Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Oecumene met Rome?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Oecumene met Rome?

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

Dit artikel begin ik met een citaat uit een brief van een vader wiens zoon met een rooms-katholiek meisje is getrouwd: „Het werd allemaal zo mooi voorgesteld door onze dominee en door de pastoor. Gemengde huwelijken, zo zeiden ze, waren aan de orde van de dag. Ik moest me daar niet langer tegen verzetten. We leefden immers in een oecumenische tijd. En we moeten nu eenmaal met onze tijd meegaan. Jonge mensen beleven hun geloof nu eenmaal anders dan ouderen. Jonge mensen kunnen de scheidsmuren niet meer aanvaarden en ze verdragen ze ook niet. Ik heb me tot het laatste toe tegen deze redeneringen verzet. Ik wilde ook niet mee naar de huwelijksdienst in de roomse kerk waar onze dominee ook een (bij)rol mocht spelen. Ik had er veel verdriet van... maar nu is mijn verdriet nog groter, want nu zijn er ruim twee jaar voorbij en nu doen mijn zoon en zijn vrouw nergens meer aan. Ze hadden plechtig beloofd dat ze allebei trouw zouden blijven aan het geloof waarin ze opgevoed waren. Maar daar is niets van terechtgekomen. In de plaats waar ze wonen zijn meer „gemengde" huwelijken. Maar van de meeste moet gezegd worden dat ze wat de kerk betreft mislukt zijn. Om de vrede te bewaren zien menigmaal beide er vanaf om nog naar de kerk te gaan. Ik vraag me af of onze kerk en of onze dominee er geen schuld aan heeft dat onze kinderen voor de kerk en voor het geloof verloren zijn. Waarom heeft de dominee ons kind niet gewaarschuwd zoals wij als ouders het hebben gedaan. Waarom heeft de dominee onze kerk en de roomse verdoezeld? Waarom is er gezegd dat het toch beide christelijke kerken zijn? En dat de verschillen tussen beide werkelijk niet zo groot zijn? En dat we nu eenmaal naar elkaar toe moeten groeien in onze dagen, dat dit de wil van Christus zou zijn? Ik stel onze kerk medeverantwoordelijk voor het feit dat onze zoon verloren gaat... tenzij God ingrijpt en hem als een verloren zoon doet wederkeren. Maar dat zal dan zijn ondanks onze kerk, die een herder voor ons kind had moeten zijn..."

Deze brief ontvingen we enkele dagen voordat we de stukken van de synode ontvingen voor de komende zomervergadering van deze hoogste vergadering van de kerk. Op dc agenda staan ook oecumenische zaken, zoals het jaarverslag van het Elervormd Beraad over de verhouding van de r.k. kerk en het geschrift: „De gemeente als smidse voor de oecumene". Er rijzen nogal wat vragen wanneer men over deze dingen leest. Want er wordt wel geregeld onderstreept dat de eenheid van de kerk meer zichtbaar moet worden en dat dit een eis is van de Bijbel. Maar we kunnen in de Schrift nergens vinden dat we die eenheid boven de waarheid mogen stellen, laat staan dat ze zou mogen gaan ten koste van de waarheid. Wanneer men voortgaat op de wijze van de oecumenische beweging van onze dagen om de eenheid zichtbaar te maken, dan vermoordt men daarmee tegelyk de waarheid.

Ja, men richt grote schade aan de zielen van de gemeenteleden aan. En dan willen we wijzen op de brief van de vader die we hierboven hebben aangehaald. Trouwens we belijden met de Apostolische Geloofsbelijdenis één heilige algemene christelijke kerk. Die kerk is er, ook al is ze voor het oog van ons verstand niet te zien. Artikel 27 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis zegt duidelijk: „Wij geloven en belijden een enige Katholieke of algemene Kerk, dewelke is een heilige vergadering der ware Christgelovigen, al hun zaligheid verwachtende in Jezus Christus, gewassen 1 zijnde door Zijn bloed, geheiligd en verzegeld door de Heilige Geest..."

Het is het werk van Christus Jezus Die door 'Zijn W T oord en Geest deze gemeente vergadert en samenroept uit alle geslachten en talen en natiën die er op de aarde gevonden worden.

Men spreekt in de stukken die hierboven genoemd worden wel over een „zondige verdeeldheid" maar waar is de zorg om de waarheid? Is het geen zonde wanneer men de waarheid naar de Schriften loslaat terwille van de eenheid? Hoe kan er een eenheid zijn met Rome, hoe kunnen we de oecumene bedrijven met Rome, terwijl onze belijdenisgeschriften heel duidelijk op verschillende punten vanuit Gods Woord de leer van Rome veroordelen. En men moet niet zeggen dat Rome zo veranderd is en dat die gedeelten van onze belijdenisgeschriften die over Rome spreken hopeloos verouderd zijn. Want dat willen we met alle klem tegenspreken. Want aan de éne kant is er het ouderwetse Rome van de paus en van sommige bisschoppen, terwijl de andere bisschoppen zich toch tenslotte ook zullen moeten onderwerpen aan het gezag van Rome en de paus, en aan de andere kant zijn er de roomse modernisten die dc Bijbel en zelfs dc Apostolische Geloofsbelijdenis op een andere maar toch ook zeer duidelijke w T ijze weerspreken cn die het koninkrijk Gods op deze aarde zoeken. Hoe kan men bij het Hervormd Beraad over de verhouding tot de r.k. kerk maar een enkele vordering maken wat de oecumene betreft wanneer men spreekt naar de norm en leefregel van de kerk, zoals die in artikel 10 van de kerkorde is omschreven?

Nu spreekt men tegenwoordig veel van „experimentele oecumene". Men moet niet met elkaar blijven praten, want men komt toch nooit uitgepraat en dan blijven altijd de verschillen levensgroot overeind staan. Men moet daarentegen met elkaar iets gaan doen, men moet een oecumenisch project uitvoeren. Dan zal blijken hoe gemakkelijk men zoiets samen kan doen. En hoort men dan niet bij elkaar? Wij willen daartegenover met de meeste klem een duidelijk „neen" laten horen. De verschillende „experimenten" waar men in de kerk mee bezig is, hebben al verwarring genoeg geschapen en daardoor is de kerkelijke chaos ook steeds groter geworden. Op sommige punten hand-^ haaft men de kerkorde heel scherp. Op for-v mele punten wil men de uitvoering ervan afdwingen. Maar ten aanzien van artikel 10 van de kerkorde en alle zaken die daarmee samenhangen gaat men gemakkelijk de mist in. Op dat gebied mag op ruime wijze geëxperimenteerd worden zonder dat er „van hogerhand" wordt ingegrepen.

Hierboven hebben we reeds de gemengde huwelijken aangeraakt. Ook in deze stukken wordt erover gesproken. Men is de laatste jaren w r el wat in verlegenheid geraakt ten aanzien van de „gemengd gehuwden". Men ziet nu ook de gevolgen ervan wel in en men wil zich gaan beraden op-de vragen die hiermee verband houden en men wil wegen zoeken om de ontkerkelijking van de „gemengd gehuwden" tegen te gaan. Maar men moet bij de wortel beginnen. Men heeft niet gewaarschuwd tegen gemengde huwelijken, soms zou men zelfs kunnen spreken van een zekere aanmoediging, omdat daardoor immers de oecumene bevorderd zou kunnen worden. En nu ziet men dan de gevolgen van de slechte raad die men heeft gegeven. Want heeft men aan de jonge mensen wel duidelijk gemaakt dat een huwelijk niet alleen als een lichamelijke eenheid moet worden gezien, doch dat hier vooral van een geestelijke eenheid dient te worden gesproken. En dat dan alleen een goede basis voor een huwelijk dat stand kan houden gelegd wordt.

We leven in een tijd van grote verwarring. En juist in zo'n tijd zou de kerk leiding moeten geven. Maar dan wel leiding in gehoorzaamheid aan de Heilige Schrift en in gemeenschap met de reformatorische belijdenis van de kerk. We huiveren wanneer we onder de aanbevelingen van het Hervormd-Rome-Beraad ook het volgende lezen: „De aanvaarding van de konsept-verklaringen „De viering van de Maaltijd des Heeren" en „het kerkelijk ambt" noopt de synode de avondmaalspraktijk in de Ned. Herv. Kerk kritisch te doorlichten en te bevorderen, dat de viering van de Maaltijd des Heeren steeds meer in elke hoofddienst op de zondag zal gaan plaatsvinden. Daardoor wordt onze kerk tevens een serieuze gesprekspartner voor de kerken van katholieke type".

Wanneer men zo'n aanbeveling leest, voelt men terstond waar het om gaat. We moeten ons aanpassen aan Rome, want dan worden we een serieuze gesprekspartner. Maar we moeten gehoorzaam zijn aan het Woord. Dat Woord moet gepredikt worden. En het zou een verarming en verschraling zijn van het geestelijk leven wanneer het sacrament het Woord gaat verdrijven. Het sacrament komt bij het Woord. Bovendien vragen we ons af of een wekelijkse viering van het Avondmaal de eerbied voor het sacrament en daarmee ook de vrucht niet zou verminderen. Het is bekend dat Calvijn een maandelijkse viering voorstond. Maar het is van hem ook bekend dat hij het Woord vooropstelde. Het Woord moet gepredikt worden. Het zaad van het evangelie moet uitgestrooid worden. Daarom zijn we niet zo gerust op dat Hervormd-Rome-Beraad en op al dat oecumenisch streven van onze tijd.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 juni 1978

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's

Oecumene met Rome?

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 juni 1978

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's