KLEINE KRONIEK
Abortus
Opnieuw is er een tijd aangebroken dat de vragen rond de abortus provocatus overal, in allerlei kerkelijke en andere bladen, oplaaien. Gelukkig zijn er nog velen die beseffen dat dit maar geen zaak is van ondergeschikt belang, waar we gewoon een regeling voor moeten maken. We moeten ook beseffen dat zij die regeringsverantwoordelijkheid dragen hier voor een geweldig ingewikkeld probleem geplaatst zijn. Toch menen we dat er maar één weg voor een christen in dezen begaanbaar is: buigen voor het gebod Gods dat zegt: „Gij zult niet doden". In de politiek zijn op veel terreinen compromissen onontkoombaar. Maar in deze zaak kan geen enkel compromis aanvaard worden.
We vonden in „De Wekker" van vorige week van de hand van ds. J. H. Velema een artikel Rond het abortusvoorstel, waaruit we u enkele gedeelten willen laten lezen. Hij geeft argumenten pro het aangekondigde wetsontwerp uit CDA/VVD kring, maar ook argumenten contra. Leest u maar:
Argumenten pro.
Er zal wel niemand in onze kerkelijke kring zijn die gelukkig is met de stand van zaken m.b.t. abortus. De huidige abortuswet wordt met de voeten getreden. Abortusklinieken draaien op volle toeren. Er moet paal en perk aan worden gesteld! Hoe kan deze zaak in legale banen worden geleid? Hier komen de moeilijkheden.
Na de verrassende gang van zaken enkele jaren geleden toen een bepaald abortusvoorstel werd afgestemd dank zij de niet verwachte stemhouding van verschillende V.V.D.-ers in de Eerste Kamer was het nodig dat een nieuw voorstel werd ingediend. Bij de kabinetsformatie was deze zaak nog niet geregeld maar voor 1 januari 1979 kon de Tweede Kamer een voorstel verwachten. Die datum is niet gehaald dank zij het feit dat het voorstel de Raad van State moest passeren en er nog verschillende technische belemmeringen zijn; maar het voorstel staat te komen.
Wat er van bekend is geworden betekent in feite dat abortus voortaan wettelijk mogelijk is, wanneer er een noodsituatie is — een rekbaar begrip dat niet nader wordt uitgelegd. Weliswaar moet de betrokken vrouw overleg plegen met een arts en kan zij pas vijf dagen daarna haar beslissing meedelen en laten uitvoeren, maar wezenlijk verandert dat aan de situatie niet veel. Abortusklinieken moeten een vergunning hebben. En een abortus van een vrucht ouder dan drie maanden moet in een ziekenhuis worden uitgevoerd, maar het is een ernstige zaak dat dit nu wettelijk zal worden toegestaan, eventueel. Er worden verschillende argumenten gebruikt pro dit wetsvoorstel, gegeven het feit dat het er nu eenmaal ligt en er toch wat moet gebeuren.
Stemt men tegen dit wetsvoorstel dan loopt men de kans dat er van niet-christelijke zijde een ander wetsvoorstel wordt ingedicn dat nog veel verder gaat — overigens kan dat alleen maar betekenen dat verschilldende beperkende bepalingen dan vervallen. Verder wordt gezegd: e Bijbel geeft toch zelf een voorbeeld dat vanwege de hardigheid der harten iets toegestaan wordt dat door God feitelijk wordt verboden? Men verwijst dan naar Mattheüs 19:7 en 8: ozes heeft vanwege de hardheid van uw harten u toegelaten uw vrouwen te verlaten, met scheidbrief.
Verder redenerend zegt men: politiek is een zaak van compromissen; wie dat niet wil moet niet in de politiek gaan. Als we ons tegen dit abortusvoorstel verzetten moeten we geen regeringsverantwoordelijkheid meer willen vragen en doen we goed dat eerlijk te zeggen. Willen we dat niet dan zullen we, al is het onze persoonlijke voorkeur niet, ons moeten schikken in dit onvermijdelijke abortusvoorstel.
Bovendien — wat de staat doet i.c. abortus legaliseren, is geen maatstaf voor de kerk en haar leden: daar geldt Gods wet en daar hebben de gelovigen zich naar te gedragen ook op dit punt. De tijd van de theokratie is voorgoed voorbij; we zullen met de werkelijkheid van een geseculariseerde wereld rekening moeten houden.
Argumenten contra.
Tegen deze argumenten is wel het een en ander in te brengen.
Is dit wetsvoorstel — zoals het in grote lijnen bekend werd; nogmaals de juiste tekst is niet ingediend — een duidelijk compromis? Of is men in wezen overstag gegaan en heeft men slechts enkele belemmerende bepalingen aangebracht? Velen kunnen het niet anders zien: abortus wordt wettelijk geregeld; het hek is straks van de dam. Nood-
situaties zijn het altijd voor de betrokkene als abortus wordt aangevraagd. En de beslissing berust bij de vrouw in kwestie; zij is in feite toch baas in eigen buik. Ze heeft er over nagedacht toen ze bij de arts kwam. Zullen die vijf dagen bedenktijd haar van gedachten doen veranderen? Bovendien — wat is de achtergrond van de arts, die het gesprek voert? Welke normen hanteert hij?
Gaat de redenering „beter een half ei dan een lege dop" op bij een zo ingrijpende zaak als vernietiging van menselijk leven, dat toch altijd nog een wonder van Gods almacht is? Als er nu eens — zo is enkele weken geleden terecht door de Kamper ethicus Douma opgemerkt — inplaats van 80.000 40.000 abortussen plaats vinden, is dat geen winst? Maar mag een christenpoliticus door zijn stem aan dit wetsontwerp te geven dan wel over zo'n 40.000 ongeboren mensenlevens heenwalsen? Het gaat om de rechtsbescherming van het leven. We mogen niet tellen, maar we moeten wegen. En dan weegt elk leven zwaar. Bisschop Gijsen gebruikte in zijn E.W.-interview een ander voorbeeld. Mag ik om acht mensenlevens te sparen twee mensen doden, als ik voor die keus word geplaatst? Flet antwoord is radicaal neen — hier ligt de grens, elk leven heeft recht op bescherming.
Er is een grens aan het compromis. Als we een deur openzetten op een kier, dan gaat die deur steeds verder open. De deur die gesloten moet blijven is die van de beschermwaardigheid van het leven. Zo niet dan wordt het ongeboren leven prijsgegeven aan de willekeur en de deur zal verder opengetrokken worden. Minister de Ruyter spreekt al over euthanasie in bepaalde gevallen.
Maar het voorbeeld van de door Mozes toegestane echtscheiding dan? Is dat geen parallel geval? Alleen heel formeel, maar inhoudelijk is er groot verschil. Prof. Douma heeft in dit verband opgemerkt: „Stel u voor dat een man zijn vrouw zou aftuigen en dat het in dat huwelijk een chaos zou zijn. De overheid dient in elk geval te voorkomen dat die man en vrouw een draaglijk leven houden, die man zou zijn vrouw bijvoorbeeld niet mogen vermoorden. Wij zouden allen in opstand komen wanneer de overheid niet ingreep wanneer die vrouw om veiligheid voor haar leven vroeg. Dus hier voelt u al dat er een grens is. Die overheid staat wel echtscheiding toe, maar de overheid staat niet toe, dat de een de ander vermoordt. In een goede rechtsstaat is het zo dat het leven van mensen beschermd wordt. De politie kan tussenbeide komen, de mensen kunnen zich op de wet beroepen voor de veiligheid van hun leven, dat echter teloor gaat wanneer je deze wet aangenomen krijgt en het ongeboren menselijk leven de rechtsbescherming mist waarop ook dit leven recht heeft."
Kan een christen niet meer aan politiek doen? Stellig moeten we compromissen sluiten op politiek terrein. Maar er zijn grenzen. Moeten we ons maar neerleggen bij wat de meerderheid wil of hebben we in vrijheid duidelijk te zeggen: dit is geen zaak van een politiek compromis? Dit verbiedt ons Gods Woord; dit mag niet; dit kan niet. Dit betekent de ontbinding van de rechtsstaat. Om Gods wil en om des gewetens wil — wij kunnen niet anders dan neen zeggen. ,
Moeten we een nieuw volkspetitionnement organiseren en weer de woorden van een eeuw geleden van dat andere petitionnement in de schoolstrijd gebruiken: Zet, Majesteit onder zulk een wetsvoorstel uw handtekening nooit!? —
Akties
Onder dit hoofd schrijft ds. Velema dan nog over wat ons geboden is in dezen als christenen. Het voornaamste is en blijft het gebed. Persoonlijk, maar ook als gemeente. Daarnaast worden er akties gevoerd: een kaartenactie naar de Koningin, een handtekeningenactie. Op het CDA-congres werden er 40.000 handtekeningen uit Overijssel aangeboden. Ds. Velema eindigt dan met deze woorden:
„De suggestie is gedaan: laat de overheid een referendum houden onder ons volk — de uitkomst zou verrassend zijn. Wij kennen het referendum niet, voor zover mij bekend, zoals b.v. in Zwitserland. Maar afgedacht hiervan: deze zaak moet niet per referendum worden beslist. Dan regeert weer de volkswil.
God verhoede het dat in naam van de democratie het ongeboren leven wordt vermoord. Als de overheid zich gaat aanpassen aan wat leeft onder het volk, dan gaat in de staat de straat regeren en dat zou een ramp zijn.
Daarom moge er in de komende weken biddend worden gewerkt en werkend worden gebeden, opdat niet in de geest van dit voorstel een wet van kracht wordt; opdat er eer in onze lande woon'..."
Kroniekschrijver.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 februari 1979
Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 9 februari 1979
Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's