Noach

(16)

„Maar Ik, ziel. Ik richl Mijn verbond op mei u... Mijn boog heb ik gegeven in de wolken; die zal zijn lol een leken van hel verbond tussen Mij en tussen de aarde. " Genesis 9 : 8—17

Het verbond van God met Noach vraagt onze bijzondere aandacht, hnmcrs, het verbond met Abraham is ons vanuit onze Icinderjaren beleend. In het uur van de doop is dikwijls gezongen, dat God het verbond met Abram, zijn vrind, bevestigt van kind tot kind. £n in het uur van de viering van het heilig avondmaal wordt in de gegeven tekenen van brood en wijn het nieuwe verbond in Jezus' bloed zichtbaar voor het oog van het geloof. Het verbond met Noach echter geniet minder bekendheid in de gemeente.

Toch is het door dit verbond dat wij allen elke dag letterlijk gedragen worden. Draagt niet de aarde ons.? En heeft niet God na de zondvloed het verbond tussen Hem en de aarde gesloten.? Met name dit laatste vraagt de aandacht van ons hart. Zeker in onze dagen. Nu wij in onze geschiedenis staan voor de ingrijpende gevolgen, die de kwalijke omgang van de mens met de aarde blijkt op te leveren. De aarde, die naar de Schriften een gelaat heeft ontvangen, dat naar de Schepper wil zijn gekeerd, is door toedoen van ons mensen op vele plaatsen verminkt, vervuild, ontwricht. We hebben soms zo huisgehotiden in de aarde, dat het letterlijk geen gezicht meer is. Moesten niet vele bewoners van nieuwe wijken in ons land wijken voor de gifgrond waarop hun huis gebouwd bleek te zijn.?

Nu wij langzaam tot het besef komen, dat we niet op een slechte wijze kunnen voortgaan om de aarde tc vervuilen en te vernietigen, hebben we de woorden aangaande het verbond van God met de aarde des te meer ter harte te nemen. Wc horen vanuit de Schriften hoezeer God de aarde ter harte gaat. Met deze onze aarde heeft God een verbond gesloten! Wil deze verkondiging genoegzaam tot ons hart doordringen.? We mogen met T^Joach cn zijn zonen meehoren, hoe dc Eeuwige Zijn verbond opricht met mens en dier en aarde na de grote watervloed. En dat is een verkondiging, waaraan wij allen vandaag bijzonder behoefte hebben. Wanneer namelijk de zichtbare werkelijkheid en de afzienbare toekomst helder ons voor ogen staan, dan slaat de schrik ons diepgaand om het hart. Dreiging van onbeschrijflijke milieurampen, dreiging van een massale atoomvernietiging, dreiging van ontzaglijke hongersnood. En meer dan een dreiging: in vele streken van deze aarde is de ontwrichting tot het dodelijke moment voortgeschreden. Hoe lang zal deze wereld ons nog kunnen dragen.? Of liever gezegd: kan deze aarde met name de mens nog veel langer verdragen.? Om nu niet tot wanhoop en doemdenken te vervallen, maar gewekt te zijn tot verantwoord handelen, klinken ons woorden in de oren, die waarachtig troostwoorden zijn. God heeft eenmaal een verbond met de aarde gesloten. Dat heeft Hij eenmaal na de zondvloed gedaan. En daarop is Hij tot op vandaag niet teruggekomen: het water van de grote vloed zal niet meer de aarde verderven.

Eén zondvloed is genoeg geweest. Zo mogen wc de inhoud van dit verbond met Noach spellen. Ja, met Noach. Want het verbond met de aarde is het verbond met Noach. Met de ene, die genade heeft gevonden in de ogen van God cn dat temidden van een krom en verdraaid geslacht. Opnieuw valt ons oog op de verkiezing van de ene, in wie mens en dier begrepen zijn om het water van de dood te mogen doorkomen. Helder licht de prediking van het evangelie op. Zoals één zondvloed genoeg is geweest, zo is de éne doortocht van Jezus Christus door dc dood heen tot het leven genoeg. Déze doortocht is genoeg geweest om eeuwig leven te verwerven. In het licht van de nieuwe morgen worden de contouren van het verbond zichtbaar. In het vroege licht van de paasmorgen wordt het verbond van God met deze aarde zichtbaar. Zichtbaar namelijk voor ogen, die gevuld werden met licht van de Geest. Een verrassend licht breekt door.

Onze verduisterde ogen kunnen zulk licht niet verdragen. Ongelovig reageren wij dan ook van onszelf. Maar het doorbrekend licht van Gods Geest is overwinnend. Wie de Geest dit licht gunt in de ogen, is een werkelijk ziende geworden. Dat de aarde ons draagt! Hoe vol van wonderen is het dan rondom ons. We mogen dan bespeuren hoe allerwegen een nieuwe morgen is aangebroken. Een nieuwe morgen over deze oude wereld. Wonderbaar hoe de Schriften met elkaar in gesprek zijn geraakt. Wonderbaar om dat te horen. De grote vloed van het water in Noach's dagen. De doop van Jezus Christus in de volheid van de tijd als een doortocht door het graf heen naar het leven voor Gods aangezicht in eeuwigheid.

En de doop met het water, waarbij de apostel getuigt dat dit nu de begrafenis beduidt van de oude mens, die — gerekend in de Ene — mag zijn opgestaan tot een nieuw leven. Hoe zijn dan ónze zekerheden vervallen. Hoe oud is ons bestaan gewjDrden. Wat kunnen wij zelf weinig, of liever gezegd: geheel niet, geloven dat God het leven verkiest boven de dood. En zo stelt Hij ons het verbond voor ogen: Zijn vaste verbintenis met deze aarde. En zo worden wij dagelijks gedragen. Hoe zouden wij ooit buiten de Schriften om kunnen weten dat wij gedragen worden.? Dat we ons geborgen mogen weten.? Hoe nameloos eenzaam is de mens, die zichzelf door dit aardse leven moet heenslaan.

Wanneer ogen open gaan voor de belofte van het verbond met Noach, dan beginnen we eindelijk te beseffen het geheim van Gods geduld en lankmoedigheid. Want die zijn onvoorstelbaar uitgestrekt. Door de tijden heen en over het rond van dé aarde. Wie de mens beter leert kennen, en vooral zichzelf beter leert kennen, kan niet anders dan zich mateloos verwonderen over de uitgestrekte lankmoedigheid van onze goede God. Met de apostel valt er dan te getuigen van de goedheid van God, Die Zichzelf niet onbetuigd heeft gelaten. Die goed doet van de hemel. Die regen en vruchtbare tijden geeft. Die onze harten vervult met spijs en vrolijkheid (Hand. 14 : 17). In zulke verwondering kan de mens zich verliezen. En mogen we ons daarin dikwijls verliezen! Wanneer alle houvast ons in de diepe nacht van aanvechting is ontvallen, dat er dan niets zij dan het grondeloze besef van het zich gedragen weten. Gedragen te zijn als zondig mensenkind door een aarde, die zelf gedragen is in het verbond van God. Hoe lief heeft God de wereld gehad cn hoe lief heeft Hij nog altijd deze wereld. Dat doorgronden wij nimmer. Maar we zouden ons op zijn minst méér kunnen verwonderen...

En zie, wanneer vve vanaf de aarde de blik omhoog richten is daar op gezette tijden de boog gespannen in de wolken. De regenboog heeft altijd mensen, al was het maar een moment, tot stilstaan gebracht. Wie neemt niet, al was het maar voor luttele ogenblikken, de verschijning van de regenboog in zich op.? Je staat er even voor stil.

En hopelijk staan vve er ook bij stil. Het licht, in zevenvoud gebroken in de stralen van het zonlicht, trekt de aandacht van dc aarde. Het teken, gespannen boven onze horizon, is zo stil en toch zo onmiskenbaar nadrukkelijk aanwezig. En dan.? Wat zien we in dit teken.? Dat is de vraag!

We zien een teken van Gods verbond met Noach, weet al vroeg het kind. Er zal nooit meer een zondvloed komen, hoorde ik mijn moeder zeggen. En er klonk vretigde door in haar stem. Er klonk de doorbraak van onmiskenbare blijdschap in haar vvoorden.

Dat zij dit aan een kind mocht zeggen vanuit de angst, die het dreigende onweer ook haar had bezorgd. Er zal nooit meer een zondvloed komen. Zie, de regenboog. Ja, onze kinderen mogen zien. Maar nóg belangrijker dan het zien van ons mensen is het zien van God. Als deze boog in de wolken zal zijn, zo zal Ik hem aanzien, om te gedenken... God ziet naar de boog. En Hij gedenkt aan Zijn eeuwig verbond. Zo staat er ook geschreven van het bloed van het Paaslam: Wanneer Ik het bloed zie. zal Ik u voorbijgaan..." (Ex. 12 : 13). Voordat wij het teken mogen zien. heeft God Zelf het gezien. Zo verkondigen ons de Schriften. En daarin klinkt de troost. Zelfs onze enige troost. Wanneer God de boog ziet in de wolken, en w'anneer wij mensen op aarde de boog zien in de wolken, dan ontmoeten elkaar onze ogen in dat gegeven teken. De boog rust op de aarde en strekt zich uit naar de hemel. De brug van het verbond van de hemel met de aarde wordt een ogenblik door de regen heen zichtbaar. We zouden mogen zeggen: oor de tranen van de aarde heen wordt een moment de vreugde van de hemel begroet. Hij is getrouw, ondanks onze ontrouw.

In de boog in de wolken breekt het witte licht van de hemel zich in zevenvoud uiteen. En zo mogen we zien. De dichter Nijhoff verwoordt dit geheim op deze wijze: „Het licht, Gods witte licht, breekt zich in kleuren — Kleuren zijn daden van het licht dat

breekt.'' Zie, boven ons staan aan de hemel geschreven de zevenvoudige daden Gods. Het witte licht van de troon verschijnt in die gebrokenheid, die voor de bewoners van de aarde zichtbaar is.

Eenmaal zag ik boven de Olijfberg in Jeruzalem de boog in de wolken. Boven de graven, waarin de doden rusten, stond het teken van Gods verbond aan de hemel geschreven. Boven de heuvel, vanwaar de Opgestane ten hemel voer, was de boog in de wolken gezet. En de wolk van hemelvaart belet ons het zien. De Geest van Pinksteren geeft te horen en te spreken op ongekend nieuwe wijze. Maar af en toe is daar door de wolken heen het teken van de dagen van Noach geschreven. En dan zullen wij op aarde sprakeloos zijn. Sprakeloos van verwondering, dat de boog van Zijn lankmoedigheid over ons geschreven staat zo hoog als de hemel is boven de aarde. Dan breekt door de tranen heen een stameling van vreugde. Vanwege Gods goedheid, die het alles te boven gaat. En die duurt in eeuwig-heid. '

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen