doe het werk van een evangelist

KOL-OMMETJE

Ook dat was Amsterdam deze zomer! Bij duizenden streken ze neer in de stad aan de Amstel. De hoofdstad van ons land leent zich overal zo goed voor. Ditmaal waren het de evangelisten van Billy Cïraham. Uit de derde wereld kwamen ze en overal vandaan. In het Rai-centrum beleefden zij een korte en krachtige exercitie. Onder leiding van hun grote meester. Hoe verkoop je volgens de beste en jongste technieken de waarheid van het evangelie? Dat werd bijgebracht. Zij werden met trefzekerheid afgericht en met groot enthousiasme opgeladen. Voor vele verbreiders uit de arme landen een evenement. Maar vroeg ook hun hele tractement, ware het niet dat de op Amerikaanse manier van zakendoen geschoeide organisatie geweldig bijsprong. Het zal Billy — zeg maar Wim — heel wat willempjes gekost hebben. De Rai was het toneel van een indrukwekkende manifestatie en de jaarbeurshallen in Utrecht strekten zich uit tot wereldwijde slaapzalen.

Eerder — dat is jaren geleden — kwam Graham al naar Amsterdam. Een comité van kerkelijke figuren met als een carillon klinkende namen omkranste de grootscheepse verkondiging. Zeer veel veranderde al weer bij toen. Hoeveel verder zijn wij inmiddels. De namen zouden zich nu misschien schamen, althans zich niet zo makkelijk meer lenen. Ook Graham zelf is niet meer de Graham van weleer. Communisten vreet hij niet langer. Liever „ontvangt hij ze en eet met hen". Zodoende ging bij de mensen die zijn boodschap niet moesten de bijkomstige goodwill verloren, terwijl de gewijzigde houding ten aanzien van Moskou hem niet volkomen introduceert bij de groepen die dat overigens toejuichen.

De grootse ontmoeting in Amsterdam beroerde uiteraard de pers en vooral de kerkelijke. Onwillekeurig ploft er een steen in de vijver. Je moet op zo'n moment vanuit het eigen grootste gelijk ineens je houding bepalen. De dooddoener 'zij zijn vol zoete wijn' heb je niet altijd zo maar uitgevonden. Het heldere moment vraagt wel eens tijd om te komen. Reakties vormen de kleuren van een regenboog. Wij zijn het helemaal, óf in veel, óf op een aantal punten niet eens met de manier waarop de boodschap wordt aangediend, en ook niet met de boodschap, toch is er een heleboel waar je respekt voor moet hebben. Zij doen toch maar en ze gaan er maar op uit. Waar blijven wij, terwijl wij toch wel beweren het evangelie het meest zuiver in pacht te hebben? Waar blijft bij ons de ijver en waar zoek je iets van liefde? Anderen veroordelen veel feller. Weer anderen kijken uit de hoogte. Alles heel aardig en best bedoeld, maar het past niet bij onze cultuur, bij de fase van ons christendom en bij het helemaal geen christendom van talloze vrienden en connecties, die dit niet (meer) kunnen pruimen. Wij zijn aan deze aanpak ontgroeid in onze postchristendommelijkheid. Er zijn er ook die dit congres wel iets zegt en het heeft hen stellig iets gedaan. Kortom een hele staalkaart van reakties. Zo zit het in elkaar. Iedereen achter zijn loketje schrijft zijn etiketje. Wat weten wij het weer best met z'n allen.

Echt vermakelijk toen de pas verworven vaardigheden meteen getoetst werden op het publiek op pleinen en stranden. Die wat verlegen onbeholpen evangelisten die aan een verveeld publiek hun tijding kwijt wilden. Als bij een apenkooi in de dienrentuin. Aan welke kant moet je je bevinden om door de tralies het meest belachelijke schouwspel te zien? De evangelisten uit warme streken wadend door het zand of al die kwasi-wereldwijze oppervlakkigheid lui uitgestrekt aan de waterkant. Al die families Zonnebruin geboren de Wit. De Pilsjes, Frieten en Ijsjes. Aan mijn lijf geen bekering. Misschien is zo'n fiasco van evangelisatie voor menigeen een welkome geruststelling. Op die wijze hoeft het gelukkig niet. Zo kan het ook niet. Wij weten beter, maar doen niets.

Dat komt er allemaal van, wanneer je dank zij je uitgebalanceerde dogmatiek, waarin alle mogelijke aspecten verantwoord aan hun trekken komen, de gebeurtenissen van de dag, ook van de kerkelijke markt, keurig weet te evalueren. Wanneer wij er weer mee gereed zijn zetten wij het dutje voort.

Om een bijzonder lief ding wenste ik dat wij méér hadden van de profeet die zegt: „Heere HEERE, Gij weet het", en méér van de apostel in antwoord op de vraag van de ouderling: „Heere, gij weet het". Zo ons 'weetje'. Dat voor geloof moet doorgaan. Door onverwachte gebeurtenissen worden wij licht gestoord. Zo'n manifestatie als in Amsterdam bijvoorbeeld. Van eenheid, geloof, liefde, massale evangelieverkondiging. Dat zal het toch niet zijn? Met een enkele tekst, een handjevol dogmatiek beredeneren wij onze zekerheid en komen wij weer tot rust. Het komt om dat wij, ieder op zijn manier, met het verstand te werk gaan en ons op de been houden. Het verstand zoekt een oplossing voor vragen die verontrustend op ons afkomen. Het geloof, het hart doet anders. Met een oplossing zijn wij dan niet gebaat. Wij hebben verlossing nodig. In de zin van Handelingen 26 vers 17: „Verlossende u van dit volk en van de heidenen, tot dewelke Ik u nu zend". Een oplossing om ervan af te zijn, om af te zijn van mensen die ons een vraag stellen, die ons van ons stuk brengen. Of verlossing van mensen waarmee we van doen krijgen. Dat is de kwestie. Oplossing of verlossing. Daar ligt een wereld tussenin. Daar ligt de wereld tussen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen