„Niet verteerd"

, , En cle braambos werd niet ver teerd". Exodus 3 : 2b.

Hoe naamloos groot is toch de ellende hier op aard. Wat wordt daar schrikkelijk veel geleden. Daar is geen huis zonder kruis; geen hart zonder smart. En waarom al die ellende? Er is maar één antwoord op te geven: „om der zonden wil". Doch er is ook maar één antwoord op het waartoe: „opdat de Heere daarin zou tonen Zijn gerechtigheid en heiligheid enerzijds, welke met de zonden geen gemeenschap kunnen hebben en daar over straf eisen, doch ook anderszins Zijn opzoekende zondaarsliefde, welke geen lust heeft in de dood des zondaars, maar in zijn behoudenis. Gelukkig daarom die in de ellende de roede mag leren kussen, waarmee hij geslagen wordt. Dan zal het blijken hoe aan het einde dier roede zich honig bevindt; dan zal het niet zijn dat droevige „geslagen en geen pijn gevoeld; " maar integendeel: gelouterd en niet verteerd". Het was een wonderlijk gezicht dat Mozes in de brandende braambos te aanschouwen kreeg, toen hij in Midian de kudde van zijn schoonvader hoedde. En immers dit trok bovenal zijn opmerkzaamheid, dat, terwijl de vlammen er uit opstegen, des ondanks het bos niet werd verteerd.

En de braambos werd niet verteerd. Laat ons eens zien, mijn lezer, waarvan dat brandende en niet verteerde braambos alzo een beeld is en wat het ons te leren heeft.

Braambos hebben onze Staten-overzetters vertaald; het oorspronkelijke woord betekent ook doornbos. Doorn en distel zijn in de H. Schrift het beeld, zowel van de zonde als van de vrucht der zonde d.i. de ellende. En als wij dan nu de doorn hier allereerst nemen als het beeld der zonde. Wat heeft dan dat doornbos ons te zeggen? De mens der zonde is zulk een doornbos. En daartegenover nu de Heilige en rechtvaardige God. Er zou niet anders overblijven dan dat door de gloed van Gods heiligheid en rechtvaardigheid het doornbos werd verteerd.

Doch ziet nu spreekt de Heilige Schrift van Een, die een kroon van doornen droeg en daardoor voor ai degenen, die in Hem zouden geloven aan de heiligheid en gerechtigheid Gods genoeg deed, waardoor de vlam die uit het doornbos opslaat nu wel loutert, maar niet verteert.

En de braambos werd niet verteerd. Is dat niet de ervaring van de ziel, welke eerst kennis kreeg bij ontdekkend genadelicht aan eigen verdorvenheid enerzijds, aan de beledigde deugden des Heeren anderzijds; maar straks ook aan de verlossende liefde Gods in Jezus Christus onze Heere.

Maar nog meer zegt ons het brandende braambos. Mozes was genaderd tot de berg Horeb met de kudden, zoals het verhaal ons mededeelt. Doch is het dan niet opmerkelijk dat de Heere zich hier openbaarde, niet op een hoge berg, maar in een lage struik. De Heere buigt zich neder niet tot wat hoog, maar wat veracht, wat klein is in eigen oog.

Kleine ziel, wat ligt daarin voor u een vertroosting. Ik zal mijn hand tot de kleinen - wenden. Doch wat ligt er tegelijk ook een waarschuwing in voor een ieder onzer, zolang wij groot zijn bij ons zelf en dat zijn wij van nature toch allen; een waarschuwing, waarin de roepstem wordt gehoord om de Heere te vragen dat die ons klein komt te maken. Zoekt de Heere terwijl Hij te vinden is; roept Hem aan terwijl Hij nabij is.

En de braambos werd niet verteerd. Op nog iets vestigen wij de aandacht. De doorn het beeld der zonde; maar ook van de vrucht der zonden, de ellende, gelijk wij opmerkten. Daar wordt ontzettend veel geleden naar ziel en lichaam beiden. Dikwijls juist het meest door degenen, die de Heere vrezen en bij Zijn geopenbaarden wil wensen te leven; terwijl de weg van velen die in de wereld opgaan vaak vlak en effen is. Dat was ook voor Asaf een raadsel. Hij werd nijdig op der goddelozen voorspoed. Dat probleem kon hij niet oplossen, totdat hij in Gods heiligdommen inging. Toen leerde hij er iets van verstaan. De Heere rekent hier met Zijn volk af, wordt wel eens gezegd en dat is ook zo. Hij ziet geen zonde in zijn Jacob, Hij schouwt geen ongerechtigheid in zijn Israël, omdat Hij de Zijnen aanziet in de alle zonden bedekkende gerechtigheid van de Heere Christus; maar juist daarom komt Hij ze als vrucht van die gerechtigheid door Zijn Heiligen Geest te reinigen van alle besmetting des vleeses en des geestes.

Ik zal ze louteren, gelijk men het zilver loutert, zegt de Heere. Maar in die loutering wordt het niet verteerd. En nu mogen wij hieruit niet deze gevolgtrekking maken, dat ieder, die in ellende verkeert van wat aard dan ook, dat zou mogen beschouwen als een merkteken van het kindschap Gods; maar wel omgekeerd moet ieder die lijdt daarmee de toevlucht nemen tot de Heere met de bede: „Heere laat het ook voor mij zijn: " „gelouterd maar niet verteerd". En die tot Hem komt zal Hij geenszins uitwerpen. En als Gods kind dan hier vaak veel lijden moet, dan is dat lijden op zich zelf nooit een rede tot blijdschap —.dat kan niet —; maar wel ligt er deze troost in, dat wij te doen hebben met een kastijding van die God en Vader, Die niet plaagt uit lust tot plagen en de Zijnen niet van harte bedroefd; maar ze juist daardoor gereed maakt voor de eeuwige inwoning in dat Vaderhuis, waar geen zonde en geen ellende meer wezen zal.

„Want ik houd het daarvoor dat het lijden van deze tegenwoordige tijd niet is te waarderen tegen de heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden".

Daar wacht de kalmte na de orkanen; De palm na 't zwaard; de kroon na 't kruis; En na het pelgrimspad der tranen De blijde rust in 't Vaderhuis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen