KLEINE KRONIEK

Kerkgeld voor geweld

Het breed moderamen van de hervormde synode heeft opgeroepen om het anti-racismefonds van de Wereldraad van kerken te steunen. Er gaan geruchten dat de Algemene Diaconale Raad de steun aan dit fonds zal opnemen in het pakket projecten voor het Werelddiaconaat — een afschuwelijke gedachte dat men op deze wijze kerkgeld voor geweld beschikbaar stelt, terwijl men aan de andere kant oproept om het Interkerkelijk Vredesberaad te steunen in zijn acties. Wat het betekent dat men kerkgeld voor geweld beschikbaar stelt wordt duidelijk onderstreept door het volgende bericht dat de titel droeg: MPLA richt bloedbad aan:

Troepen aan de kommunistische bevrijdingsbeweging MPLA in Angola hebben in het missiegebied Omopandu in Zuid-Angola een slachting op touw gezet, waarbij een grote groep mannen, waaronder negen leraren, de dood vonden. Een van de leraren aan de school is aan het bloedbad ontsnapt. Deze man, met de naam Gerardo, vertelde dat de MPLA de slachtoffers twee aan twee vastbonden om hen vervolgens te fusilleren. Gerardo overleefde het bloedbad door zich dood te houden toen de man waaraan hij vastgebonden zat, dood neerviel.

De MPLA is één van die bevrijdingsbewegingen die door de kerken gesteund zijn en gesteund worden. Deze bevrijdingsbewegingen zijn over het algemeen communistisch getint en het communisme heeft in Afrika al heel duidelijk veel invloed gekregen. De kerken hebben die intwikkeling gesteund. Daarmee hebben ze een grote verantwoordelijk-

'i op zich geladen. Het communisme is en blijft groot gevaar voor het christelijk geloof en voor de persoonlijke vrijheid van ieder mens om zijn leven in te richten overeenkomstig Gods Woord.

Het breed moderamen van de hervormde synode heeft ook een grote verantwoordelijkheid op zich geladen door „de vredeskrant" aan te prijzen als discussiestuk. Deze vredeskrant wordt door het Interkerkelijk Vredesberaad ook namens de Hervormde Kerk aangeboden. Maar ik meen te mogen zeggen dat de hervormd gereformeerden geen enkele verantwoordelijkheid voor deze vredeskrant zullen willen dragen. En er zullen wel meer groeperingen zijn die daarmee instemmen. Toch wordt zo'n krant zonder meer namens de Hervormde Kerk aan ons volk aangeboden. In elk geval vertegenwoordigt het breed moderamen met haar aanbeveling ons niet wanneer ze deze vredeskrant op haar eigen wijze aanbeveelt.

Er staan trouwens verschillende dingen in deze vredeskrant waartegen ik sterk wil protesteren. Wanneer het leger een „geweldsorganisatie" genoemd wordt, dan staat men verbaasd over de durf van hen die deze vredeskrant uitgeven. De bevrijdingsbewegingen, die door dezelfde kerken gesteund worden, zijn geweldsorganisaties, maar het leger van ons land is voor de verdediging > — in de eerste plaats voor de verdediging tegen het communisme en de communistische machthebbers. Is men dan in kerkelijke kringen stekeblind voor dit communistische gevaar en wil men willens en wetens meewerken aan de vernietiging van de kerk en de christelijke vrijheid. Staat men dan niet als breed moderamen achter de eigen belijdenis dat de mens van nature geneigd is tot alle kwaad en dat er alleen in de weg van waarachtige bekering heil te wachten is. Men kan door eigen inspanning geen paradijs op aarde stichten. Wanneer men de weg van de vredeskrant opgaat, is men bezig mee te helpen het communistische „paradijs" te stichten. En of dat zo aantrekkelijk is, zullen zelfs de heren van het IKV niet zo hardop durven zeggen.

Baaldagen zijn Baaldagen

Men heeft een nieuw woord uitgevonden waarin duidelijk de „afgang" van het leven en het bestaan van de mens in onze tijd openbaar komt. Dat woord is „baaidag" om aan te duiden dat iemand op een dag geen zin kan hebben om te gaan werken. Welnu, men wil de gelegenheid bieden om enkele dagen per jaar zo'n baaidag te houden en niet naar het werk te komen. Dat is natuurlijk een morele nederlaag, dat men deze mogelijkheid biedt en aanvaardt. Prof. dr. P. Smits schreef er het volgende over in „Kerk en Wereld":

„Op het moment wordt er gepleid voor het invoeren van baaldagen in het bedrijfsleven. Een Rotterdams zakenman is daar enkele jaren geleden mee begonnen en zegt daar goede ervaringen mee te hebben. Met deze term „baaldagen" wordt gedoeld op van die dagen dat een werknemer „baalt" van zijn dagelijkse arbeid. Velen bellen dan op met het smoesje dat ze ziek zijn en op deze manier is er in ons land een ziekteverzuim van bijna 10% van de beroepsbevolking in fabriek en kantoor ontstaan. Maar die bewuste zakenman heeft sinds enkele jaren zijn personeel toegestaan openlijk een baaidag op te nemen zonder ziektesmoesjes en zonder dat zulke dagen als snipperdagen op de vakantieduur worden gekort. En het heeft effect: want het ziekteverzuim is in dat bedrijf afgenomen.

Vandaar dat er thans voor wordt gepleit het ook

in andere, grotere bedrijven over te nemen. Maar ziet men vanwege het mogelijk gunstig economisch effect hier niet over het hoofd welk een morele nederlaag op het persoonlijk vlak dergelijk officieel toegestane baaldagen betekenen? Want in plaats van een appèl te doen op de zelftucht van de arbeidende mens en een geest .van discipline te bevorderen, zoekt men hier z'n heil in een moraal van slappe toegefelijkheid. Baaldagen zijn voor mij Baaldagen, d.w.z. dagen waarin mensen bezwijken voor het dienen van de heidense god Baal, die het nu eenmaal van de overwoekering van de instincten moet hebben." —

In zeer veel gevallen ben ik het helemaal niet eens met prof. Smits, maar in dit geval moet ik hem coch wel bijvallen. Het is inderdaad een weg waartegen we ons moeten verzetten, die men in onze dagen voorstaat, het is een morele nederlaag wanneer we toegeven aan het verlangen naar „baaldagen". Het is een teken van een funeste ontwikkeling die onder de mensen openbaar komt en die de weerbaarheid, de geestelijke weerbaarheid, van de mens tegen allerlei machten en krachten die in ons leven openbaar komen doet afnemen. En de gevolgen daarvan zullen steeds erger worden. Baaldagen worden inderdaad Baaldagen.

Theologische opleiding in Duitsland

In gesprekken met Duitse theologen heb ik menigmaal klachten vernomen over de theologische opleiding van studenten omdat aan de Duitse universiteiten een grote invloed zou uitgaan van linkse professoren, die de nieuwe theologie naar voren brengen en veel meer aandacht hebben voor het marxisme met al zijn aandacht voor de tegenwoordige wereld en voor het paradijs op aarde, dan voor de ware dienst van God. Nu las ik pas in het „Rotterdams Dagblad" opmerkingen van dezelfde aard van de duitse theoloog dr. Hans G. Asmussen:

„Terwijl hij openlijk moet waarschuwen voor een 'onbekommerde en zonder bezwaren gevolgde studie' aan de officieel erkende instituten, zou hij een studie aan de instellingen van de Vrije kerken en de Evangelikalen sterker willen aanbevelen dan vroeger.

Dit schrijft de proost van Norderditmarschen, dr. Hans-Georg Asmussen in een nieuwe publicatie, uitgegeven in eigen beheer, en getiteld 'Geloven - belijden - nü'.

Deze Lutherse geestelijke, die reeds een paar maanden geleden alom in Duitsland opzien baarde met zijn geschrift 'Leven wij in de eindtijd? ', waarop veel kritiek kwam, meent nu, dat hij een theologische faculteit van een rijksuniversiteit 'misschien' nog met een enigszins goed geweten kan aanbevelen, wanneer de desbetreffende student een eigen bekering heeft doorleefd.

Van een groot deel der theologen is het echter naar de mening van Asmussen helemaal niet zeker, dat ze in een persoonlijke God kunnen geloven. Het gevolg daarvan zou radeloosheid zijn en verwarring, vermoeidheid, ontkrachting van de kerkelijke verkondiging en van het kerkelijk handelen.

'De jonge predikanten komen voor een groot deel met een gebroken ruggegraat in dienst van de kerk' zo luidt het in Asmussens geschrift. 'Velen nemen alleen maar met een slecht wetenschappelijk geweten hun kerkelijk ambt op zich'.

Het zal ook niets helpen, dat deze theologen proberen, hun eigen onzekerheid te verbergen achter een aangeleerd modieus theologisch spraakgebruik of een ondoorzichtig dialectiek — de innerlijke onzekerheid zal toch openbaar komen.

, De eenvoudige, theologisch niet geschoolde christenen laten zich nu eenmaal niet bedriegen, want ze hebben er een zeer fijn gevoel voor, of hun predikant het ernstig meent, of dat hij tot op zekere hoogte toneel speelt', aldus dr. Asmussen." —

Inderdaad, toen een nieuwe predikant zijn intrede had gedaan in een gemeente, kwamen er al snel veel meer kerkgangers dan voorheen. Toen aan die kerkgangers gevraagd werd waarom ze nu naar de kerk kwamen, terwijl ze zich bij de vorige dominee bijna nooit lieten zien, was hun eenstemmig antwoord: We hebben het gevoel dat deze predikant helemaal achter de bijbelse boodschap staat en dat hij het ook echt meent wanneer hij preekt. Dat is vanzelfsprekend een belangrijke zaak. Daarom is een goede theologische opleiding voor hen die straks de gemeente in het ambt van predikant zullen gaan dienen een zeer noodzakelijke zaak. Maar daarbij zal het nodig zijn, dat de predikanten ook zelf leven van en uit de genade Gods in Christus Jezus die ze de gemeenten zelf te verkondigen hebben. Wanneer een dominee achter zijn boodschap staat, achter zijn grote Boodschapper, dan zal hij ook niets meer en niets minder willen doen dan de boodschap van genade in de Heere Jezus Christus voor arme en verloren zondaren over willen brengen aan de gemeente, opdat die gemeente geleid zal worden in de waarheid en gesterkt zal worden in het geloof.

Kroniekschrijver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen