De Goede Herder en Zijn schapen

Dat beeld komt ons voor ogen wanneer we terugdenken aan Pasen, aan de dag van de opstanding. In verschillende verhalen over de opstanding zien we immers die Goede Herder, Die de schapen opzoekt cn onderwijst en troost en leidt. Hoe duidelijk komt dat uit in het verhaal van de Emmaüsgangers, zoals we dat gewoon zijn te noemen.

Op de dag van de opstanding lopen twee mannen op de weg van Jeruzalem naar Emmaüs. Ze hebben het niet gemakkelijk. Het zijn twee schapen van de Heere Jezus, maar het zijn op dit ogenblik dwalende schapen. Ze hebben gehoor gegeven aan de roepstem van de Heiland. Ze hebben ook grote verwachtingen van Hem gekoesterd. Hij was voor hen machtig in woorden en werken voor God en alle mensen. En ze hadden op Hem gehoopt als op de Messias-Koning, Die Israël verlossen zou. Zijn prediking was immers ook geweest: Bekeert u en gelooft het evangelie, want het koninkrijk Gods is nabij gekomen.

Maar hoe bitter zijn die beide mannen nu teleurgesteld. Ze hadden overwinning en leven verwacht. En nu hebben ze de nederlaag en de dood gevonden. Hun profeet en koning is aan het kruis genageld, ais een gevloekte uitgestoten. De overpriesters en de oversten van het volk hebben Hem overgeleverd tot het oordeel des doods.

En zo is Hij gekruisigd, gestorven en begraven.

Voor die beide mannen is nu ook alles uit. Diep teleurgesteld keren ze Jeruzalem, de stad die de profeten doodt, de rug toe om naar hun eigen huis in Emmaiis te gaan. En ze kunnen het maar niet begrijpen, dat de Heere God niet bevrijdend heeft ingegrepen door Zijn Zoon te redden van het kruis.

Toch kunnen ze van de Heere Jezus niet loskomen cn ook op weg naar huis spreken ze eigenlijk maar over die éne zaak, over het lijden en sterven van de Heiland aan het kruis. Wat moeten ze nu toch van de Heere Jezus denken? Ze hebben zulke hoge gedachten over Hem gehad, maar... een gekruisigde Jezus kan toch moeilijk de beloofde Messias en Verlosser w T ezen!

Het is waar, vanmorgen liep het gerucht door de stad, dat Hij van de doden was opgestaan. Het leek aanvankelijk zelfs meer dan een loos gerucht. De vrouwen die er op uitgegaan waren om het lichaam van de Heiland te balsemen, hadden het graf leeg gevonden. Ze beweerden zelfs dat ze engelen hadden gezien die gesproken hadden over de opstanding van Christus.

En enkele discipelen waren op onderzoek uitgegaan en zij hadden bevestigd dat het lichaam van de Heere Jezus niet meer in het graf lag in de hof van Jozef van Arimathea, waar Hij vrijdagmiddag was begraven.

Maar de Heere zelf hadden ze niet gezien. En daar kwam het tenslotte op aan. Wie weet wie het lichaam van de Heiland weggenomen had?

Zo hebben die twee mannen het moeilijk, moeilijk met zichzelf, moeilijk met elkaar en bovenal moeilijk met de Heere Jezus. Vol vreugde hadden ze hun hart aan Hem gegeven, hadden ze hun jawoord gegeven op Zijn roepstem. En nu dwalen ze daar in het rond als schapen die hun Herder kwijt zijn. En nu zien ze ook de weg niet meer uit de duisternis tot het licht. Nu zijn ze alle hoop en verwachting kwijt. Nu voelen ze zich verloren. En het zou kunnen wezen dat er zijn die zich net als die beide mannen voelen. We kunnen soms in ons leven helemaal vastlopen. Geestelijk vastlopen ook. Soms zien we de weg niet meer en moeten we het belijden: „Gelijk een schaap heb ik gedwaald in 't rond, dat onbedacht zijn herder heeft verloren". Dan is het alsof er geen levende Christus is, geen opgestane Levensvorst. En we wenen bij een dode Jezus...

Maar de Heere Jezus leeft wel. Dat is de boodschap van het Paasfeest. Aan het kruis heeft Hij uitgeroepen: Het is volbracht! Daarom heeft de dood Hem ook niet kunnen houden.

De zonde is verzoend, de schuld is betaald, de straf is gedragen. Daarom is Hij ook op de derde dag opgestaan van de doden.

We kunnen teleurgesteld zijn in de weg die God met ons gehouden heeft, net als die twee mannen op weg naar Emmaiis. Leert echter uit deze geschiedenis dat de Heere Jezus leeft en dat Hij Zijn verloren schapen ook opzoekt.

Dat vinden we zo duidelijk in die geschiedenis van die beide mannen die Jeruzalem de rug hebben toegekeerd en die naar hun eigen huis gaan: En het geschiedde... dat Jezus zelf bij hen kwam en met hen ging" (Lukas 24 : 15). O, wat kunnen we ons op onze dwaalwegen eenzaam en verlaten gevoelen.

Want waar we van God en Zijn wegen afdwalen, waar we Zijn Woord verlaten en aan Zijn beloften niet langer vasthouden, waar we in ongeloof en onverschilligheid ons van Hem afkeren, daar hebben we geen vrede.

Zo eenzaam en verlaten gevoelen zich ook die beide mannen uit Emmaiis. Een gekruisigde Jezus volgen, Die machteloos aan het kruis heeft gehangen, zichzelf verloochenen en het kruis op zich nemen, neen, zover zijn ze nog niet.

En dat kunnen we goed begrijpen. Want we willen wel met de Heere Jezus reizen in dagen van voorspoed, wanneer we ons eigen leven maar kunnen leven en onze eigen weg maar kunnen bepalen. Maar ons helemaal overgeven aan Hem, Hem volgen in voorspoed en in tegenspoed, in goed vertrouwen achter Hem aangaan al is de weg nog zo moeilijk en nog zo donker, daar willen we van nature niet van weten, totdat... totdat de Heere God zelf de hand op onze schouders legt, totdat de Heere Jezus zelf tot ons komt.

En dat gebeurt in het leven van die twee mannen, die op weg zijn van Jeruzalem naar Emmaüs. En dat gebeurt ook in ons leven wanneer die opgestane Levensvorst naast ons komt lopen en ons van de wegen des Heeren gaat vertellen door Zijn Woord en Geest. Dan horen we de roepstem Gods, dan voelen we Zijn hand op de schouder, dan kunnen we niet van Hem loskomen, dan gaan we vragen naar Zijn genade en ontferming, dan kunnen we zonder Zijn vergeving en verzoening niet verder. Dan zien we ook dat de Christus al die dingen lijden moest, dan kunnen we de gekruisigde en gestorven Christus niet missen.

Hij werd om onze overtredingen verwond en om onze ongerechtigheden werd Hij verbrijzeld en de straf die ons de vrede aanbrengt was op Hem. Om verloren zondaren te zoeken en zalig te maken moest Hij door de dood heen. Maar toen Hij alles volbracht had heeft de dood Hem niet kunnen houhouden, toen moest de poort van het graf wel openzwaaien, toen moest Hij wel naar buiten treden met dat machtige woord: Ik leef en gij zult leven... Ik ben de opstanding en het leven. En een iegelijk die in Mij gelooft zal leven, al is hij ook gestorven.

Zeker, ook wij moeten menigmaal door die Levensvorst bestraft worden: „O, onverstandigen en tragen van hart om te geloven... Wat hebben we toch nodig dat we die levende Christus ontmoeten, dat het ook bij ons geschiedenis wordt, werkelijkheid, zoals bij die beide mannen op weg naar Emmaüs: „En het geschiedde... dat Jezus zelf bij hen kwam en met hen ging".

De Heere Jezus heeft zelf Zijn dwalende schapen opgezocht. En zo komt Hij ook achter ons aan. Neen, wij zoeken de Heere Jezus niet van nature. Maar Hij zoekt ons wel. Wij vragen naar deze levende Heiland niet, maar Hij vraagt naar ons wel. Hij wil ons zo graag gelukkig maken. Hij wil ons

met God verzoenen. Hij wil ons zo graag uit de geestelijke dood opwekken en tot een levend kind van God maken.

Daartoe is Hij juist gestorven en begraven, opdat Hij ons, arme zondaren, zou kunnen verlossen van de dood en ons zou kunnen schenken het eeuwig zalig leven.

Die Christus moest die weg gaan van kruis en vloek en dood en hel, om ons van dat kruis, van die vloek, van die dood en van die hel te kunnen verlossen om ons te brengen in het huis des Vaders met de vele woningen, in dat nieuw Jeruzalem, waar geen dood en geen nacht en geen zonde en geen kruis en geen moeite en geen verdriet meer wezen zal, maar alleen heil en licht en vrede.

Wat een toekomst met die Levensvorst!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen