Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

KLEINE KRONIEK

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

KLEINE KRONIEK

9 minuten leestijd Arcering uitzetten

Abortus

In 'Vrij Nederland' van 30 augustus, een blad dat niet tot mijn wekelijkse lektuur behoort, omdat het me te anti-kerkelijk en anti-godsdienstig is en me te makkelijk afrekent met al wat niet in de straat van de redactie past, kwamen twee lange artikelen voor waarin de abortus ter sprake werd gebracht. Het eerste artikel bevat een gesprek met enkele uit Rusland uitgewezen feministen die thans in Wenen wonen. Het tweede artikel een gesprek met Feike ter Velde, perschef van de EO, 'pleitbezorger van de anti-abortuslobby, de redders van het ongeboren kind', aldus de redactie op de voorpagina. Uit het gesprek met de uitgewezen feministen laat ik u een passage lezen uit de opmerkingen van ene Goritsjeva (33 jaar). Ze zijn dermate schokkend, althans voor mij, dat het me goed lijkt ze u door te geven, om te weten welk een afschuwelijke mentaliteit er heerst in het grootste communistische land ter wereld. Goritsjeva antwoordt op de opmerkingen dat vrouwen van de Kerk nooit iets goeds hebben te verwachten als volgt:

Goritsjeva: 'We laten ons niet voor ons plezier aborteren. We kunnen niet anders. Er zijn geen voorbehoedmiddelen bij ons. Een Russische vrouw laat zich gemiddeld tien tot vijftien keer aborteren. Er zijn vrouwen — vooral op het platteland — die dertig tot veertig abortussen achter de rug hebben. Voor mijn vierentwintigste jaar had ik al vier keer abortus gehad. Voor Russische vrouwen is het leven niet eens een tragedie, het is een hel. Iedere dag ben je bang dat je zwanger bent. Meer dan één, hooguit twee kinderen kan je niet aan, je hebt er geen geld voor, niet genoeg lichamelijke kracht na een dag van zwaar werk.

Twee kinderen is al te veel als je ze niet genoeg te eten kunt geven. Het enige dat je overblijft is het cynisme van dc arts, de minachting, het gebrek aan hygiëne, de rijen in de abortuskliniek, je ziet de vrouwen lijden, je hoort ze huilen en kreunen. Alles zit onder het bloed.

De Kerk is de enige plaats waar de vrouwen niet met zoveel cynisme en minachting worden behandeld. Die de vrouwen, die een abortus hebben ondergaan, vergeeft, die de vrouwen begrijpt.

Wij hebben een vrije Kerk en zeer vrije priesters die die problemen zeer concreet kunnen oplossen. Zij kennen de nood van de vrouwen. Het is zo moeilijk in de Sovjet-Unie over deze dingen te praten, het is taboe. Officieel zijn alle problemen met de revolutie opgelost, er bestaat geen vrouwenprobleem, geen seksueel probleem. Én als het besproken wordt, is het in de communistische traditie. Deze valse emancipatie van de vrouw verhindert ons opnieuw die vragen te stellen. Ze hebben de emancipatie bedorven met hun valse demagogie en hun leugens. Ze houden ons voor dat er geen ander soort emancipatie mogelijk is'. In het tweede nummer van 'Maria' komen deze 'verboden' onderwerpen aan de orde. Kritische artikelen over de gezondheidszorg, waarin drie vrouwelijke artsen schrijven waarom de gratis medische hulp niet werkt en waarin zij een aanval doen op de politiek van de regering: geen voorbehoedmiddelen, slechte abortusvoorzieningen in de hoop dat de vrouwen uit angst voor een abortus zullen besluiten toch maar liever een kind te krijgen. De staat heeft dringend kinderen — lees arbeidskrachten — nodig.

In een aanval op het onderwijs beschrijft een tienjarig meisje haar ervaringen op school: vijftig kinderen in de klas, nerveuze, slecht opgeleide, vermoeide onderwijzers en onderwijzerssen, die voor de kinderen weinig respect hebben.

In de rubriek 'Ons gelukkige, gelukkige, gelukkige leven' een verhaal over het leven in één van de vele woningen, waarin meerdere families bij elkaar wonen. Het is geschreven door een anonieme vrouw die in een hoge positie bij een rechtbank werkt en daardoor in aanraking komt met de misdaden die in deze gemeenschappelijke woningen worden gepleegd. Het percentage kinderen dat wordt verkracht, vrouwen die worden mishandeld, is in deze omgeving het hoogst.

Zij beschrijft de levensomstandigheden: tien mensen in een klein appartement, waarin een vrouw zover komt dat zij, nadat haar man hun vierjarige dochtertje heeft verkracht, de rechtbank vraagt de man niet te veroordelen omdat ze van haar inkomen alleen onmogelijk haar kinderen kan grootbrengen.

Julia Voznesenskaja schrijft over 'Het concentratiekamp thuis', waarin ze het gezin een afspiegeling noemt van de totalitaire staat: de goelag van de Sovjetrussische mens.

In 'Levend begraven' legt Malachovskaja uit wat het gebrek aan vrijheid betekent voor het leven van de vrouw: niet je eigen kindertal kunnen bepalen, niet zelf kunnen beslissen of je je kinderen wilt opvoeden of dat wilt overlaten aan anderen.

De inleiding van de redactie eindigt met de woorden: 'Rusland heeft meer vrouwennamen dan Maria en er zijn in Rusland meer vrouwen dan KGB'ers'.

Anti-abortus

Een paar pagina's verder wordt een verslag gegeven van een gesprek met Feike ter Velde. Ik neem aan dat de weergave van dat gesprek zo getrouw mogelijk is, hoewel aan de toon van het geheel te merken valt hoe men in linkse kringen tegen een en ander aankijkt. Leest u het eerste deel van dit artikel.

'Voor ons geldt in de eerste plaats de wet van God: gij zult niet doden. De Bijbel spreekt heel duidelijk over het ongeboren leven: eer gij voortkwaamt uit de moederschoot heb ik u gekend... Psalm 139 waarin gesproken wordt over „Uw ogen zagen mijn vormloze begin". Kortom, er wordt over de ongeboren mens gesproken in de Bijbel. Dat is een mens, naar Gods beeld geschapen, door God bedoeld, door God gewild. En ook voor de ongeborenen geldt het gebod: gij zult niet doden. Het is leven en leven is door God gegeven, dus daarom moet je ervan afblijven. Wij willen ons niet op andere dingen beroepen dan op de wet van God, die voor alle generaties is bestemd en die ook goed is voor de mens, want Gods wetten zijn goed..."

Dit zijn de woorden van Feike ter Velde, persvoorlichter van de Evangelische Omroep, de omroep die nu al tien jaar lang strijdt tegen abortus provocatus. De achterban van de EO, die gezocht moet worden in het protestants-christelijke volksdeel, is één van de belangrijkste pijlers van wat genoemd kan worden de anti-abortusbeweging in Nederland. In hun strijd 'tegen abortus en vóór het leven' zijn de tegenstanders onvermoeibaar. Om een indruk te geven: tijdens de abortusdebatten in 1976 werden politici overspoeld door een, voor Nederlandse begrippen, onvoorstelbare hoeveelheid brieven, kaarten en telegrammen, merendeels afkomstig van tegenstanders van abortus. Het 'Comité redt het ongeboren kind' verzamelde in diezelfde periode zo'n 600.000 handtekeningen. De 'Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind' meldde onlangs een stijging van haar ledental van zevenduizend in 1979 naar tienduizend in 1980. Sinds kort overleggen tegenstanders van abortus ook op Europees en wereldniveau wat hen te doen staat in de strijd tegen abortus. Ze wisselen onder meer informatie uit over het beïnvloeden van de publieke opinie en parlementariërs. Eén van de resultaten van deze consultaties is dat er in februari 1981 in Den Haag een internationaal tribunaal zal worden georganiseerd waar regeringen, kamerleden, artsen, in feite de hele maatschappij, terecht zullen staan op beschuldiging van 'misdrijven tegen het leven'.

Het tijdstip van het tribunaal — vlak voor de kamerverkiezingen — is zorgvuldig gekozen. Eerder al, op 30 augustus van dit jaar, zal in Den Haag de 'Dag van het Ongeboren Kind' worden gehouden.

De anti-abortusbeweging is dus uitermate actief en van grote betekenis is dat zij bij het verspreiden van haar denkbeelden in ruime mate kan beschikken over de zendtijd van de Evangelische Omroep. Tegenstanders van abortus kunnen niet alleen rekenen op EO-zendtijd, de EO verzorgt ook de uitgave van publikaties en organiseert manifestaties, waaronder het eerder genoemde tribunaal.

Wie zich verdiept in het anti-abortusstandpunt wordt één ding al snel duidelijk: er is veel meer aan de hand dan alleen de stijd tegen abortus. Het is tegenstanders niet alleen te doen om het redden van het ongeboren leven, er staat veel meer op het spel: het christendom, de westerse beschaving, ja, het lot van de gehele mensheid. Ter Velde: 'Abortus is één van de consequenties van het humanistisch denken dat nogal revolutionair de laatste decennia over heel de westelijke wereld terrein wint. Het is allemaal eigenlijk terug te brengen onder de grote noemer van het verval van waarden en normen. Er is sprake van een revolutie. Dat ligt aan een subtiele, maar toch wel heel gestage voortgang van het opgeven van christelijke normen en waarden en het daarvoor in de plaats stellen van humanistisch denken, waarin de mens centraal staat. In de bijbelse opvatting zijn het de geboden van God die absoluut zijn, die niet ter discussie staan. Die staan als uit graniet gehouwen. Als je die geboden als basis weghaalt onder je normen, houdt je norm geen stand en dat is wat er gebeurd is.

De overheid heeft aan zijn taak de brui gegeven toen de abortusklinieken werden geopend. Dat had nooit mogen gebeuren. Daarmee is de zaak geheel verloren en daarmee zijn we ook zeer snel op het hellend vlak geraakt. We leven in de tijd van de wetteloosheid, dat is duidelijk. Zo vat de Bijbel het ook samen. Is het niet optimale wetteloosheid als nota bene de overheid abortus in haar wetten verbiedt, terwijl er ik weet niet hoeveel abortusklinieken draaien? De overheid heeft geen enkele mogelijkheid meer om dat terug te draaien, dus de tijd van wetteloosheid is al ingegaan. Dat is één van de tekenen van de eindtijd'.

Slot

Het zal u duidelijk zijn dat we ons in de woorden van Feike ter Velde kunnen terugvinden. De vele keren dat er al over abortus is geschreven kan een gevoel van gewenning geven. In zo'n tijd leven we nu eenmaal. Maar het blijft een vreselijk kwaad. God mocht het nog wenden en heel ons volk doen wederkeren tot Hem die het leven geeft en op het leven recht heeft.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 12 september 1980

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's

KLEINE KRONIEK

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 12 september 1980

Gereformeerd Weekblad | 12 Pagina's