Over eenzaamheid...

KLEINE KRONIEK

In Réveil van april wordt een artikel overgenomen dat eerder in het Nederlands Dagblad heeft gestaan. Het is van de hand van ds. J. Mudde uit Enschedé (Ned. Geref. predikant) en het gaat over eenzaamheid. Ds. Mudde laat een vrouw aan het woord die zich eenzaam voelt. Ik neem dit artikel nu ook over in de Kleine Kroniek, omdat het ons naar mijn overtuiging kan helpen mensen in onze omgeving die eenzaam zijn beter te verstaan. Niet dat alle alleengaanden zich zullen herkennen in dit relaas. Het generaliseren moeten we juist zien af te leren! Maar het is wel een écht verhaal, heel persoonlijk in woordkeus en weergave van emoties. Maar toch ook weer zó herkenbaar dat we wat bijvoorbeeld over de gemeente wordt gezegd, best eens naast de gang van zaken in onze eigen gemeente mogen leggen. Tot ontdekking en opscherping!

„Sommigen vinden vooral de wintermaanden moeilijk. Je wordt van die lange avonden zo mistroostig, zeggen ze. Gek, daar heb ik nou geen moeite mee. Ik voel met 's winters prima. Vroeg donker, gordijnen dicht, muziek aan, boek bij de hand, lekker in je eigen hol. Nee, dan de zomermaanden. Dan is het net als bij Adam in de hof van Eden: die begon het pas goed te voelen toen-ie de dieren twee aan twee aan zich voorbij zag gaan. Hier klopt iets niet, dacht-ie toen en hij voelde zich eenzaam. Zo is het 's zomers ook. Je ziet ze fietsen, twee aan twee, of wandelen, hand in hand. Sommigen zijn al jaren grijs, anderen nog zo groen als gras en ze lopen er bij alsof het eeuwig lente zal zijn, zo gelukkig. Dan komt het weer op je af: iedereen heeft iemand die bij 'm past, ik niet.

Genesis 2 vind ik sowieso wel een mooi verhaal. Jarenlang dacht ik God tekort te doen als ik me eenzaam voelde. Geloof je nota bene dat Hij altijd bij je is, voel je je nóg rot! On-dankbare trien, dacht ik dan. Tot ik ontdekte, dat Adam óók niet helemaal lekker in zijn vel zat, terwijl hij iedere avond wandelde met God! En dat de Here God dan niet zegt: Adam, wat ben jij ondankbaar, maar: Ik moet iemand vinden, die bij hem past. Dat was een eye-opener voor me.

Natuurlijk vraag je je weleens af waarom jij alleen bent gebleven, 'k Heb het er weleens over met mijn vriendin; die is ook alleen. Héél confronterend, hoor, om daar over na te denken. Ik denk dat het door mijn onzekerheid komt. Ik heb het leven niet in de vingers, zoals sommige andere mensen. Ik ben veel meer een tobber, nogal zwaar op de hand. Tja, dan heb je geen aantrekkelijke uitstrahng, hè. En aangezien ik ook niet knap ben...

Of ik zielig ben? Nee, ... niet meer. 'k Heb het wel heel moeilijk gehad, me jarenlang bUnd gestaard op mijn gemis, zware minderwaardigheidsgevoelens gehad. Maar stukje bij beetje heb ik geleerd me op mijn situatie in te stellen. Mijn vriendin is heel belangrijk voor me en samen proberen we wat van het leven te maken. Maar soms, als ik een paar dagen bij mijn zus en zwager geweest ben en ik kom weer alleen thuis en er is niemand om even mee te praten en 's morgens sta je op en er is niemand die je goedemorgen zegt, dan kan het je overvallen, heb je heel veel medelijden met jezelf, ben je stikeenzaam en boos op God. Maar zo vaak komt dat niet meer voor, hoor. Nog weleens een knagend gevoel, ergens in de verte het idee nog niet gearriveerd te zijn... Maar ja, wie is dat wel?

Ik vind wel dat de omgeving het je soms heel moeilijk maakt je situatie te accepteren. Neem de reclames, de bladen, de literatuur, films. Het gaat allemaal om mannetje-vrouwtje, of mannetje-vrouwtje-kindje. Als je alleen bent valt dat ontzettend op. Zij zijn normaal, ik niet. Of het woordje , , overgeschoten", een alleenstaande is over geschoten. Alsof je een wormstekig appeltje bent dat op de fruitschaal is blijven liggen!

Mijn kerk is jammergenoeg een famiUekerk. 's Zondags zoeken de bloedverwanten elkaar op en dat is fijn voor ze, maar als buitenstaander kom je er heel moeilijk tussen. Daar valt weinig aan te doen, zei een ouderhng me, toen ik me daarover op huisbezoek kwaad maakte. Ach, en als je opmerkt dat er in de kerk amper een groet vanaf kan en dat niemand je mist als je een paar weken niet komt, dan zeggen ze: Je moet er zelf ook wel wat voor doen, hoor. Altijd moet het begrip van mijn kant komen. Nou, dan gaat dat mooie gebroeder en gezuster wel heel zuur in je oren khnken, bah.

M’n vriendin gaat naar een andere gemeente. Ik ga weleens met d'r mee en daar is het toch anders. Je krijgt het gevoel dat de geloofsband daar belangrijker is dan de bloedband. De voorganger zegt ook vaak: Met iedereen heeft God een doel, iedereen heeft een bestemming. Bid er maar voor, zoek er maar naar. Je bent een parel in Gods hand. Zulke opmerkingen spreken me ontzettend aan, helpen me een positievere grondhouding te vinden.

De laatste tijd zweeft er door m'n geest een eigenaardig plannetje. Stel, dat ik met een paar andere alleenstaande vrouwen een kleine gemeenschap kon vormen. Een soort kloostergemeenschap op afstand, living apart together. Op elkaar terug kunnen vallen. Maar ook: samen een doel zoeken, samen zin geven aan je leven, zoals nonnen dat doen. Dat kennen wij niet meer, maar ergens verlang ik ernaar: aan God gewijd zijn, samen met anderen zinvol leven, dienstbaar leven, een taak toegewezen krijgen. Weet u, alleen ben ik gewoon niet sterk genoeg om dat te doen. Je hebt stimulans nodig, je hebt mensen nodig. Ja, ik heb mensen nodig. Net als Adam in de hof.”

J.H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen