Gedenkdagen

De periode tussen Pasen en Pinksteren levert ons jaarlijks een aantal gedenkdagen op, die een nationaal karakter hebben: op 30 april Koninginnedag, op 4 mei dodenherdenking, op 5 mei bevrijdingsdag. Vooral die twee laatstgenoemde data krijgen dit jaar een bijzonder accent, nu we mogen herdenken dat het 40 jaar geleden is dat er een einde kwam aan vijf jaar onderdrukking.

Mijn Schild ende Betrouwen

Om maar bij het begin te beginnen: sinds 1948, toen prinses Juliana Koningin werd, is 30 april een nationale feestdag. Bij haar inhuldiging in 1980 verklaarde onze huidige Koningin Beatrix deze traditie intact te willen laten. Dat was een verstandig besluit. Allereerst om daarmee haar moeder,

(nu weer) prinses Juliana te eren. En vervolgens omdat de verjaardag van de Koningin zelf midden in de winter valt en zich minder goed leent voor festiviteiten zoals we die op Koninginnedag gewend zijn.

Er is alle reden om dankbaar te zijn voor het feit dat wc ieder jaar op 30 april de gelegenheid krijgen uitdrukking te geven aan onze verbondenheid met het huis van Oranje. We wensen Prinses Juliana geluk met haar verjaardag en in haar betuigen we onze aanhankelijkheid aan allen die bij haar horen. Moge het onze Koningin Beatrix gegeven zijn in haar regering iets te laten zien van het program dat zij bij haar inhuldiging ontvouwde: „Mijn Schild ende Betrouwen zijt Gij, O God, mijn Heer".

Bij deze gelegenheid mogen we elkaar ook aansporen ernst te maken met de vermaning van Paulus, „dat gedaan worden smekingen, gebeden, voorbiddingen, dankzeggingen voor alle mensen, voor koningen en allen die in hoogheid zijn..." (1 Tim. 2 : 1 — 2).

De tirannie verdrijven

De week waarin Koninginnedag valt eindigt met de herdenking van hen die gevallen zijn tijdens de bewogen jaren 40 — 45. Dat we ieder jaar herinnerd worden aan de grote offers die gebracht zijn opdat we weer in vrijheid zouden kunnen leven is een goede zaak. Met name voor onze jongere generatie, die de oorlog niet heeft meegemaakt en nooit ten volle zal kunnen beseffen hoe zwaar de hand van de bezetter heeft gedrukt op ons volk. Die daarom ook moeilijk de vrijheid op haar waarde weet te schatten.

Dat bleek — tussen haakjes — uit de Verzetskrant, die als bijlage bij diverse dagbladen het licht zag. Daarin werden allerlei reaktionaire bewegingen van na de oorlog onder de éne noemer van het verzet gebracht. Onze jongeren moeten blijkbaar geloven dat provo's en krakers en mensen die tegen het gezag aanschoppen op dezelfde lijn zitten als de verzetsstrijders uit de Tweede Wereldoorlog... Een klap in het gezicht van hen die alles hebben over gehad voor onze vrijheid.

Erger is dat de HEERE de eer niet krijgt die Hem toekomt. Vlak na de oorlog was de tendens al aanwezig om onze bevrijding toe te schrijven aan onze bondgenoten cn aan onze eigen verzetsmensen. Maar toen leefde toch nog in brede kringen van ons volk het besef, uitgedrukt in het bekende Valeriuslied:

Hadd 'ons de Heer — Hem zij al d' eer — alzo niet bijgestaan, wij waren lang — ons was zo bang — al in den druk vergaan.

Te vrezen valt dat deze toon veel zwakker khnkt dan veertig jaar geleden. W^el hoort men, om het te zeggen met de woorden van Nicolaas Beets, „daag'lijks stem op stem weerklinken: 'Geen nood, we redden 't zonder Hem' "...

Tot God wilt U begeven

Het is een teken aan de wand dat de regering niet bereid bleek, nu de bevrijdingsdag dit jaar juist op zondag valt, dc officiële viering te verschuiven naar de maandag. Daardoor wordt een deel van ons volk, dat de zondag als rustdag in ere wil houden, uitgesloten en gediscrimineerd. En dat in een tijd waarin discriminatie zo ongeveer de zwaarste zonde is waaraan men zich kan schuldig maken... Maar dat is nog niet het ergste. Daarmee geeft de regering blijk niet te willen rekenen met die God, aan Wie we onze bevrijding te danken hebben, en Die ook gezegd heeft: „Gedenkt de sabbatdag, dat ge die heiligt".

Gelukkig zal er in de kerkdiensten - en de regering heeft dat zelf nog gesuggereerd — gelegenheid genoeg zijn om de Heere te danken dat Hij ons in 1945 de vrijheid teruggaf, en dat we tot heden in vrijheid mogen leven. Maar dankzegging dient gepaard te gaan met bekering. En wanneer we voor de vrijheid danken en tegelijk die vrijheid misbruiken door voort te gaan op een weg die van de Heere afvoert, dan kunnen we voor de toekomst het ergste vrezen.

Voor ieder van ons persoonlijk, voor ons land en ons volk, is er maar één ding. De weg die gewezen wordt in de woorden van ons volkslied:

Tot God wilt U begeven. Zijn heilzaam Woord neemt aan!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen