Op zoek naar eenheid...

Op donderdag 2 april was ik in dc Aker te Putten, waar de jaarlijkse COGG-conferentie werd gehouden. Het COGG (Contact Orgaan Gereformeerde Gezindte) heeft geen officiële kerkelijke status, maar is in 1963 — alweer bijna 25 jaar geleden! — in het leven geroepen als een gespreksplatform om op deze wijze de eenheid tussen de kerken met een Gereformeerde belijdenis te bevorderen.

Een frequent bezoeker van de COGGconferentie ben ik niet. Drie jaar geleden was ik er ook, toen de vergadering in het teken stond van de 150-jarige Afscheiding. Ditmaal was ik aangetrokken door het onderwerp dat Prof. Dr. W. van 't Spijker uit Apeldoorn zou inleiden: „Spiritualiteit in het zoeken naar eenheid."

Ik ga de conferentie niet verslaan, dat zou een week na dato mosterd na de maaltijd zijn. Wat ik wil doorgeven is slechts een enkele persoonlijke impressie.

Dat er grote belangstelling voor deze samenkomsten is, is moeilijk vol te houden. Weliswaar zaten er een kleine honderd mensen in de zaal. predikanten en gemeenteleden, maar over het geheel van de Gereformeerde Gezindte is dat toch eigenlijk een minimaal aantal. Daarbij zijn de Gereformeerde, de Vrijgemaakte, de Nederlands Gereformeerde en de Christelijk Gereformeerde Kerken redelijk vertegenwoordigd. De Gereformeerde Gemeenten participeren niet officieel in het COGG, al zijn er ieder jaar uit deze kerkengroep wel enkele mensen aanwezig, è titre personel. Het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond, dat uitgerekend op de dag van de conferentie vergaderde, schitterde ook door afwezigheid. Ik bedoel maar: of de eenheid van de Gereformeerde Gezindte een zaak is die velen ter harte gaat valt op grond van bovengenoemde feiten te betwijfelen.

Eenheid en vroomheid

Desondanks mogen zij. die er waren, terugzien op een geslaagde ontmoeting. We luisterden naar een briljant betoog van Prof.

Van "t Spijker, die „vroomheid" omschreef met de definitie van Calvijn: , , de met liefde verbonden eerbied voor God, die de kennis van Zijn weldaden tot stand brengt".

De verdeeldheid tussen de kerken van Gereformeerde belijdenis heeft — aldus Van 't Spijker — aan deze vroomheid geducht afbraak gedaan. Het uitééngroeien van de kerken die tot de Gereformeerde Gezindte worden gerekend is ook te verklaren uit verschillen in spiritualiteit, terwijl die spiritualiteit door kerkscheuringen steeds meer werd opgesplitst.

Omdat de ware vroomheid uiteindelijk slechts gedijen kan waar eenheid is rondom Schrift en belijdenis liep het betoog uit op een klemmende oproep om deze eenheid uit alle macht te zoeken.

Twee sprekers reageerden kort op de lezing, namelijk de heer A. A. W. Bolland en Ds. L. J. Geluk. Met name laatstgenoemde bleek pessimistisch gestemd ten aanzien van de bereidheid om samen te zoeken naar wat verbindt. Zelfs van een voorgenomen kanselruil met een Christelijk Gereformeerd predikant is na lang heen en weer gepraat niets terechtgekomen...

Een patstelling?

Het was goed tijdens de maaltijd en ook in de „wandelgangen' 'elkaar te ontmoeten en met elkaar te spreken. En toen we aan het slot van de vergadering met elkaar zongen „om vriend en broederen spreek ik nu, de vrede zij en blijv' in u" was er een gevoel van verbondenheid dat vèr boven kerkelijke eenheid uitgaat.

Wat is het dan tóch dat die eenwording in de weg staat? Die vraag was tijdens de discussie in alle toonaarden te beluisteren. En dan blijkt toch telkens weer dat we als Hervormden en als mensen van de „gescheiden" kerken op een andere toer gaan. Want de laatsten spraken ook nu weer de suggestie uit dat het Samen-op-Weg van Hervormden en Gereformeerden zal resulteren in één kerk van alle gereformeerde belijders. Maar zou dat niet al te idealistisch zijn? Zoals Drs K. Exalto onlangs in een ander verband heeft gevraagd: zouden de Oud Gereformeerden ooit een predikant van de Vrijgemaakte Kerken op hun kansels toelaten?

Ds. L. J. Geluk kwam met een alternatief, ook niet voor het eerst: laten allen die onze Hervormde Kerk hebben verlaten, tot haar terugkeren om met ons in die kerk te strijden voor de handhaving van de belijdenis. Ze zijn van harte welkom. Maar dat moet uiteraard de mensen van de Scheiding bijna als een vloek in de oren klinken...

Ik hoorde iemand het woord „patstelling" gebruiken. Ik denk dat de zaak daarmee is getypeerd. Een patstelling. Het zit muurvast en er is geen beweging in te krijgen.

Toch verwachting?

Geen wonder dat er een gevoel van moedeloosheid en machteloosheid over ons komt wanneer we alleen kijken naar de reahteit. Dan kunnen we schuld belijden en misschien ook nog wel opmerken dat er een oordeel van God over de kerken ligt. En vervolgens naar huis gaan cn ons opsluiten binnen onze eigen kerk.

Maar Prof. Van 't Spijker waarschuwde toch voor zo'n houding van „niets aan te doen". Als dat waar is, zei hij, moeten we ook maar niet meer de kansel opgaan met het Woord dat dode zondaren roept tot het leven! De profeet Ezechiël stond daar in de vallei vol dorre doodsbeenderen. Niets aan te doen, zouden we zeggen. Maar toe hij op Gods bevel het Woord sprak, toen kwam er leven in de doodsvallei.

Op zo'n Réveil zitten we te wachten. Of liever, dat mogen we van de Heere verwachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen