Noach

(15)

.Maar Ik, Ik richt Mijn verbond op met u... Mijn boog heb Ik gegeven in de wolken; die zal zijn tot een teken van het verbond tussen Mij en lussen de aarde." Genesis 9 : 8—17

„Voorts zeide God tot Noach..." Opnieuw vernemen we van het spreken van God na de zondvloed. Het grote zwijgen wordt doorbroken door de levende Stem. En Noach en zijn zonen mogen horen. Zo klinkt het over de vernieuwde schepping heen: „Maar Ik, ziet, Ik richt Mijn verbond op met u, en

met uw zaad na u..."

Al voor de grote watervloed hoorden we over het verbond van God met Noach: „Maar met u zal Ik Mijn verbond oprichten." Dan is de inhoud van de gegeven belofte dat Noach en de zijnen en de dieren in de ark zullen gaan en door het water des doods heen behouden zullen worden. Nu na de vloed richt God Zijn verbond op met Noach en met zijn zaad na hem en met alle levende ziel. We vragen: wat is de inhoud van dit verbond?

Om te beginnen treft ons de centrale plaats van juist dit woord „verbond" in Genesis 9 : 8—17: evenmaal klinkt dit woord. Een verbond wil letterlijk zeggen, dat er een verbond is gesloten tussen twee partijen, een vaste en duurzame verbinding, die gedragen wordt door een gegeven belofte. God richt het verbond met Noach op. Het woord, dat hier in de grondtekst klinkt, wijst naar het volstrekt eenzijdige initiatief van de zijde van God. God gééft dit verbond aan Noach. En in heel het Schriftgedeelte, dat hier onze aandacht vraagt, wordt van een antwoord of een reaktie van Noach niet gesproken. Het is alleen God, Die hier spreekt en die aan Zijn spreken bovendien een teken nog toevoegt. De belofte van God wordt gehoord als een eed. En wanneer in de synagoge het gedeelte van Noach is gelezen (Genesis 6 : 9—11 : 32), dan klinkt daarna een lezing uit de profeten. En dat is het gedeelte uit de profetie van Jesaja, waarin de herinnering aan Noach doorklinkt: Want dat zal Mij zijn als de wateren van Noach, toen Ik zwoer, dat de wateren van Noach niet meer over de aarde zouden gaan; alzo heb Ik gezworen, dat Ik niet meer op u toornen, noch u schelden zal" (Jes. 54 : 9). Zo werpen deze laatste woorden profetisch licht terug over de woorden van Genesis: et verbond van God met Noach na de zondvloed is als een eed van God. God heeft gezworen! Zó mogen we de inhoud van het verbond met Noach verstaan.

En de inhoud van deze eed is, dat niet meer alle vlees door de wateren van de vloed zal worden uitgeroeid, en dat er geen vloed meer zal zijn om de aarde te verderven. Bij zware regenval of bij naderend dreigend onweer zou Noach — en wij met hem — kunnen denken dat opnieuw het water van boven en van beneden de aarde zal overspoelen. Diep in ons hart huist de angst voor het doorbreken van de grote chaos, voor de overstroming door de grote watervloed.

Wie kent niet als kind de diepe ervaring van de naderende grote dreiging, wanneer de wolken breken en de regen neerstroomt? Als de stroom van het hemelwater nu eens niet zou ophouden neer te dalen? Als de dijken zouden breken en het oceaanwater het bewoonde land zou overspoelen? We horen in onze dagen van de langzame steiging van het peil van het zeewater. En we beveiligen ons als mens daartegen, zo goed als dat maar mogelijk is. En toch! Wie kan de vrees uit het hart bannen, dat eens op een dag het water des doods zal stromen hoog en laag en er verderf zal zijn voor mens en dier en plant? Geen sterveling kan de oerangst van het mensenhart verdrijven, tenzij God Zelf het bevrijdende woord spreekt. En dat bevrijdende woord mogen we hier met Noach en de zijnen meehoren. Een eed van de Eeuwige is het. God heeft gezworen — en dat is: bij Zijn eigen heiligheid — dat één zondvloed genoeg is geweest.

Met wie richt God het verbond na de zondvloed op? Met Noach en met zijn zaad na hem. Vandaar dat dit verbond genoemd wordt het Noachitisch verbond. En dat valt klaar te onderscheiden van bijvoorbeeld het verbond van God met Abraham. Het verbond van Noach geldt het zaad van Noach. En dat is letterlijk de gehele mensheid. Maar niet alleen mensen vallen onder de belofte van dit verbond, ook de dieren worden met name genoemd. Alle levende ziel, waarbij de vogels, het vee en alle dieren der aarde met zoveel woorden vermeld worden. Allen, die in de ark geweest zijn, mens en dier, geldt dit verbond na de vloed. We mogen dus horen dat allen en dat alles valt onder de belofte van het spreken Gods na de zondvloed. Zo ruim en zo algemeen? Ja, zo verstrekkend en diepgaand. In het dertiende vers wordt gesproken van het verbond tussen God en de aarde. En die woorden doen ons denken aan de inzet van de Schriften: In den beginne schiep God de hemel en de aarde. Onder de hemel wil God de aarde zien voor Zijn aangezicht als een goede schepping. Het gelaat van het aardrijk wil vriendelijk naar de Schepper gekeerd zijn. In dit licht verstaan we dat het Noachitisch verbond een verbond tussen God en de aarde is. En dat ondanks het boze mensenhart en ondanks de onreine gedachten van de mens: God laat Zijn aarde niet los. Hij omvat haar en draagt haar in de eed van Zijn belofte haar niet opnieuw door de watervloed te doen verdelgen. En wij, die deze woorden horen mogen: is het ons tot durende verwondering dat de aarde ons nog draagt omwille van dit verbond in de dagen van Noach?

En bij het Woord wordt het teken gevoegd. Een zichtbare bevestiging van het eeuwig verbond tussen God en tussen alle levende ziel onderstreept de vastheid van de gegeven belofte: „Mijn boog heb Ik gegeven in de wolken..." De regenboog dus, zeggen we dan. Ja, de regenboog, maar de boog in de wolken mag als teken aan de hemel meer dan één betekenis dragen. Er valt een verscheidenheid van rijkdommen in het teken van de boog te bespeuren. Enkele ervan willen we naar voren brengen. Wie als mens op aarde in gedachten verzonken staart naar de boog in de wolken mag daar hoog aan de hemel zien staan de uitbeelding van de gegeven belofte van God in de dagen na de grote vloed.

Na een donker en dreigend onweer is de boog een teken van op-klaring, wanneer de zon breekt door de regendruppels. Dan is de boog als een heldere glimlach van de hemel dwars door de tranen van deze wereld heen. Wanneer de zon doorbreekt, breekt het nieuwe licht zevenvoudig zich een baan als teken van een veelkleurige en veelvoudige vrede. De schepping is als nieuw geworden en de duistere dreiging van ondergang en verderf is opgeklaard. Ja, de boog in de wolken is het grote teken boven de aarde dat de God van Israël Zijn verbond met de aarde niet vergeten is. Midden in het oordeel gedenkt Hij aan ontfermen. De boog ver-

kondigt de wending van toorn naar ontfermen. Dat de aarde — dat wij mensen — ons verwonderen dat we stil zouden zijn vanwege dit ontzaglijke teken boven ons in de wolken!

De boog in de wolken — en ook dat kan in het teken gezien worden — is vervolgens als een pijler in het firmament. Als een ribbe in het hemelgewelf is de boog. Wanneer we ons herinneren, dat het uitspansel geschapen werd als een vaste en stevige koepel boven de aarde, om de dreigende chaos tegen te houden, dan mogen we in de boog een rib uit het hemelgewelf aanschouwen, waardoor de hemelkoepel gestut wordt. Het dreigende water van boven zal niet meer doorbreken. Zie, de boog is het vaste teken daarvan!

De boog in de wolken kan verder ook doen denken aan de krijgsboog. Pijl en boog zijn de strijdwapenen van oudsher. De boog gespannen en de pijl gericht op de vijand betekent een dreigende aanval. Maar wanneer de vrede met de tegenpartij wordt gezocht, dan wordt vanouds de boog opzij gezet of opgehangen. Zo kan de tegenpartij zien aan de plaats van de boog of het de ander ernst is met de aangeboden vrede. Welnu, de boog in de wolken doet denken aan de krijgsboog, die niet gespannen is tot de dodelijke aanval, maar die gehangen is in rust om teken te zijn van de aangeboden vrede. Zo ook mogen we de boog in de wolken zien.

En dan zijn er — niet te vergeten — de kleuren van de boog in de wolken. Zevenvoudig breekt het licht uiteen. Beeld en teken van de heerlijkheid van God. Wanneer Ezechiël als profeet geroepen wordt, dan is er de gedaante van de boog, die in de wolk is ten dage van de plasregen (Ez. 1 : 28). En deze gedaante is die van de gelijkenis van de heerlijkheid des HEEREN. Ook Johannes op Patmos ziet rondom de troon van de Eeuwige een regenboog. We mogen in het gebroken licht van de boog in de wolken op aarde zien een teken van het hemelse licht, een glans van de heerlijkheid van God. Het licht van de troon van God zien we zevenvoudig gebroken in de wolken. En zo is de boog voor de aarde het teken van de heerlijkheid van Hem, Die woont in een ontoegankelijk licht. En wij zullen met Ezechiël en met Johannes op Patmos neervallen vanwege dit licht van de heerlijkheid van de Naam van God. Zo ook is de boog in de wolken ons tot teken gegeven.

En dan, tenslotte, kunnen we in de boog de verbinding tussen hemel en aarde aanschouwen. Een kind kan er een brug in zien, waardoor de aarde verbonden is met de hemel. En zie, daar is letterlijk de verbinding en het verbond tussen de hemel en de aarde.

Wanneer nu deze boog in de wolken gezien wordt, dan zal God gedenken aan Zijn verbond tussen Hem en de aarde. Want zo staat het geschreven: „Als deze boog in de wolken zal zijn, zal Ik hem aanzien, om te gedenken aan het eeuwige verbond tussen God en tussen alle levende ziel, van alle vlees dat op de aarde is." Hebben we dit goed gehoord? God ziet de boog en God gedenkt Zijn verbond. Wij mensen mogen de boog ook zien, maar daarom gaat het niet in de eerste plaats. Het eerste en het beste is hier, dat God Zelf de boog ziet, en dan Zich herinnert: Zijn eeuwig verbond met de

aarde!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen