Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

„Paus - koorts”

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

„Paus - koorts”

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

KOL-OMMETJE

Februari 1939 overleed paus Pius XI. Kort voor het uitbreken van de oorlog. Weldra kregen andere ontwikkelingen de volle aandacht. Feitelijk leefden wij onder de schaduw van de gigantische worsteling en je merkte die druk. Ik herinner me een gesprek met iemand over de paus wiens overlijden korte tijd nieuws was. Met name ging het over de zware loden kist waarin hij in ornaat was neergelegd. Mijn gesprekspartner zal wel een christelijke opvoeding genoten hebben, maar de jaren dat ik hem kende ging hij nooit naar de kerk. Protestant was hij echter wel. Want hij meende dat de zware kist de overleden paus weinig dekking zou bieden als hij voor de Rechter van hemel en aarde zou moeten staan. Hij zou niet graag in diens plaats het laatste oordeel beleven. Immers hoevelen had hij niet bedrogen? Hij gebruikte minder schrijftaal. Daarom geef ik het maar op mijn manier weer. Maar het ging wel om misleiding van mensen voor hun eeuwige toekomst. Uiteraard wist hij kennelijk zoveel beter dan de overleden zieleherder van Rome geweten had. Maar de vraag was of hij die wetenschap gebruikte om zelf de weg ter zaligheid te gaan.

Voor vele mensen bestaat hun geloof en daarbij hun hoop voor het eeuwige leven uitsluitend in het negatieve. Gode zij dank zijn ze niet als anderen. Noem maar op. Niet als mensen die de wereld — en verder niks — hun heilgoed achten. Niet zelfs — nog veel beter — niet als deze Farizeeër. Niet als vrijzinnigen, remonstranten, moslims of zelfs als gereformeerden van gindse nuancering. Niet als de roomsen, Iaat staan als de paus zelf. Daar houdt verder wat hen betreft het godscdienstige mee op. Eigenlijk wel, al zijn 'n aantal mensen mettertijd oud en wijs genoeg geworden om volledigheidshalve aan te vullen dat zij natuurlijk goed weten dat er nog „iets meer bij hoort". Maar dan staat de wagen steevast.

Nu paus Johannes Paulus II deze meimaand ons land met een bezoek vereert is er een „Aprilbeweging" ontstaan. Toen in de grasmaand 1853 de toenmalige paus de bisschoppelijke hiërarchie in ons land herstelde stond ons vaderland op stelten. Het kabinet kwam zelfs ten val. De paus had er ook geen goed aan gedaan, liever om gevraagd, omdat hij in zijn breve had gewaagd van „Calvijns dwaalleer". Zo oecumenisch was men toen. Maar nu zal het kabinet wel niet ten val komen, al zouden ook leden of alleen maar de voorzitter van de ministerraad de paus begroeten. Maar er is rumoer en deining. Niet alleen bij protestanten. Evenzeer in de eigen kerk van de paus. Het tekent de verwarring van de geesten in onze tijd. Alom tweedracht en gespletenheid. Intussen wordt in het protestantse kamp heel wat anti-papisme van stal gehaald onder mededeling dat men geen anti-papist wil zijn. Met allerlei uitdrukkingen en gestes zijn wij het niet eens, diverse reakties verdienen afkeuring, onderwijl passeren zij menigmaal toch de revue. Bij gebrek aan beter.

Ik wijs een uitnemender weg, aldus Paulus de apostel. In dit geval de weg om wat wij verderfelijk en misleidend achten te overwinnen door het goede. Dat goede moet evenwel meer zijn dan etaleren dat wij het zo goed weten. Schriftuurlijk is een geloof — zoals geschreven staat — door de liefde werkende. Maar de wereldgelijkvormigheid heeft fel ook kerk en kerkmensen aangetast, zodat het tegenwoordig lijkt of geloof is door aktie, protestbeweging, demonstratie agerende. Op die manier hebben wij het geloof niet geleerd. Grote luidruchtigheid en geëmotioneerd optreden vormt dikwijls een aanwijzing dat wij niet alleen — zoals lijkt — reageren op wat zich buiten ons bevindt, maar ook tegen wat innerlijk werkt.

Als ik schrijf over de paap in eigen hart, oogst ik bijval. Zeg ik echter dat wij méér rooms zijn dan wij denken, zou dat op zwaar verzet kunnen stuiten. De tijd weten is één ding. En dan nog de wijze waarop. Dat is nog een tweede daarenboven.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 17 mei 1985

Gereformeerd Weekblad | 11 Pagina's

„Paus - koorts”

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 17 mei 1985

Gereformeerd Weekblad | 11 Pagina's