De kerk krijgt het moeilijk onder het communisme

Uit allerlei berichten wordt het duidelijker dat de kerk die wil leven in gehoorzaamheid aan haar Koning en Heere, het moeilijker krijgt in de door communisten geregeerde landen. Uit verschillende landen klinken stemmen op, die spreken van vervolging en verdrukking. De kerk heeft niets te verwachten van het communisme en het marxisme, want we hebben hier te maken met anti-christelijke ideologieën, die als een (valse) religie het christelijk geloof willen vervangen. Het is onbegrijpelijk dat in het westen zovelen koketteren met het marxisme, terwijl in de landen van Oost-Europa zovelen in gevangenissen en dwangarbeiderskampen vertoeven, enkel en alleen omdat ze getuigd hebben van hun liefde voor de Heere Jezus.

Ondanks dit alles is dezer dagen ook de zogenaamde Alchristelijke Vredesconferentie te" Praag weer bijeengekomen onder leiding van de metropoliet van Leningrad Nikodim, die in zijn eigen land de reputatie heeft van handlanger te zijn van dc communisten en die de Orthodoxe kerk van Rusland in volstrekte gehoorzaamheid aan de communistische regering doet leven. Daartegen zijn de laatste tijd weer moedige protesten opgeklonken van priesters en voorgangers van die kerk, die daarmee hun leven en vrijheid in gevaar stellen.

De conferentie was niet meer bijeen ge, weest sinds de gebeurtenissen in Tsjecho-Slowakije in 1968, toen Rusland dat land binnenviel en de wat mildere regering in Praag afzette om er de harde communistische lijn weer in te voeren. Sindsdien zijn er ook verschillende maatregelen tegen de kerk in dat land genomen en verschillende predikanten zuchten in gevangenschap.

Vier predikanten hebben een open brief geschreven aan de zogenaamde Christelijke Vredesconferentie, waar deelnemers en waarnemers en journalisten uit zevenenzeventig landen tegenwoordig waren om dc hulp van de conferentie in te roepen voor een aantal predikanten en anderen, die in Tsjecho Slowakije vanwege hun geloof in gevangenschap verkeren. Deze open brief begon met: „Wij groeten u met het apostolische woord: „Denkt aan de gevangenen alsof gij met hen gevangen waart." Wij komen met een verzoek. Op het moment bevindt zich een aantal van onze broeders en vrienden in gevangenschap. Volgens onze mening zijn de meesten ten onrechte en in strijd met de geldende Tsjechoslowaakse wetten... veroordeeld of beschuldigd. De activiteiten waarom zij veroordeeld of beschuldigd waren, beschouwen wij als een bijdrage aan de geestelijke ontwikkeling van onze maatschappij en van de brede menselijke gemeenschap en als een deel van onze inzet, opdat in ons land gerechtigheid en vrede elkaar kussen. Wij verzoeken u, gedenk deze onze broeders in uw voorbeden en zoek samen met ons mogelijkheden hen te helpen..." Vervolgens worden verschillende namen genoemd van gevangenen — een klein aantal van de velen die gevangen zitten, opdat men zal weten om wie het gaat en dat zij niets anders misdaan hebben dan opkomen voor de christelijke vrijheid. Maar van een man als Nikodim, die voorzitter is van deze Vredesconferentie, is helemaal niets te verwachten, want hij helpt in Rusland zelf mee aan de verdrukking en vervolging van de gelovigen; hij is immers in alle zaken die de kerk betreffen een willig werktuig van de communisten.

We weten allemaal van de vervolging van christenen in Rusland, vooral van de baptisten en evangeliechristenen. Een voorbeeld daarvan is de familie Vins. Het Algemeen Diaconaal Bureau van de gereformeerde kerken heeft een telefoongesprek gevoerd met de vrouw van ds. George Vins, de moeder van Peter Vins, die haar grote bezorgdheid heeft geuit over de gezondheid van haar zoon Peter. De familie Vins heeft veel van de communisten te lijden. En de „misdaad" van de leden van deze familie is de verkondiging van de blijde boodschap aangaande de Heere Jezus Christus, Die gekomen is om zondaren te zoeken en zalig te maken. De grootvader van Peter Vins is omgekomen in één van Stalins kampen. Zijn grootmoeder betaalde voor haar christelijke belijdenis met tien jaar strafkamp. Maar men heeft de familie Vins niet van het geloof af kunnen brengen.

George Vins, de vader van Peter, is ook predikant geworden. Hij heeft al vroeger vanwege zijn christelijk getuigenis jaren in een strafkamp gezeten. En sinds 1973 zit hij alweer gevangen in Jakoetie, een plaats waar het klimaat 's winters daalt tot meer dan vijftig graden onder nul. Zijn zoon Peter zit ook gevangen, daar hij in de voetsporen van zijn vader is getreden. Hij is tot een jaar concentratiekamp veroordeeld wegens „parasitisme". Arbeid is verplicht in de Sovjet-Unie. Hij werkte eerst in Kiev, maar werd ontslagen vanwege zijn godsdienstige overtuiging en vond werk als sjouwerman. Om gezondheidsredenen moest hij dat werk opgeven en toen werd hij veroordeeld, omdat hij niet werkte. Dat gebeurt dan in het marxistische sovjetparadijs. En nu is zijn gezondheidstoestand niet best. De moeder van Peter vraagt nu om hulp uit het westen.

Tegenwoordig willen ook veel christenen Rusland verlaten. Peter Vins en zijn twee zusters willen naar Canada emigreren, maar hun aanvraag is door de autoriteiten afgewezen. Een journalist, die vroeger verbonden was aan het communistische blad Pravda, en die christen is geworden, werd gedwongen om Rusland te verlaten. Hij schrijft nu: „De reden dat duizenden leden van de pinkstergemeenten en baptisten willen emigreren, is de ervaring van zestig jaar wrede vervolging van diep gelovige christenen. Ik heb een groot aantal gezinnen van baptisten-en pinkstergemeenten ontmoet. Ieder gezin heeft zijn eigen lange geschiedenis van vervolgingen: hun grootvaders, grootmoeders en vaders kwamen om in kampen. De kinderen werden van de ouders afgenomen en kwamen terecht in internaten en kindertehuizen. Ten tijde van Stalin was het gewoonte om voor het geloof in Christus iemand tot 25 jaar te veroordelen en in de toestanden van de Archipel Goelag (eilanden van kampen) stond dit gelijk met de doodstraf..." Later is men in het vervolgingsbeleid wel milder gew r orden, maar de vervolgingen zijn gebleven. Een gelovige kan op elk willekeurig artikel van de wet veroordeeld worden. „Een andere wens tot emigreren, waar de autoriteiten zich koppig tegen blijven verzetten, bestaat hierin dat het voor hen onmogelijk is om in vrijheid Christus te belijden. In de officiële wetten van de USSR van heden staat absoluut ondubbelzinnig geschreven, dat het gelovigen verboden is hun kinderen tot achttien jaar in de religieuze geest op te voeden. Dc autoriteiten hopen hiermee het kind tot op die leeftijd op te voeden zoals het hen past. Voor diepgelovige gezinnen is dit een tragedie zonder einde. Ook is het verboden evangelisatiewerk te doen. Gelovigen die zich verplicht voelen Christus op deze aarde te prediken, kunnen onder deze voorwaarden niet leven en bestaan. Toch gaan ze door met Hem te verkondigen, ook prediken zij Christus in gevangenis, kamp en psychiatrische inrichting..."

Verleden jaar schreef een groep van 3500 christenen aan Brezjnew o.a. het volgende: „Wanneer de geest waarin de Helsinki-akkoorden gesloten werden, geen bedrog is, geen armzalig stukje papier, geeft dan vanaf uw hoge post instructies aan alle uitvoerende organen en instanties ons niet verder te martelen en in vrede te laten gaan, laat dan alle hinderpalen en belemmeringen opruimen voor onze uittocht uit het land."

De moeder van Peter Vins vraagt of het westen wil informeren naar de gezondheidstoestand van haar zoon. Dat helpt, want Rusland is erg op zijn prestige uit in het buitenland. De bovengenoemde journalist Polisjtjoek schrijft dan ook: „Het Westen kan de gelovigen in de Sowjet-Unie helpen. Vergeet ze niet, ook niet voor één dag. Dat is de hoofdzaak. De huidige heersers van Rusland interesseren zich meer voor hun internationale prestige dan Stalin dit deed. Dat maakt het voor het Westen mogelijk om dagelijks de strijd te volgen voor geestelijke vrijheid in de Sowjet-Unie... Op de dag dat u zal zwijgen en ons vergeten, zullen de gepantserde vuisten van het gezag gaan praten. Wanneer b.v. de christelijke wereld rustig kerstfeest viert, vinden er in de Sowjet-Unie niet zelden nieuwe arrestaties plaats."

De Russische natuurkundige Sacharov, één van de dissidenten die in Rusland moedig opkomt voor de vrijheid, ook voor de vrijheid om God te dienen, heeft een oproep doen uitgaan tot de Wereldraad van kerken en andere dergelijke organisaties om zich in te zetten voor de vrijheid van de tachtigjarige leider van de zevendedags-adventisten in de Sowjet-Unie: „De inhechtenisneming

van Sjelkow en zijn geloofsgenoten is een grote tragedie, een schending van de in de grondwet vastgelegde rechten van vrijheid van godsdienst... Ik doe een beroep op de gelovigen van de hele wereld, de Wereldraad van kerken en andere religieuze organisaties en op de regeringsleiders van die landen, die de overeenkomsten van Helsinki hebben ondertekend, om zich in te zetten voor de onmiddellijke invrijheidsstelling van Vladimir Sjelkov en zijn geloofsgenoten in naam van de menselijkheid, dc vrijheid van godsdienst en van de rechten van de mens."

Maar in de andere communistische landen is er eveneens verdrukking en vervolging. De berichten die ons bereiken uit landen als Roemenië en Hongarije zijn niet erg opwekkend. Alleen in Polen is er een redelijke verhouding tussen kerk en staat en heeft men tenminste nog enige vrijheid in godsdienstige zaken. Dat komt wel daardoor dat het grootste deel van de bevolking godsdienstig is. De meesten zijn rooms-katholiek en er zijn maar betrekkelijk weinig protestanten in Polen.

Het is echter wel duidelijk dat we als christenen die in vrijheid leven en de Heere in vrijheid mogen dienen — hoe lang nog? — een taak en roeping hebben ten aanzien van de christenen die in vervolging en verdrukking leven. We mogen die taak en roeping niet verwaarlozen, zoals men op de bovengenoemde Praagse vredesconferentie heeft gedaan. De deelnemers hebben een verklaring uitgegeven, waarin ze zich keren tegen „ongerechtigheid en onderdrukking en zich inzetten voor een rechtvaardige, menselijke en vrije samenleving". Maar ondanks de vele verzoeken die men tot deze conferentie heeft gericht, gaat men niet in op de klachten „over de schending van mensenrechten in de Sowjet-Unie en andere landen van het Oostblok". Voor de marxistisch gezinde deelnemers van de Praagse Vredesconferentie zijn blijkbaar de stemmen van de vervolgde en verdrukte christenen als stemmen van een roepende in dc woestijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen