kerkeraad

Kortgeleden was ik met vakantie. Er mochten niet veel boeken mee. Natuurlijk ging wel de Gids mee, die ons op reis niet ontbreken mag. Het waren de lijdensweken. Zodoende las en herlas ik de hoofdstukken uit de evangeliën, die verhalen van lijden, sterven en opstaan ten derde dage.

Bijzondere attentie kregen teksten die een opsomming geven van de mannen die in eerste aanleg beslisten over Jezus' dood. Ouderlingen des volks, overpriesters en schriftgeleerden. Niet in elke tekst zijn alle categorieën genoemd en niet steeds is de volgorde dezelfde. Een vraag kan eventueel zijn of daaraan bijzondere betekenis toekomt. Bovendien trof me dat in verband met de opsomming van deze groepen sprake was van beraadslagen en raadhouden. Ouderlingen, o verpriesters, schriftgeleerden, allen dus dienaren van de kerk, die raad houden. De samenstelling is gauw gevormd. Kerkeraad. Dat wilden ze zijn. Of zij het in waarheid waren? „O gij vergadering, gezeten. Wordt alles billijk aangelegd? Kwijt ieder zich naar zijn geweten? " Dat mogen wij ons allemaal wel afvragen. Er staat immers dat zij vergaderden tegen Jezus.

Nog houden ouderlingen en andere ambtsdragers raad. Ambtsdragers die priesterlijke voorbede verrichten en de oproep tot verzoening laten horen. Ware schriftgeleerden van wie wij mogen verwachten dat zij uit de schat van hun hart oude en nieuwe dingen tevoorschijn brengen. Ware schatten uit de hemel, die hun harten passeerden. Vergaderen vóór Jezus. Niet tegen Hem. Is per definitie na de totstandkoming van de grote heilsfeiten uitgesloten dat het vergaderen van kerkeraden kan uitvallen tegen Jezus? Laten wij ons maar naar geweten kwijten. Om alle eventualiteiten te voorkomen. De Boze is immers veel mans. Bijna is het in zijn macht om uitverkorenen te verleiden. Waken en bidden is de boodschap.

En in positieve zin vergaderen. In positieve zin bezig zijn. Waar mensen in goede, dat is positieve zin werkzaam zijn kan het negatieve zo al niet, toch bezwaarlijk aan bod. komen. Als wij waarheid spreken, is er geen emplooi voor de leugen. Als wij standvastig beminnen, ontbreekt armslag voor de haat.

Onmiddellijk na de preek vergadert de kerkeraad. Al zou het alleen zijn om dank te brengen voor het gehoorde Woord. Soms beleef je dat nagesproken wordt over het ontvangene. Het wil dat één of weinigen geregeld het woord nemen.

KOL-OMMETJE

Prachtig is het wanneer de bijdragen van alle ambtsdragers komen. Van de een naar de ander. Herhalend wat trof, uitbreidend, doortrekkend, verbindend teksten met teksten, wederzijds belichtend. Belevend'. Het zou de eerste keer niet zijn dat de prediker, als hij de gelegenheid krijgt, kort daarna weer dezelfde tekst behandelt. Maar ongemeen verrijkt, omdat het gesprek daarna vergezichten opende. Hij zou zo weer willen. Dan zeg je: Ga maar naar huis broeders en ga zo gauw mogelijk de gemeente in. Om „met klanken van de blijdste maar te vervullen berg en velden".

Ik denk wel dat het van belang is om op gewone vergaderingen van de kerkeraad ons te oefenen in opbouwende preekbesprekingen. En eventuele kritiek? Die bewaren wij voor andere gelegenheden. In de week. Onder vier ogen. Iemand zo maar warm onder een koude douche is niet gezond. En niet te vergeten een mantel van liefde. Dat kan erop neerkomen dat wij door een positieve en opbouwende reaktie eigenlijk vanzelf manco's opvullen en wat ons schadelijk voorkomt in credit omzetten. Maar over dit laatste is het laatste

woord nog niet gezegd.

P.S. Hoe in het vorige stukje domineeskinderen domineekinderen werden is mij niet helemaal duidelijk. De bedoeling was wel duidelijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen