KOLONNETJE

Tegelijkertijd gebeurt zoveel

Maar niet elke gebeurtenis heeft hetzelfde gewicht of gelijke omvang. Ofschoon we over een heuvel dichtbij niet kunnen heenkijken, terwijl een zeer hoge berg aan de horizon kleiner is dan een knikker. Hier staan we aan het graf van een enkele bejaarde, waarvoor alle aandacht bestaat. Ginds ver van ons sterven mensen bij honderden, kleine kinderen en ouderen vooral, van ontbering tegen de hoge bergtoppen. Medicijnen, eten en drinken, dekens, kleding, alles ontbreekt. Kunnen mensen nooddruftiger zijn? Noem het eerste beperkter leed en het andere massaal. Wat kan dat éne ons doen en wat doet het andere? Er zijn dingen waar we niet bij kunnen; er is ook ellende die we niet kunnen bevatten. Waar het even kan wordt een grafkuil gedolven. Overhaast. Kan verdriet zwaarder drukken dan de gewichten waarmee leed gewogen wordt? Je zou er stil van worden, hoor ik iemand. Nou, wees dan eens een poosje stil. Op Jobs vrienden wordt een stortvloed van vrome woorden afgegeven. Als moeilijke vertroosters schuiven we ze gauw opzij. Maar zij presteerden het zeven dagen en zeven nachten sprakeloos met Job op de grond te zitten. Zien wij het ons al doen?

Dat uw vlucht

niet in de winter plaats vindt. Bidt daarom, zegt de Heere. Het gaat dus over de wanhopige vlucht van de arme Koerden. Sommigen in wat ze 's nachts aanhebben. Zo in allerijl moesten ze huis en al verlaten. Achter zich een wisse dood, onderweg beschietingen en voor zich hoge kale berghellingen en een grens, waar je maar van hopen mag, dat je die mag passeren. Dan ben je van de gelukkigen. Wat onderscheidt ons, heb ik, wanneer dergelijke onbeschrijfelijke toestanden zich voordoen, dikwijls mensen horen bidden of liever danken. Wat onderscheidt ons? Vaak bekruipt me, gelet op de orde van de dag, waarop wordt overgeschakeld, de gedachte dat het een erg goedkope frase is. Als niets ons onderscheidt - integendeel, zo voegen de ijverigsten graag toe - waarom zo weinig zichtbaar en merkbaar medelijden en waarom ze gering daadwerkelijk meeleven? Vaak zijn de zogenaamde kinderen van deze wereld beschamend meer bewogen en betrokken. Uw vlucht, zo zegt de Heere. Moet de vlucht van de Koerden niet de onze zijn? Alsof wij zelf die vluchtweg zijn ingeslagen.

Eén enig zondaar

Pas schreef ik over wijsheid die beter is dan krijgswapenen. Prediker 9, zoals u weet misschien. Wat op die woorden volgt houdt me al weken sedertdien bezig. Eén enig zondaar verderft veel goeds. Wat kan, in het klein en in het groot, in kerk of gemeente en in staat en wereld, één mens onnoemelijk veel kwaad stichten en levenslang teisterend leed berokkenen. Hitier en Stalin zijn nog maar nauwelijks van deze aardbodem verdwenen. Hoevele wrede en geen mens noch hele volkeren ontziende tirannen gingen hen voor. En nu is het Saddam Hussein, die al de ellende veroorzaakt waar we het hierboven over hadden. Eén enig mens verderft veel goeds. Er hoeft er maar één te wezen. De psalmdichter noemt ze. Tirannen, die, om mij te doden, samenspannen.

Paasdagen weerhouden de

dood niet te heersen. Zo verkeerden we met familie en vrienden in de Paasweek aan 'n open graf op een kerkhof in Gaasterland. En in een kerkje waar in het begin van de eeuw het zogeheten Friese Reveil nagloeide. Reveil, opwekking, ook al twijg van het Paaswonder. Friezen en Zeeuwen worden soms in één adem meegenomen. Hier werd een zoon van het Zeeuwse land in Friese bodem begraven. Niet eens dezelfde grondsoort. In dezen verklaart Genesis 2 alles. De man die vader en moeder verlaat en de vrouw aanhangt en volgt om daar begraven te worden waar zij begraven werd.

Boog verhogende poorten

Nadien toefden we nog een ogenblik in het niet ver uit de buurt gelegen Sneek. Waar tijdens 't Friese Reveil aan 't begin van de vorige eeuw Lucas Fockens arbeidde, streed en leed. Hoeveel geestelijk leven destijds. Nog december 1909 werd daar door de toenmalige predikant dr. Wumkes - ook de auteur van , , 'It Fryske Reveil" het Voorbericht geschreven voor een tiende druk van Isaüc Ambrosius' , , Het zien op Jezus". Op thuisreis waren de luchten donkergrijs vol zwarte wolken. Maar plots westwaarts vertoonde zich een grote boog en daaronder rosse gloed en later helder, steeds helderder licht. Onder die boog wisten we Gaasterland, zagen we in gedachten het vierkantje van het graf. Een natuurverschijnsel. Heel gewoon. Zo al in Bijbelse tijden: , , De schare zeide, dat er een donderslag was geschied". Toch kan voor wie zien en horen wil het ruime hemelrond met blijde mond Gods eer en heerlijkheid verkondigen. , , Uwe doden zullen leven", zegt het profetisch woord. Uwe doden. De doden van „uw vlucht" eventueel. Uw doden, die uit alle talen, tongen en natiën. Ontelbare scharen. Uwe doden zullen leven. Daarna nadat volkeren omspannende „uwe doden" volgt: Ook mijn dood lichaam. Van die éne. Zo vinden we ze bijeen. De menigten en de enkeling. Waakt op en juicht, gij die in het stof woont! Uw dauw zal zijn als een dauw der moeskruiden, en het land, dat van Gaasterland en de hoge berghellingen van Noord-Irak, zullen de overledenen uitwerpen. Zeeuwen en Koerden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen