Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Uitgeleid uit Egypte en dan toch...

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Uitgeleid uit Egypte en dan toch...

11 minuten leestijd Arcering uitzetten

BIJBELSTUDIE

„Door het geloof zijn zij de Rode Zee doorgegaan als door het droge; hetwelk de Egyptenaars ook verzoekende, zijn verdronken”. (Hebreeën 11 : 29)

In het vorige vers bracht onze brief de Hebreeën in herinnering de wondere gebeurtenissen rond de uittocht uit Egypte: , , Door het geloof heeft Mozes het Pascha uitgericht en de besprenging des bloeds, opdat de verderver van de eerstgeborenen hen niet raken zou". In \ het vers, dat nu voor ons ligt, laat hij het licht, vallen op wat daarna gebeurde. Opvallend daarbij is, dat nu niet langer Mózes het onderwerp is, maar het volk als geheel. We zouden kunnen zeggen: eerst is aan de Hebreeën voor ogen gesteld, hoe Mozes het volk op de weg van het geloof vóórging, nu komt aan de orde, hoe het volk Mozes op deze weg is gevolgd: , , Door het geloof zijn zij de Rode Zee doorgegaan". Op het wonder van uittocht volgt het wonder van de doortocht.

Een raadselachtige weg

Daar is intussen wel een raadselachtige weg aan voorafgegaan. Na de huiveringwekkende nacht, waarin de verderf engel door Egypte was getrokken, had Farao Mozes en Aaron bij zich geroepen en gezegd: , Maakt u op, trekt uit het midden van mijn volk, zo gij als de kinderen van Israël en gaat heen, dient de HEB­ RE gelijk gij gesproken hebt" (Ex. 12 : 31). En dat betekende voor Israël uittocht. Uittocht uit het diensthuis. Bevrijding tot een nieuw bestaan. Gezin na gezin was door de met bloed getekende deur heen naar buiten getreden. Nieuwtestamentisch gezegd: e waren naar buiten getreden onder de schaduw van het kruis! Ze mochten opstaan tot een nieuw leven.

In grote orde waren ze uitgetrokken. Niet als een stel vluchtelingen, die plots hun kans schoon zagen en van de gelegenheid gebruik maakten om aan de greep van de verdrukker te ontkomen. Nee, als overwinnaars. Overladen met allerlei Egyptische kostbaarheden als , , achterstallig loon" voor hun veeljarige dienst. Kostbaarheden, die later aan de dienst des Heeren zouden worden toegewijd in de bouw en de versiering van de tabernakel. Zo hadden ze als een machtig overwinningsleger Egypte verlaten. In rijen van vijf. Vergezeld van grote kudden vee. Naar Gods eigen belofte, dat er , , geen klauw" (Ex. 10 : 26) zou achterblijven.

Bovendien, bij de uittocht was de HEERE Zelf als Aanvoerder en Leidsman aan het hoofd van Israels leger gaan staan. Plots was daar de wolk-en de vuurkolom geweest. Als een zichtbaar teken van Gods eigen tegenwoordigheid. En in die wolk-en vuurkolom was Hij het volk voorgegaan. Had Hij het de weg gewezen. Als een machtige Held was Hij voor hen uitgetrokken.

Maar nu het raadselachtige: ij had het volk geleid op een ogenschijnlijk doodlopende weg. Op een weg, waarin het vastliep. Waarin het met de rug tegen de muur kwam te staan: En het is geschied, toen Farao het volk had laten trekken, zo leidde God hen niet op de weg van het land der Filistijnen, hoewel die nader was (...). Maar God leidde het volk óm langs de weg van de woestijn der Schelf zee" (Ex. 13 : 17, 18). En we kennen de geschiedenis. Farao was het volk nagejaagd en ze leken als ratten in de val te zitten. Aan de éne kant was er de huilende wildernis, waar geen doorkomen aan was. Aan de andere kant het onoverkomelijke water van de Schelf zee. Terwijl achter hen het Egyptische leger, zwaar bewapend en van geweldige strijdwagens voorzien, oprukte en al nader kwam.

Denk het u in, welk een geweldige geloofsbeproeving dat met zich mee bracht. Eerst door Gods machtige hand uitgeleid te zijn en dan vervolgens door diezelfde hand zo geleid te worden, dat je totaal vast komt te zitten en naar menselijke berekening geen kant meer uit kunt. Liep het wonder van de uittocht nu alsnog dood in het zand van de woestijn en in het water van de Schelfzee? Voor die kwellende vraag kwam Israël al spoedig te staan.

Wondere verlossing

En uit het boek Exodus blijkt, dat dat zorgde voor grote nood en vrees. Prijzenswaard was, dat ze in die omstandigheden riepen tot de HEERE (Ex. 14 : 10b). Ronduit zonde was het, dat het volk Mozes ter verantwoording riep en de opstandige klacht uitte: , Waarom hebt gij ons uit Egypte uitgevoerd? Want het ware ons beter geweest de Egyptenaars te dienen dan in deze woestijn te sterven" (Ex. 14 : 11, 12). U ziet, wat is het volk in zichzelf. Nog maar kort geleden is het juichend uit Egypte getrokken. En nu? Nu is de juichtoon weer vervangen door een klacht. De dankbare gehoorzaamheid heeft plaatsgemaakt voor opstandige rebellie.

Mozes echter bleef standvastig. Wat we al eerder van hem hoorden in onze brief, dat beoefende hij ook hier. Hij zag omhoog. Hij hield zich vast , , als ziende de Onzienlijke" (11 : 27). En tot het standvastige geloof wekte hij ook Israël op en sprak: , Vrees niet, staat vast en ziet het heil des HEEREN, dat Hij heden aan u doen zal, want de Egyptenaars, die gij heden gezien hebt, zult gij niet weer zien in eeuwigheid. De HEERE zal voor u strijden en gij zult stille zijn" (Ex. 14 : 13, 14). Daarop had hij op Gods bevel zijn staf uitgestrekt en door een felle oostenwind had de HEERE een pad gebaand dwars door de Zee.

En toen...? Ja, toen kwam het op gelóóf aan...! Durfde het vrezende en wankelende Israël het met zijn God te wagen? Durfde het in het geloof eerst in de diepte af te dalen en er vervolgens doorheen te trekken langs twee wankele muren van opgestuwde wateren? En dat nog wel in een nacht, waarin de storm huilde en wind bulderde? Naar de mens gesproken zou het toch alleszins begrijpelijk zijn geweest, als ze daarvoor zouden zijn teruggedeinsd. Onze brief mag het echter als een juichtoon doorgeven: „Door het geloof zijn zij de Rode Zee doorgegaan als door het droge..."!

Door het geloof...! Hoe het voor die tijd in hun hart ook had gestormd, Gods belofte en bevel, alsook het pad der verlossing, dat Hij hen zo ongedacht bereidde, stilde de storm in hun hart: , , Het geloof deed hen voorwaarts gaan, toen Mozes het hun beval, ofschoon het scheen als zochten zij zich een graf in de zee. In plaats van een graf zagen zij zich een pad bereid. Vol vertrouwen gingen zij tussen de wateren door, even gerust als leidde hun weg door een waterloze woestijn" (J. van Andel). Door het geloof...! Alleen ziende op Gods bevel en alles verwachtende van Zijn belofte. Zó gingen zij het pad, dat God hen wees. Zó zijn al die honderdduizenden de Rode Zee doorgegaan als door het droge. Zó zijn ze behouden aan de andere oever van de Schelfzee aangekomen. Gód baande door de woeste baren en brede stromen hun een pad. Maar alleen door het gelóóf hebben ze het pad kunnen bewandelen.

Uittocht en doortocht

Rijke lessen liggen in dit alles voor het leven van het geloof. Natuurlijk, Israels doortocht door de Rode Zee was een unieke gebeurtenis. Een wonder, geheel enig in z'n soort. Maar het is tegelijk als een spiegel, die ons aanschouwelijk onderwijs geeft. Het laat ons zien: wie eenmaal door het bloed van het Lam (Christus) uit het diensthuis van satan en zonde is uitgeleid en aan de hand van het Woord (de nieuwtestamentische wolk-en vuurkolom) koers heeft leren zetten naar het beloofde land, die kan in aanraking komen met onbegrepen wegen. Dat ook uw weg lijkt vast te lopen. Dat de weg, die u op Gods bevel bent ingeslagen, lijkt te eindigen in mislukking, in ondergang, in dood. En dat de vraag klemt: Is dit nu Gods weg?

Vroeg of laat wordt een ieder, die de Heere vreest, ervoor gezet, dat Zijn weg zo oneindig veel hoger is dan onze weg. Met alle vragen en strijd, die dat met zich mee kan brengen. Laat temidden van dat alles echter één ding vaststaan: Zijn weg is altijd de beste weg. Want wat voor ons een omweg lijkt, of zelfs een doodlopende weg, dat is van God uit gezien de meest rechte weg tot het doel, dat Hij heeft. Hij weet, wat nodig is. Hij weet, wat het meest strekt tot Zijn eer en wat het meest bevorderlijk is aan onze zahgheid. Nooit vergist Hij Zich. Nooit zet Hij ook maar één stap verkeerd. Zijn wil is altijd wijs en goed.

Natuurlijk, Hij zou Israël deze weg kunnen besparen, maar Hij doet dat niet. Hij zou het als op arendsvleugelen over de Schelfzee heen kunnen dragen, maar ook dat doet Hij niet. Nee, Hij plaatst Israël ervóór. Waarom? Omdat Hij Zijn volk begeert te louteren. Begeert te oefenen in het geloof. Wil leren, hoe onmachtig het is in zichzelf. Maar ook, hoe veilig het is onder Zijn hoede. In deze ogenschijnlijk voor Israël doodlopende weg ver­ heerlijkt God Zichzelf. In Z'n macht en gena-^ de. In Z'n onvergelijkelijke glorie en heerlijkheid. In Z'n wijsheid en trouw. En Israël leert, wat het aan z'n God heeft.

De stijle weg van de gehoorzaamheid kan echter ook vandaag alleen gegaan worden in gelóóf...! Dat is: ziende op God en Zijn Christus. Vertrouwend alleen op Hem, Die het tot al Z'n pelgrims spreekt: , , Ik zal voor u strijden en gij zult stille zijn". Daarin oefent en onderwijst Gods Geest. Echter, schuilend en rustend in Hem zal ook vandaag worden ondervonden: Hij baande door de woeste baren en brede stromen ons een pad...! Waarom? Omdat Christus erin geweest is. Omdat Hij in al onze benauwdheden benauwd is geweest. Omdat Hij meer dan Overwinnaar is. Daarom bevestigt Hij het:

„ U zullen als op Mozes' bee wanneer uw pad loopt door de zee geen golven overstromen". (Ps. 68 : 11 ber.).

Ondergang voor Egypte

Wat echter voor de één een pad ten leven is, is voor de ander een pad ten dode. Toen dej Egyptenaren Israël door de Rode Zee zagen trekken, wilden zij dat ook. Bij hen was er echter geen geloof, alleen brutale overmoed, Het werd hun graf, hun eeuwige ondergang: , , Het welk de Egyptenaren ook verzoekende, zijn gestorven..."! In de Rode Zee werd de scheiding met Egypte voor goed voltrokken. Die zee, die Israël eerst zo dreigend had aangeblikt, was tenslotte voor hen niets anders dan een bron van zégen. Hun geloof erdoor, werd geoefend, maar zij ook de scheiding met Egypte definitief voltrokken.

Redding voor Israël, ondergang voor Egyp-1 te. Dat is de tweeërlei uitwerking van Godsj handelen. Het pad, dat God baande, was voor de één ten zegen, voor de ander ten vloek. Zo is het steeds in de Schrift. Het Evangelie is voor de één een reuke des levens ten léven, maar voor de ander een reuke des doods ten dode (2 Kor. 2 : 16). Christus is gezet tot een val en opstanding (Lukas 2 : 34). Voor de één is Hij , , de uiterste Hoeksteen, Die uitverkoren ^ en dierbaar is", voor de ander , , een steen des aanstoots en een rots der ergernis" (1 Petrus 2 : 6v). Alles staat, of valt hier met het geloof.

Omdat de Egyptenaars het geloof misten, • was de Rode Zee hen niet ten behoud, maar ten ondergang. Duidelijk komt hier de tegenstelling aan het licht. Onze brief maakt die tegenstelling niet zomaar. Nee, opnieuw wil ze de Hebreeën inscherpen, dat het zonder geloof onmogelijk is Gode te behagen. De ondergang van de Egyptenaren is „een waarschuwend voorbeeld voor hen, die niet gelovende, toch aanspraak zouden willen maken op de weldaden, die voor het volk Gods bereid zijn" (Grosheide). En daarom, dat de Hebreeën zich toch niet zullen onttrekken, maar zullen geloven „tot behouding der ziel" (Hebr. 10 : 39). En wij met hen.

Tenslotte, ook het gebed voor de Doop, dat we in ons doopformuher vinden, herinnert aan deze tegenstelling: , , Gij, Die de verstokte Farao met al zijn volk in de Rode Zee verdronken hebt, maar Uw volk Israël droogvoets daardoor hebt geleid, door hetwelk de Doop beduid werd". Het laat zien: men kan in het doopwater ook verdrinken. Wanneer? Wanneer de doop niet in oprecht geloof wordt gebruikt. , , Ongeloof en onboetvaardigheid maken het doopvont tot een zondvloed en tot een plaats van verschrikkelijk oordeel" (W. van 't Spijker). Anderzijds, waar geloof is, hartelijke geloofsverbondenheid met Christus, daar worden we , , droogvoets" door het oordeel heengeleid en mag straks aan de eeuwige stranden worden aangeheven het lied van Mozes en het Lam.

M.

L.W.Ch.R.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 4 maart 1994

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's

Uitgeleid uit Egypte en dan toch...

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 4 maart 1994

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's