Ziet, hoe goed hoe liefelijk is het!

MEDITATIE

En zij waren volhardende... in de gemeenschap en in de breking des broods en in de gebeden. (Hand. 2 : 42b)

Opnieuw bekijken we de foto van de kerk in haar lentetijd. De kerk die alle ware christgelovigen omvat. Er is de eenheid van het ware geloof. Intussen, de zegen van Pinksteren duurt langer dan één dag. Het is geen strovuur, wat even hoog oplaait, maar zo weer gedoofd is. Die zegen is blijvend en komt uit in het volharden in de leer van de apostelen. Ze bleven bij het onderwijs van de apostelen, bij het Woord, bij de gezonde leer. Daarvan is het hart de gekruisigde en opgestane Christus! Naar Hem dringt de Heilige Geest heen. Werkt de Geest, verlies ik alle gewaande grootheid, snijdt de Geest af wat voor God niet kan bestaan. Schrijft alle eigen gewaande vroomheid als ondeugdelijk af. Dan zet ik me ootmoedig neer om onderwezen te worden over Hem, Die de weg ten leven is. Immers, de Geest leidt in de waarheid van het Woord. Dringt tot Hem, Die de Waarheid is. Als de Heilige Geest werkt, komt er geloofsleven te voorschijn. Dan is er de band aan het Woord. - Dat werkt niet een dode rechtzinnigheid uit. Het gevaar van leerheiligheid is even verwerpelijk als de te verfoeien werkheihgheid. Daar is ook het gevaar van het , , wij zijn Abrams zaad en daarom erfgenamen". De verheffing op wat wij hebben, zijn en doen. Waarbij het hart niet klopt, de verootmoediging en verbrokenheid en dus Christus niet wordt gekend.

Ligt het recht dan oefent de leer een heilzame en vernieuwende werking uit op het leven. Wanneer wij in het spoor van de Schrift het willen houden bij de gezonde leer, de zuivere belijdenis, moet dat wel gepaard gaan met het beleven ervan.

Gemeenschap

Hier gaan leer en leven samen. De gezonde leer is geen knellend juk, het is een heilzame band, die bindt. De leer leidt tot het leven: En zij volhardden in gemeenschap. De gezonde leer slaat een vaste band om hen, die door die leer gezegend worden en sticht gemeenschap. Wat schittert dan het leven van de christelijke gemeente, als zij volhardt in de leer van Christus. Dan hgt de glans van Christus op haar. Dan stroomt uit Hem kracht en leven. Dan krijgt Hij gestalte in Zijn volk. Want wie met Christus wordt verenigd, wordt ook met de leden van Christus verenigd. Wie Christus hefheeft, heeft Zijn volk lief. Dat kan niet anders. Het is net als bij Ruth: Uw God is mijn God, Uw volk is mijn volk.

Hier op Pinksteren bleven ze niet op zichzelf staan. Geloven is een persoonlijke zaak. Maar de Heilige Geest zet geen aantal losse individuen naast elkaar, maar verbindt tot één volk. Hoe dichter we dan ook bij de Heere Jezus staan, hoe dichter bij elkaar!

Hier is de één éénheid. Niet kunstmatig, niet georganiseerd, niet geforceerd. Alle menselijke probeersels zijn tot mislukken gedoemd. Als de Geest van Christus werkt, is het zo maar klaar. Want de Geest van Christus is de Geest van de Hefde. Is er het waarachtig geestelijk leven - in dat buigen voor God en voor Christus - is er ook het buigen voor el kaar. Is er gemeenschap, dat de één de ander alles is. Dat alle voor één opkomen. Geestelij ke verbondenheid aan Christus en aan al Zijn schatten en gaven. Gemeenschap in de uitwis sehng van geestelijke goederen, in hartelijke omgang en in broederlijke hef de. Dat wierp kostbare vruchten af. Er was de zorg voor el kaar, ook inzake de materiële dingen. Er was de zorg om de medebroeders in nood. Nu de ze, dan gene verkocht akker of huis, bracht de opbrengst naar de apostelen die dan konden uitdelen. Dat werkte ook door naar buiten. Immers, waar hefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen!

Nee, we vergeten niet dat ook hier wel eens wat aan de hand was. Ook hier was de strijdende en niet de triomferende kerk. De oude natuur laat zich dikwijls en met kracht gelden. Het waren mensen die van nature net zo zijn als wij. Zoals er in de kring van de discipelen een Judas was, treffen wij in de christelijke gemeente een Ananias aan en een Saffira.

Is het er, de volharding in de gemeenschap van geloven, hopen en hefhebben, er gaat wel wat van uit. Tot roem van Gods genade. Ook vandaag. Nu de Kaïnsleuze opgeldt doet: ben ik mijns broeders hoeder. De christelijke gemeente is en moet zijn een geestelijk huisgezin, een lichaam waarvan de leden elkaar nodig hebben, elkaar opscherpen. Het oor kan niet zeggen tot het oog: ik heb je niet nodig. Hebben we door genade en in het geloof deel aan Christus, zijn we schuldig onze gaven ten nutte van de andere lidmaten gewillig en met vreugde aan te wenden.

Hebben we er erg in dat de duivel de verwarring, de chaos, de haat en de nijd wil. De Heere wil de orde, de gemeenschap, de hefde. De nood van deze tijd, de nood van zielen moet ons dringen tot nauwer aansluiting en inniger gemeenschap.

Breking van het brood

De gemeenschap van de gelovigen wordt bevestigd, bezegeld door de breking van het brood. Er is hier wel gedacht aan de zgn. üefdemaaltijden, die in de oudste christelijke gemeenten vaak werden gehouden. Maar we denken hier bij de breking van het brood toch vooral aan de viering van het Heilig Avondmaal.

Omdat de hefde van God in hun harten was uitgestort, waren ze gehoorzaam aan het ge- bod: doe dit tot Mijn gedachtenis. Nu hun zielen verlost waren van het verderf, konden ze toch niet nalaten de dood van de Heere Jezus te gedenken. Bij brood en beker was er het herdenken, hoe de Heere Jezus was overgeleverd om hun zonden en opgewekt om hun rechtvaardigmaking. Als broeders en zusters verbonden, als leden van één lichaam, zaten zij aan de tafel van het verbond. De ranken hadden de Wijnstok nodig om vruchtbaar te kunnen zijn en zij kwamen tot Hem, Wiens vlees waarlijk spijs en Wiens bloed waarlijk drank is. Daarin volhardden ze door het geloof. Meer en meer aangewezen op de leiding van Christus en van Zijn Geest. Omdat ze moesten belijden van zichzelf vleselijk te zijn en verkocht onder de zonde.

En zo kan geen enkel kind van God Hem missen. De Borg, Die door Zijn volmaakte gehoorzaamheid, gerechtigheid heeft verworven. Het blijft dan ook steeds nodig de toevlucht te nemen tot Christus. Bij Hem te schuilen, in Hem te rusten, op Hem te leunen. Want Christus heeft, naar het avondmaalsformulier, door Zijn dood de oorzaak van onze eeuwige honger en kommer nl. de zonde weggenomen en ons de levendmakende Geest verworven, opdat wij door die Geest, Die in Christus als in het Hoofd en in ons als Zijn Hdmaten woont, met Hem waarachtig gemeenschap zouden hebben en al Zijn goederen, het eeuwige leven, de gerechtigheid en de heerlijkheid deelachtig worden.

En dan grijpt het formulier ook weer terug op de gemeenschap: daarnaast dat wij ook door dezelfde Geest onder elkaar, als lidmaten van één lichaam, in waarachtige broederlijke liefde verbonden worden! Niet alleen met woorden, maar ook met de daad.

Ziehier wat er in Jeruzalem gebeurde. Toen de Heihge Geest zo krachtig werkte in de gemeente. Als dat gebeurt, komt het sacrament niet als iets wat van minder belang is op de achtergrond te staan. Nee, dan is het Heiüg Avondmaal niet alleen maar een dode vorm. Maar dan is het één van de grondtrekken waaraan het echte en rechte geestelijk leven onderkend wordt. De nauwgezette en gedurige avondmaalsviering. Niet uit gewoonte of gedachteloos. Waarbij we de naam van christen kunnen dragen, maar toch volstrekt afkerig zijn van de waarheid en van de oefening tot de godzaligheid. Een schijn daarvan hebben, maar de kracht ervan verloochenen. Dat men niet beseft dat de Heere de harten kent, er voor Hem niets verborgen is. Maar in het geloof, na waarachtige zelfbeproeving. Bij bloeitijden in de geschiedenis van de kerk zien we steeds dat de viering van het Heilig Avondmaal een belangrijke plaats inneemt.

Gebed

Met dit alles is nauw verbonden: het gebed. Hoe zouden wij kunnen volharden in de leer van de apostelen, wij dwaalzieke mensen, met een verduisterd verstand en een arglistig hart. Hoe te volharden in de waarheid, waarvan Christus getuigenis geeft en waarin de Heilige Geest leidt? Alle dwalingen leven in ons hoofd en in ons hart. Er waaien heel wat winden. Soms heel openlijk, wanneer het algemeen christelijk geloof wordt betwijfeld. Het kan je pijn doen, als zo de waarheid geweld wordt aangedaan. Maar het Hgt ook nogal eens veel moeilijker. Dat het nauwelijks te onderkennen valt. Sluipend met een heel mooi kleed aan. Dit is het punt, dat de natuurlijke mens niet verstaat de dingen die van de Geest van God zijn. De natuurlijke mens stoot zich aan de waarheid van Gods Woord en Wet. Ergert zich aan Christus, weigert voor Hem te buigen. Vandaar. Wij hebben immers van nature de leugen lief. Maar ook als de Heihge Geest ons bijbrengt de leer van de apostelen. Wij daarvoor vallen en daardoor gegrepen zijn, zal het gebed opgezonden worden om de Geest der waarheid. Zonder deze Geest, zonder dit gebed is er geen sprake van volharding in de leer van de apostelen. Zwerven we steeds maar weer bij de waarheid vandaan. Daarom zal er het aanhoudende gebed zijn in het leven van al Gods kinderen.

Vervolgens, hoe zouden wij in eigen kracht kunnen volharden in de gemeenschap? In het leven van het geloof zijn wij toch maar dwaalzieke schapen. In ons oude bestaan hggen we - ondanks al onze vroomheid - dwars tegen de Heere in. Geneigd om God en de naaste te haten. Het is dan ook schuld, wanneer de stokken lieflijkheid en samenbinding verbroken hggen. Dat mag ons wel diep verootmoedigen. Ook daarom zal het aanhoudend gebed opstijgen tot de Heere. Om kracht, om de minste te zijn. Om van Christus te leren zachtmoedig te zijn en nederig van hart. Zonder gebed om de Geest van de liefde, zonder de gemeenschap van de Heilige Geest is er geen volharding in de gemeenschap met Christus en met de Zijnen.

En in de derde plaats, hoe zouden wij kunnen volharden in het breken van het brood zonder te volharden in de gebeden? Het gebed het voornaamste stuk van de dankbaarheid. Hoe zullen wij de dood van Christus gedenken zonder gebed? Het gebed is de thermometer waar we de geestelijke stand van zaken aan af kunnen lezen. Bekeert God een zondaar, is er een bidder geboren. Bidden en smeken is het waardoor het leven van het geloof wordt gekenmerkt. Kijk uw leven er eens op na. Onderschatten wij toch niet de kracht van het gebed. Ontbreekt het niet al te zeer aan de ware gebedsoefeningen? Bijzonder ook aan het persoonlijk en gemeenschappelijk worstelen om bewaring en uitbreiding van de kerk, om de verheerlijking van de Naam van de Heere Jezus Christus in de bekering van zondaren? Hier en wereldwijd. Er is zoveel waarover we samen de Heere aan moesten lopen als een waterstroom. Doen we dat dan ook. We hebben een God, Die Zich laat verbidden. Geef Hem geen rust!

Nog één ding. Handelingen 2 laat ons zien de gemeente in haar lentetijd. Zou u zich daar op uw plaats hebben gevoeld? Nee, als u de godsdienst alleen maar gebruikt als een prachtige versiering. Maar geen weet hebt van het kleed van de gerechtigheid van Christus, de Borg om uw naaktheid te bedekken. Nee, als uw hart niet is gebroken, u nooit zondaar voor God werd. Nee, als de verkondiging van de leer van de apostelen uw hart niet heeft. Nee, als u de straf breekt over uw naaste. U de balk in uw eigen oog vergeet. Nee, als u nooit werkelijk hebt gebeden. U zou zich daar niet op uw plaats hebben gevoeld. Maar wel, wanneer u door Gods genade in eenvoud en oprechtheid van het hart de Heere wilt dienen naar Zijn Woord. U mag wandelen door het geloof, uw Ucht laat schijnen, om in een godvruchtige wandel mee te werken aan het heil van Gods kerk. Daardoor wordt Zijn Naam verheerlijkt, de naaste voor Christus gewonnen.

K.t.K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen