeen in Israël gebeurt en naar wat de Heere verder nog met dit volk zal doen.

De vraag die ons echter het meest bezighoudt is die naar de Christus der Schriften. Is het niet de taak en de roeping van de kerk om die enige Naam die tot zaligheid onder de hemel is gegeven, aan te prijzen aan alle volkeren? En is het niet onze roeping als christenen, ook in Israël, om die naam van de Heere Jezus Christus, in Wie al Gods beloften, zoals die in het Oude Testament gevonden worden, vervuld zijn, bekend te maken aan allen die men bereiken kan? Van meetaf zijn hier de bezwaren van de kerken tegen Nes Ammim naar voren gekomen, omdat men alleen van een „christelijke aanwezigheid" wilde weten, maar beslist en welbewust afgezien heeft van de verkondiging van die énige Naam tot zaligheid, die aan Joden en heidenen in de Heere Jezus Christus is gegeven. En dit standpunt roept bij ons nog veel vraagtekens op, niettegenstaande het feit dat velen in ons land zich daarbij hebben neergelegd en toch Nes Ammim steunen. Men spreekt dan van een diaconale taak die men zou hebben. Maar is de diaconia aan de naaste los te maken van de „dienst der verzoening", zoals die in Christus is geopenbaard?

Zeker, we hebben nog andere vragen. Men heeft in deze christelijke nederzetting de zondag als rustdag vervangen voor de Joodse sabbat. Dat is geen principiële keuze geweest, zo verzekert men ons, doch alleen een practische, omdat men immers in allerlei moeilijkheden zou komen wanneer men zich niet zou aanpassen aan de Joodse sabbat wat de rustdag betreft. Ter herinnering aan de zondag als rustdag viert men op pasen en pinksteren ook die dag. Toch menen we dat niet voor niets door de christelijke kerk van de sabbat is afgestapt als rustdag en de zondag daarvoor in de plaats heeft ontvangen. De wijze ook waarop men over de sabbat spreekt als rustdag doet de vraag bij ons opkomen of men niet al te gemakkelijk van de zondag als rustdag is afgestapt. Er zijn ook in Israël veel christenen, vooral onder de Arabieren, die de zondag als rustdag vieren. Daar is nog een andere vraag. De kinderen van Nes Ammim bezoeken de Joodse scholen. Komen zij niet in verwarring wanneer hen daar het Joodse onderwijs gegeven wordt, dat toch menigmaal in strijd zal komen met de christelijke opvattingen? Is het wel juist om die kinderen het christelijk onderwijs te onthouden?

Maar de grote vraag is en blijft of ten aanzien van de opvattingen die in de kringen van Nes Ammim gevonden worden en die ook in dit boek van ds. Schoon naar voren komen, toch eigenlijk niet geleerd wordt dat er een andere weg tot de zaligheid is voor de Joden dan de weg van het geloof in de Heere Jezus Christus. Ds. Schoon raakt dit onderwerp van de „twee-wegen-leer" ook aan, maar zijn antwoord bevredigt ons beslist niet. Ons grote bezwaar is trouwens al dat men bij het stichten van Nes Ammim welbewust heeft moeten afzien van de verkondiging van de enige Naam tot zaligheid. Anders had men geen vergunning gekregen om deze nederzetting daar te stichten. Nu heeft men het over de boeg van de dialoog gegooid. Men wil met vertegenwoordigers van de Joodse godsdienst wel in dialoog treden, het moderne modewoord voor de „ontmoeting" van verschillende godsdiensten. Maar hebben de eerste apostelen dat gedaan? Of hebben Petrus en Paulus, om deze twee maar te noemen, de Heere Jezus Christus verkondigd als de enige weg tot zaligheid? Trouwens in dit boek van ds. Schoon valt het ons op dat men zo graag spreekt van „Jezus van Nazareth". Zit daar een bepaalde beschouwing achter, zoals we die ook vinden in Nederlandse kringen? Waarom niet ronduit gesproken van de Christus, zoals het Nieuwe Testament dat immers zo duidelijk doet, de Christus der Schriften, in Wie Gods beloften alle ja en amen zijn.

Het zou ons hier te ver voeren wanneer we in den brede over de verhouding Israël— kerk gingen schrijven. Toch zouden we met alle nadruk willen zeggen dat we zeer zeker de dialoog met de vertegenwoordigers van het Joodse geloof niet uit de weg hoeven te gaan, wanneer dan maar zorgvuldig die onderwerpen gekozen worden die bij het licht van de Schriften besproken kunnen worden. Maar daarnaast zal de christelijke evangelieverkondiging niet achterwege mogen blijven. En heeft men daar in Nes Ammim wel oog voor? Is men niet bezig daar „bedrijfsblind" te worden door alles te zetten op het alleen maar „aanwezig-zijn van christenen" in Israël, terwijl men het woord van Petrus vergeet, die gezegd heeft dat hij niet zwijgen kon van die éne Naam, dat hij God meer gehoorzaam moest zijn dan de mensen, en dat men immers als Jood en heiden alleen maar zalig kan worden door Hem?

We zouden nog graag zijn ingegaan op wat ds. Schoon schrijft in het laatste hoofdstuk van zijn boek over „Samen op weg naar Gods rijk". Daar worden bij lezing ervan nogal wat vragen opgeroepen, die tot tegenspraak dwingen. Maar de schrijver geeft zelf ook slechts enkele aanduidingen, zodat het niet gemakkelijk is er op in te gaan. Overigens moet het ons van het hart, dat hoezeer we ook bewondering hebben voor hetgeen men tot stand gebracht heeft en hoezeer we ook aan de kant van Israël willen staan, de vragen bij het lezen van dit boek zich vermenigvuldigd hebben en de bezwaren die we tegen de „beginselen" van Nes Ammim hebben, zijn toegenomen. Wanneer we als kerk de enige Naam tot zaligheid niet hebben verkondigd, zal het bloed dergenen die

verloren gaan, van onze hand worden geëist.

*) Nes Ammim, door Simon Schoon. Uitgave van Zomer en Keuning te Wageningen. Prijs ƒ 13, 50.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen