Een 75-jarige

Na de verjaardag

Wanneer ik in de gemeente een bejaarde ga feliciteren doe ik dat bij voorkeur niet op de dag zelf. Dan zou je alleen maar een schare druk pratende mensen, spelende kinderen, in-en uitlopende buren aantreffen. Een paar dagen na de verjaardag heb je meestal de jarige alléén en is er meer gelegenheid voor een gesprek van hart tot hart.

Vorige week mocht de Gereformeerde Bond in de Nederlandse Hervormde Kerk zijn 75ste verjaardag vieren. Ook in dit geval heb ik maar gewacht met mijn felicitaties tot de grootste drukte wat geluwd zou zijn. Zo komt deze gelukwens wat laat. maar ze is daarom niet minder hartelijk!

Getemperde vreugde

Mijn felicitatie mag overigens niet te uitbundig zijn. Zeker, er mag dankbaarheid zijn voor het feit dat de Gereformeerde Bond nu driekwart eeuw bestaat en in het midden van onze kerk en ons volk zoveel aktiviteit mocht ontplooien. Maar dat is niet te danken aan de trouw van de „Bonders", maar aan de trouw van de Verbondsgod.

Anderzijds echter is het jubileum van de Bond maar betrekkelijk een reden tot vreugde. Hij werd destijds opgericht — aldus de huidige voorzitter, ds. L. J. Geluk, op de jaarvergadering — wegens het diepe verval van de vaderlandse kerk, en, zei hij, de reden van zijn voortbestaan is geen andere. Zo gezien is er weinig aanleiding tot een ongebreidelde feestvreugde. Het hoofdbestuur wilde dan ook niet „in de bloemetjes" worden gezet, ook letterlijk niet, want op de bestuurstafel ontbrak zelfs het kleinst mogelijke boeketje . ..

Op een verjaardag is het gebruikelijk de jubilaris „nog vele jaren" toe te wensen. Na het overschrijden van de leeftijd van de sterken houden we ook die wens een beetje in. Véél jaren kunnen iemand van 75 niet meer beschoren zijn. Ook in deze zin werd er op de jaarvergadering gesproken. Het is te hopen dat de Gereformeerde Bond niet lang meer bestaat, althans, niet lang meer hoeft te bestaan. Dat hij opgeheven kan worden omdat héél de Kerk teruggekeerd is tot haar belijdenis. Dat zou een dankdienst waard zijn!

Op dit ogenblik ziet het daar nog niet naar uit, integendeel. Maar we hebben te doen met een God Die de oren wonderen doet op wonderen horen. Hij is machtig om de diepvervallen vaderlandse kerk terug te brengen en op te richten, en als Hij werkt, wie zal het keren? Mogen we dan de voorzitter bijvallen die de wens uitsprak dat de Bond zijn werk mag blijven doen zolang het mogelijk en nodig is?

Een Bond in een Kerk

Eigenlijk een vreemd verschijnsel, een Bond in een Kerk! Een vereniging, dus een menselijke organisatie, in „dat wat van de Heere is". Bovendien, een Gereformeerde Bond in de Hervormde Kerk! Toch geen wonder dat velen, binnen en buiten de Kerk, daar wat onwennig tegenover staan. Grote groepen in de kerk noemen zich „gewoon Hervormd" en bedoelen dan dat ze „niet van de Bond zijn". En de naam „Gereformeerd" is opgeëist door zovelen die onze Hervormde Kerk hebben verlaten, dus „Gereformeerd" zijn in de Hervormde Kerk, dat kan volgens velen niet.

De voorzitter bracht dat mooi op formule door in zijn causerie op de jaarvergadering te stellen: „Wie Hervormd is is niet Gereformeerd en wie Gereformeerd is is niet Hervormd". Zó kijken inderdaad wel velen tegen Kerk en Bond aan!

Ik geloof dat het juist de voornaamste taak van de Gereformeerde Bond is, de Kerk erop aan te spreken dat zij naar haar belijdenis een „Gereformeerde" Kerk is. Een Kerk die de belijdenis van de Reformatie heeft en uit die belijdenis hoort te leven.

De Bond is een noodoplossing, een noodverband. Eén van de sprekers op de jaarvergadering, die het woord voerde namens alle leden, herinnerde aan een uitspraak van de onvergetelijke ds. J. T. Doornenbal: „Ik ben geen lid van de Ger. Bond, maar het is goed dat hij er is". Welke woorden de spreker corrigeerde door op te merken: „Ik ben wel lid van de Ger. Bond, maar het was beter dat hij er niet was".

Ger. Bond en Ger. Weekblad

Ik realiseer me dat deze felicitatie wordt uitgesproken namens de redaktie van het Gereformeerd Weekblad. Geen wonder dat „outsiders" verband leggen tussen die twee, soms zelfs die twee vereenzelvigen. Het Gereformeerd Weekblad zal wel het orgaan van de Gereformeerde Bond zijn! Wie geen vreemdeling is in het kerkelijk Jeruzalem van Nederland kan beter weten. Dc Gereformeerde Bond en het Gereformeerd Weekblad hebben formeel niets met elkaar te maken. Er is zelfs een tijd geweest dat Bond en Weekblad tegenover elkaar stonden en dat het Ger. Weekblad felle polemieken voerde met het hoofdbestuur van de Ger. Bond.

We mogen ons gelukkig prijzen dat die tijd voorbij is en we kunnen er alleen nog maar met schaamte aan terugdenken, dat zonen van hetzelfde huis op deze wijze het liefdevuur verdoofden en het twistvuur ontstaken! Het was in ieder geval onheilig vuur op het altaar des Heeren. Maar de tijd heelt vele wonden. Wie had toen, in het heetst van de strijd, kunnen vermoeden dat nü twee hoofdbestuursleden van de Bond deel zouden uitmaken van de redaktie van het Ger. Weekblad? Moge dat een symbool zijn van het feit dat we èn als Bond èn als Weekblad éénzelfde doel nastreven: de Kerk terug te roepen tot de gehoorzaamheid aan haar belijdenis.

Ik herinner me een woord van de eveneens onvergetelijke ds. L. Vroegindeweij. Toen hem werd gevraagd wat het verschil was tussen „De Waarheidsvriend" en het „Gereformeerd Weekblad" antwoordde hij: „Dat is helemaal niet zo moeilijk: „De Waarheidsvriend" is het blad van de Ger. Bond en het „Gereformeerd Weekblad" is het blad van de Gereformeerde Gezindte". Welnu, tot die Gereformeerde Gezindte behoort ook, en in de eerste plaats, de Gereformeerde Bond. Mogen we zo, ieder op eigen terrein, de Kerk van de Reformatie dienen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen