Gods werkterrein

, .Wte is dan Paulus en wie is Apollos, anders dan dienaars, door welke gij geloofd hebt en dat gelijk de Heere aan een ieder gegeven heeft? Ik heb geplant, Apollos heeft nat gemaakt; maar God heeft de wasdom gegeven. Zo is dan noch hy, die plant iets, noch hij, die nat maakt, maar God Die de wasdom geeft. En die plant en die nat maakt, zijn één; maar een ieder zal zyn loon ontvangen naar zijn arbeid." 1 Cor. 3 : 5—8

slechts dienaars

Het is een invloed van menselijke wijsheid dat de gemeente Gods te Corinthe hangt op en leunt tegen mensen. En dat men dat doet op basis van menselijke voorkeuren en sympathieën. Zodat de een de voorkeur geeft aan Paulus en de ander meer onder de indruk is van Apollos. Welnu, we hebben de apostel een en ander horen zeggen over het verschil tussen wijsheid van mensen waarbij het imponerende alle aandacht krijgt, terwijl het de wijsheid Gods is om juist het zwakke te kiezen en zo het sterke te beschamen. U bent vleselijk bezig. U laat zich veel te veel leiden door uw zondig vlees. En dat wil bij de apostel veelal zeggen: de mens die zichzelf in het middelpunt stelt zodat het rechte zicht op God wijkt en we mede daarom ook de naaste niet echt in het vizier hebben. Vleselijk. U bent nog niet gerijpt tot de ^'olwassenheid van het geloof. U kan daarom niet veel meer verdragen dan 'melk'. Om zo te zeggen: het a.b.c. van het geloof, daar hebt u meer dan genoeg aan. Het vaste voedsel grijpt voor u nog te hoog. Welnu, de apostel keurt dat af. Hij betreurt dat in hevige mate. Jammer! Want ja, 'wie is dan Paulus en wde is Apollos, anders dan dienaars...'.

U maakt nu wel zoveel werk van mensen en u vaart helemaal op hen aan. Maar wie zijn ze eigenlijk? Zeker, klinkende namen: Paulus en Apollos. Bezie ze eens van God uit! Dan zijn ze slechts dienaars, diakenen, be-dienaars, uitdelers, middelen in de handen Gods. Niet minder, maar ook niet meer dan dat. In Pops commentaar wordt Kohlbrügge in het Duits geciteerd naar aanleiding van deze woorden. Hij zou gezegd hebben: , , Was kümmert mich der Gepacktrager, wenn ich vor meinem Wohltater (Christus) stehe? " In mijn woorden gezegd: Wat interesseert me de lastdragers als ik voor mijn weldoener Christus sta. Ze hebben me bij Christus gebracht, zeker. En daar ben ik ze dankbaar voor, dat kan ik ook niet eens helemaal vergeten. Maar als ik voor Christus sta, vallen mensen weg. Hij is me alles. Apollos en Paulus zijn niet meer dan bedienden Gods, diakenen. Instrumenten in Gods handen om mij het Evangehe te verkondigen. Door hün woord hebben ze in God en in Christus leren geloven. En het is wel te begrijpen dat ze eerst nog erg steunden op die dienaren. Dat hoort bij de kinderstatus van de pasgeborene in het Koninkrijk Gods. Maar op een gegeven moment moet dat voorbij gaan. De gemeente Gods hebben genoeg aan Christus alleen. Als het bouwwerk af is, wordt het steigerwerk gesloopt. Het heeft zijn functie gehad. Het is niet meer nodig. Daar stuurt Paulus hier op aan. Zie af van mensen, stel ze niet op een voetstuk. Leef uit Hem die het Hoofd der gemeente is.

'Door wie gij geloofd hebt...' Calvijn wijst er dan op dat we de dienaars niet mogen gering achten. Ook al zet de apostel hen op hun rechte plaats, hij geeft wel hun voorname betekenis aan. Door wie gij geloofd hebt. „De kracht der uitwendige leer wordt hier zeer geprezen, daar ze een orgaan van de Heilige Geest genoemd wordt. En de herders worden met geen gewone lofspraak versierd, als God zegt hen als dienaars te gebruiken om de onvergelijkelijke schat van het geloof uit te delen".

Zonder die ons prediken komen we niet tot het geloof. Voor die weg heeft God gekozen. De uitnemende waarde van de verkondiging komt hier sterk naar voren. We zitten weieens met de handen in het haar, ook in deze tijd, over de vraag: wat haalt de prediking nog uit. Werkt het nog wel in deze cultuur die zo visueel is ingesteld. Zo bewerkt wordt door korte kernachtige reclameboodschappen, dat de prediking al gauw als vervelend wordt ervaren. Zonder dit veld van vragen en problemen te betreden, onderstrepen we de bijbelse notie van het nut van de verkondiging. Dienaars door wie gij geloofd hebt.

„En dat gelijk de Heere aan een ieder gegeven heeft." Er is verschil tussen de een en de ander. Verschil in gaven en taken, verschil in talenten en geaardheid. Daar beshst de Heere over. Dat is een zaak van Gods geven. Daar hebben we als dienaren tevreden mee te zijn en daar heeft de gemeente oog voor te hebben. Er is er maar Eén die hun werk beoordeelt cn Zijn loon uitkeert. Daar mag de gemeente niet tussen komen. Door één om zijn gaven uit te tillen ver boven de anderen en cen ander gering te achten. Er is verschil, maar zo wil de Heere dat ook.

verschil in taken

Waarin die verschillen dan blijken, geeft de apostel aan met deze woorden: „Ik heb geplant, Apollos heeft nat gemaakt...". De apostel hanteert in zijn brieven voor het werk Gods verschillende beelden. Op een plaats stelt hij dat hij de gemeente als kinderen heeft mogen 'telen' (1 Kor. 4, 15) of mijn kinderen die ik wederom bearbeide te baren opdat Christus een gestalte in u verkrijge (Gal. 4, 19). Elders typeert hij zijn prediking als het verspreiden van een geur die aantrekt en afstoot. Of hij ziet zijn werk als de bouwvakker die er voor zorg draagt dat er een deugdelijk fundament wordt gelegd. Hier schildert hij zichzelf en zijn medebroeders als tuinders. Ze hebben jonge, tere plantjes in hun handen gekregen en heel voorzichtig poten ze die in de grond.

Paulus' taak was in Corinthe dat 'planten'. Het eerste werk in Corinthe: planten. Apollos' taak kwam daarna: nat maken. Dat is geen kwestie van meer of minder zijn. Nee, het is Gods volgorde in Zijn goddelijk werk van het bekeren van zondaren. Hij geeft sommige dienaren deze taak en andere weer een andere taak. Daarom is de één niet voornamer of geestelijker dan de ander. Elk is een dienaar van Christus die slechts gebruikt wordt op die plaats waar de Heere hem nodig heeft en waartoe de Heere hem gebruiken wil. Het kan zijn dat een predikant jaren in een gemeente staat, krachtig het Woord Gods verkondigt, ontdekkend, uitdrijvend tot Christus. En dat een ander na hem om zo te zeggen de oogst mag binnen halen voor Christus. De één plant, de ander maakt nat.

Ja, maar als het over wasdom geven gaat staat de uitnemendste dienaar erbuiten en de rijk begenadigde prediker staat daar naast. Het is God Die de wasdom geeft. Wasdom, groei, vrucht. Wij geven die niet. We missen er het vermogen ten enenmale toe. Een tuinder en een boer weten het wel. Je kan veel doen. Het is een arbeidsintensief bedrijf immers. Eén dmg kunnen we niet: het laten groeien. Dat blijft een mysterie. Het zaad rot weg in de grond. Je vindt er

op een gegeven moment niets meer van terug. En dan worden de velden groen, lichtgroen, donkergroen, het gezaaide komt op, groeit uit, het gaat heen naar de oogst. Dat doet God. Het is God die de wasdom geeft. Onze taak is zaaien en nat maken. Niet plat trappen en steeds bloot graven. Nee, stil het gezaaide zijn werk laten doen en het in Gods handen geven èn laten. Conclusie: gemeente van Corinthe, Apollos en ik hadden en hebben beiden een verschillende taak. Dat is een kwestie van Gods keus. Vergeet echter niet: het eigenlijke wonder van de groei komt van God niet van ons. Daarom moet u niet zo hoog opzien tegen die mannen. Er is alle reden geheel en al gericht te zijn op God. Hij doet de planten groeien. Hij geeft wasdom aan het gezaaide. Je kunt het ook zien aan de werk-

woordsvormen die in de oorspronkelijke taal worden gebruikt. Voor het werk van Paulus en Apollos geldt dat hun werk gedaan is, geschied is. Maar van Gods werk geldt dat het nog steeds doorgaat. Dominees gaan en komen in gemeenten. Ze zaaien hier en daar, ze maken nat waar God ze roept in Zijn tuin. Maar God werkt voort aan de groei en de bloei ook waar dienaren verdwijnen. God begraaft soms Zijn knechten om Zijn werk daarna gewoon voort te zetten. Het is maar dat we het weer eens lezen, zuchtende dienaar die denkt de last alleen te moeten dragen en alles alleen moet kunnen. „Zo is dan noch hij die plant iets, noch hij die nat maakt, maar God die de wasdom geeft. En die plant en die nat maakt zijn één". Paulus bedoelt: die staan beiden aan dezelfde kant. Omdat ze het eigenlijke werk niet doen. Ze hebben beiden hun taken te verrichten. Maar als ze vergelijkt met wat God doet, dan zijn ze niets. Daarom doen jullie zo dwaas door toch die mannen zoveel eer en roem te bezorgen en door dc één nog belangrijker te achten dan de ander. Er is er slechts Eén belangrijk: Hij die de wasdom geeft. De anderen zijn slechts dienaren. Niet de gemeente behoeft haar dienaren tc honoreren met eer of roem of aanhang. God oordeelt over hun werk, hun trouw, hun ijver.

„Een ieder zal zijn loon ontvangen naar zijn arbeid." Nooit mogen dienaren Gods tegen elkaar uitgespeeld worden. De een vult de ander aan, ieder doet wat hem is opgedragen en waartoe hij gaven ontvangt. Het eigenlijke, het wezenlijke van het werk, dat doet God Zelf. En Hij zal eens ieders werk in het gericht brengen, ook het werk van dominees. Alleen dat oordeel duurt nog, dat staat nog uit. We mogen daar in de gemeente niet op vooruit grijpen door nu al waarde-oordelen uit te lopen delen hetzij in positieve hetzij in negatieve zin. We hebben hen, die het V/oord der waarheid recht snijden te achten om huns werks wil zonder hen onnodig op te hemelen. Ze zijn van waarde voorzover we door hun woord in Christus mochten leren geloven. God echter ontvangt alle eer daar van Hem alleen de wasdom is.

C.a.d.IJ.

J. M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen