Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Gesprek rondom euthanasie laait weer op

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Gesprek rondom euthanasie laait weer op

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het is al geruime tijd geleden dat we over euthanasie hebben geschreven. Qnze lezers weten wat we onder dit woord moeten verstaan. Het heeft wel een heel andere inhoud gekregen dan het enkele eeuwen geleden had. Toen immers verstond men onder „euthanasia" het „goede sterven in de Heere" en het „gelukkige ontslapen van de gelovige in zijn Borg en Middelaar". Maar tegenwoordig heeft dit woord de betekenis gekregen van „een zachte voortijdige dood". Er is zelfs een vereniging opgericht voor vrijwillige euthanasie, die in ons land en onder ons volk steeds groter aanhang krijgt. Het een is het gevolg van het ander. Wanneer men ongestraft de jonge vrucht mag. doden die in het lichaam van de moeder groeit cn zodoende abortus mag plegen, dan is het maar een klein stapje naar de euthanasie. Men heeft dan de eerbied voor het leven in deze zin verloren, dat men meent daar zelf over te kunnen beslissen zodat men het niet meer ziet als komende uit Gods hand. Die alleen beschikken kan en mag over het leven en de dood. Wanneer men dat beginsel verlaat en wanneer men God niet meer erkent als de Bron van alle leven, Die 't leven geeft en het leven neemt, dan komt men op een uiterst gevaarlijke weg.

Vandaar dat de roep om abortus vrij te laten onmiddellijk gevolgd wordt door een nog sterkere roep om een mens zelf te laten beslissen over zijn leven. Wanneer die mens meent dat zijn leven niet meer zinvol is dan moet er maar een einde aan gemaakt worden. Euthanasie is de laatste jaren meer en meer in de belangstelling komen te staan. In maart van dit jaar kwam dc Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie met een rapport, waarin een wettelijke regeling werd bepleit inzake de hulp die aan stervenden moet kunnen worden gegeven. Onder die hulp valt ook het vervroegd beëindigen van het leven van een stervende, hetzij door actief ingrijpen, hetzij door verdere behandeling na te laten. Men spreekt dan ook van actieve euthanasie waarbij men derhalve opzettelijk een einde maakt aan het leven, en van passieve euthanasie waarbij men verdere medicatie nalaat, zodat de dood er op volgt. We zullen verstaan dat we hier nog te maken hebben met vrijwillige euthanasie, waar de patiënt zelf om vraagt.

Maar ook de onvrijwillige euthanasie is weer onderwerp van gesprek geworden. Onvrijwillige cuihansie is namelijk het bewerkstelligen van een „goede dood" zonder dat daarom door de stervende of zieke mens wordt gevraagd. We komen op het laatste straks nog terug. W 7 e willen eerst iets zeggen over de vrijwillige euthanasie die door de Nederlandse Ziekenhuisraad dezer dagen in een rapport ook is afgewezen in cleze zin dat men een zogenaamd levenstestament niet bindend acht. Er zijn immers in onze tijd verschillende mensen die een wilsbeschikking schrijven waarin gesteld wordt dat men onder bepaalde omstandigheden in een ziekenhuis actieve euthanasie dient toe te passen. In het rapport wordt gesteld dat de opvatting dat een mens het recht heeft over zijn eigen leven te beschikken terrein wint. Vorig jaar waren immers reeds elfduizend „wilsverklaringen" van die strekking in omloop. Daarom vindt de Ziekenhuisraad het noodzakelijk dat men zich bezint op de houding die men in de ziekenhuizen daartegen dient in te nemen. Men is het er in het algemeen over eens, dat een patiënt het recht heeft een medische behandeling te weigeren en dat een arts — als de patiënt dat nadrukkelijk verlangt — verplicht is de behandeling te staken. Dat is dan de „passieve euthanasie" die we hierboven hebben genoemd. Maar hoe moet men nu staan tegenover het zogenaamde „levenstestament" waarin gevraagd wordt om actieve euthanasie. De ziekenhuisraad meent dat een dergelijke „wilsbeschikking" niet bindend is omdat er principiële bezwaren van levensbeschouwelijke aard tegen kunnen worden aangevoerd. Daar komt nog wat anders bij. We gaan hier immers op een uiterst gevaarlijke weg omdat de marge tussen „dood-opverzoek" en „laat-maar-sterven" uiterst klein kan wezen. De patiënten moeten beschermd worden tegen zichzelf en tegen een dergelijke praktijk. Maar het voornaamste is en blijft dat wij niet te beschikken hebben over het leven. Het is de Heere God alleen, Die Koning is over het leven en Die dat leven ook beschermt in het zesde gebod: Gij zult niet doden! Dat geldt voor het plegen van abortus en dat geldt ook voor de (actieve) euthanasie.

Elierboven schreven we reeds hoe gemakkelijk men overigens komt van vrijwillige tot onvrijwillige euthanasie. In een artikel heeft de Amsterdamse arts I. van der Sluis gezegd: , , De waarheid is dat de beweging ten gunste van euthanasie, die sinds ongeveer een eeuw bestaat, en die nu heel machtig is geworden, vanaf het begin is beheerst door een stroming die verlangt dat ook demente ouden van dagen, defecte kinderen, en andere mensen wier leven „mensonwaardig" wordt gevonden, gedood worden. Hieruit volgt dat we geconfronteerd worden, door de euthanasiasten, met een zeer uitgebreid euthanasieprogramma, en niet alleen met het marginale vraagstuk van een kleine groep die vrijwillige euthanasie wil, zoals ze het zo vaak proberen voor te stellen."

De arts van der Sluis heeft zijn mening gebaseerd op een historisch onderzoek dat door hem verricht is naar de achtergronden van de euthanasie-beweging. Als voorbeeld noemt hij de euthanasievereniging in Amerika: „Het programma zou aanvankelijk ook het doden van onvolwaardige kinderen en van idioten hebben omvat. Maar na enige tijd werd besloten zich tot de vrijwillige euthanasie te beperken. Daarbij werd ook de volgende overweging naar voren gebracht: „De Amerikaanse en Engelse euthanasieverenigingen hebben allebei na rijp beraad, vastgesteld dat meer bereikt zal worden door zich op dit moment in te zetten voor de maatregel die waarschijnlijk de minste weerstand zal ontmoeten, namelijk de vrijwillige euthanasie. Plet pubiek is eerder bereid om het recht om te sterven te erkennen dan het recht om te doden."

De Nederlandse Vereniging voor Euthanasie werpt deze gedachte, dat men verder wil gaan dan alleen maar „vrijwillige" euthanasie verre van zich. Maar we hebben in de nazietijd in Duitsland gezien hoe gevaarlijk het is wanneer men eenmaal een bepaalde weg is ingeslagen. Toen hebben immers Duitse artsen en psychiaters op een gruwelijke manier een einde gemaakt aan het leven van mensen, die zij als onvolwaardig, overbodig en waardeloos beschouwden.

Wanneer we de Heere God van Zijn troon stoten en zelf plaats nemen op die troon, wanneer we menen dat wij als mensen wel kunnen beschikken over leven en dood, dan zijn we op een uiterst gevaarlijke weg. Bovendien hebben we ook nog met zondige mensen te doen die beslissingen hebben te nemen over het leven en dood van de patiënten die hen zijn toebetrouwd. Bovendien heeft de arts de eed afgelegd dat hij het leven zal beschermen en alles zal doen om bij het leven te bewaren in plaats van het leven van zijn patiënten te ontnemen. Daarom zullen we als christenen reeds van meetaf moeten stellen dat we met de weg van de euthanasie vastlopen op alle fronten, terwijl we de deur openen voor allerlei verkeerde en kwade praktijken die op dit gebied kunnen plaatsvinden. Wanneer men vraagt of een mens dan zelf niet beslissen kan over zijn leven, dan is ons duidelijk antwoord: neen! De Heere God is de God van leven en van dood. Hij alleen beslist over ons leven. Bovendien kan men zich afvragen — om nog eens op het zogenaamde levenstestament terug te komen — of het wel mogelijk is dat artsen gevolg geven aan een wilsverklaring van een patiënt van enkele jaren tevoren waarin hij vraagt om in bepaalde omstandigheden actieve euthanasie te plegen. Terecht vraagt het rapport van de Ziekenhuisraad „ in hoeverre iemand van tevoren kan vaststellen welke beslissing hij in die omstandigheden zal nemen. Een mensenleven is bovendien een proces waarin ook het denken niet stilstaat. De geldigheid van vijf jaar, die soms voor een levenstestament wordt gehanteerd is dan ook nogal lang. De registratie van zo'n document door derden kan ertoe leiden dat iemand wordt geconfronteerd met een uitspraak waarachter hij misschien niet meer

staat. In gevallen waarbij iemand niet meer bij het bewustzijn is kan dat problemen geven omdat dan immers niet meer kan worden nagegaan hoe de betrokkene erover denkt."

We zijn dankbaar dat er in ons land en onder ons volk toch nog geluiden gehoord worden die een bepaalde rem zetten op allerlei ontwikkelingen die in onze tijd openbaar komen, omdat een groot deel van ons volk is losgeslagen van het enige vaste anker: Gods Woord waarin Hij Zich geopenbaard heeft als de God des levens.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 27 oktober 1978

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's

Gesprek rondom euthanasie laait weer op

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 27 oktober 1978

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's