Trage harten - brandende harten (2)

MEDITATIE

, , En Hij zeide tot hen: O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben!" , , En zij zeiden onder elkander: Was ons hart niet brandende in ons, als Hij tot ons sprak op de weg, en als Hij ons de Schriften opende? " Lukas 24 : 25 en 32

T ragen van hart - weet u het nog? Trefzeker stelt de Opgestane de juiste diagnose bij de twee mannen uit Emmaüs. Het geloofsleven zou er anders uit zien als we minder traag waren om te geloven! Dan zou er meer houvast zijn. Ook meer blijdschap in de gemeente. Meer zekerheid. We zouden ook minder gauw in de put zitten. Het is niet voor niets dat we elders in de bijbel voor traagheid worden gewaarschuwd! Het is één van de apostoHsche vermaningen. Met name in de Hebreënbrief. De lezers krijgen het verwijt te horen dat ze traag geworden zijn om te horen (5 : 11). Daardoor zijn ze geestelijk achterop geraakt. Het vuur is gedoofd. En Jakobus schrijft dat ieder mens ras (= snel) zij om te horen (1 : 19). Dat is het tegenovergestelde van de traagheid van de Emmaüsgangers. Op een indringende wijze wordt het door de Opgestane gezegd. O, tragen van hart om te geloven. Het is een verwijt. Jezus neemt het ongeloof dus niet in bescherming. Wij hebben daar weleens de neiging toe. Om het ongeloof goed te praten. Maar ondertussen vergeten we dat we de Heere tekort doen. Omdat we ons niet verlaten op Zijn Woord. De Heilige Geest houdt het ook ons voor: tragen van hart om te geloven! Is het raak zodat het ons tot schuld wordt? Het ongeloof is zonde nummer één. Als wij van één zonde verlost moeten worden, dan is het wel van het ongeloof. Wie moet buigen voor dit woord van de Opgestane? Wie moet belijden dat het in zijn leven vast zit op de traagheid van hart? En dat het daarom maar niet werkelijk Pasen wilde worden?

Daar kunnen we ook elkaar in mee nemen. Dat is ook iets wat we bij de Emmaüsgangers zien. Ze voeden bij elkaar het ongeloof. Dat kan ook in een gemeente. Of in een gezin. Of als man en vrouw in het huwelijk. We sporen elkaar niet aan tot een le- vend vertrouwen op de Heere, maar we slepen elkaar mee in geestelijke dorheid. Ondertussen worden we samen traag om te geloven. We versterken deze houding bij elkaar. Er ontstaat een mineurstemming. Een matheid die zich als een dikke mist over de gemeente kan leggen. Dan zijn we in ieder geval geen Paasgemeente. Trage harten. De Opgestane ontdekt ons er aan. De eerste tekst boven deze meditatie is een ontdekkend woord dat diep in ons leven insnijdt. Het doet pijn als de zere plek wordt aangewezen. En dan blijft er maar één weg over: het belijden. „Heere, mijn hart is zo traag om te geloven. Wilt U het mij vergeven? Bedek ook deze schuld met het bloed van het Lam. En vooral: wilt U het anders maken? Het is toch Pasen geweest! U hebt toch het vermogen om onze traagheid te overwinnen! U beschikt toch over de Heihge Geest Die trage harten activeert, en Die de kilte verdrijft!"

Gelukkig kan en doet de Geest dat. Want er is in dit gedeelte ook sprake van brandende harten. , , Trage harten - brandende harten!"

De geschiedenis gaat verder. Waarom? Omdat Jezus verder gaat met deze broeders. Dat is op zichzelf al een wonder. Hun ongeloof is geen breekpunt geworden. Wat zou het verdiend geweest zijn als de Heere zulke volgelingen had losgelaten. Maar Hij heeft het open graf achter Zich. Hij heeft de schuld verzoend. Ook voor tragen van hart is er vergeving. Het heerlijke is dat hun harten in brand worden gezet terwijl de Opgestane met Zijn onderwijs bezig is. Hij geeft deze beide mannen een cursus bijbellezen. Hij legt hun de Schriften uit. Had u er bij willen zijn? Onder het gehoor van Jezus Zelf! Hij kan het uitleggen als geen ander. In vogelvlucht is Hij het hele Oude Testament doorgegaan. Ondertussen laat Hij zien dat de Christus moest lijden. Langs deze weg zou Hij ingaan in Zijn heerlijkheid. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen zijn geschied volgens plan. Het moest! Van Wie? Van God. Het kon niet anders. Alleen zo kon de schuld worden voldaan. Doordat Christus als het Lam van God is geslacht. Nee, de kruisiging is geen noodlottig gebeuren geweest. Het was naar Gods raad. Met eerbied gezegd: het stond in Zijn plan van aanpak. Het behoorde tot Gods reddingsoperatie. Hadden ze de Schriften maar geloofd! Dan zou er heel wat verdriet en twijfel voorkomen zijn.

Ondertussen geschiedt het wonder, daar ergens halverwege tussen Jeruzalem en Emmaüs. Jezus' woorden zijn hartverwarmend! De Emmaüsgangers worden gaandeweg van hun traagheid genezen. In de tweede tekst zeggen ze het tegen elkaar: , , Was ons hart niet brandende in ons? " Dan zijn hun ogen inmiddels geopend. Jezus is herkend. Op het moment dat Hij ook uit hun zicht verdween. Terwijl ze terugkijken belijden ze dat het onderweg van binnen al anders geworden is. Tijdens Zijn onderwijs. Terwijl Hij bezig was om de Schriften te openen. Als Hij Zelf Zijn Woord ontvouwt blijft de zegen niet uit. We kunnen het Woord honderd keer horen zonder het te verstaan. Todat Hij het opent. Daarom bidden we elke zondag in de eredienst om de opening van het Woord. Een onmisbaar gebed! Opdat de Schrift geen gesloten boek voor ons blijft. De mannen uit Emmaüs zijn geraakt. Nu drongen de woorden Gods wel tot hen door. In het verleden niet. Maar nu des te meer. En ze zijn er van binnen warm van geworden. Wat een verschil.

Brandende harten! Dat duidt op emotie. Ik denk aan Psalm 39. Daar vertelt David dat zijn hart heet werd in zijn binnenste. Wel op een andere manier dan in de tekst. Want David lag met zichzelf en met God overhoop. Het kookte van binnen. Hier is het gelukkig anders: een brandend hart vanwege de Hef de van en tot Christus. Dat is een geschenk van de Heilige Geest. De Geest Die door de Opgestane verworven is en Die vergeleken wordt met een vuur. De Geest geeft warmte af. Sterker nog: de Geest zet in vuur en vlam. Door Hem is het geloof bij deze volgelingen van Christus aangestoken. Hun matheid heeft plaatsgemaakt voor beziehng. Trage harten zijn brandende harten geworden. Herkennen we daar iets van? Staat ons hart weleens in brand? Zoals we het zingen in Psalm 84: , , Hoe branden (!) mijn genegenheên". Dat is geloofsbevinding. Doordat we geraakt zijn door het evangehe, ja door de Opgestane Zelf. En als Zijn Naam wordt verkondigd, worden we innerlijk warm. Terwijl de Schriften opengaan. Als we horen van Gods welbehagen, en van Zijn liefde voor tobberige mensen die de weg kwijt zijn. Dan zijn we bij de Bron van het levende water. Het is een boodschap om in te drinken. We zien naar Christus uit Die onze dood heeft overwonnen. Hij wordt ons alles. We kunnen Hem niet meer missen en weten ons op Hem betrokken. Kijk, dat is een brandend hart. Dan laat de Heere ons niet koud, niet onverschiUig meer.

Trage harten - brandende harten! Het kan verkeren. Omdat het Pasen is geweest. Ach, denkt iemand die dit leest, zo is het bij mij niet. Was het maar waar. Ik heb dit jaar zo'n koude Paastijd achter de rug. Het is van binnen zo kil bij mij. Het evangelie raakt me niet. Wat kunnen we ons dan leeg voelen. Vooral als we in het verleden weleens een andere Pasen hebben gevierd. We waren er met ons hele hart bij betrokken. Dat kan zijn. Maar dat is voor de Levensvorst geen belemmering. Zou Hij uw hart niet kunnen bereiken? Hij Die de sleutel heeft van de dood! Hij heeft ook de sleutel die past op ons hart. Hij weet het te openen. Hij is machtig genoeg om ons te raken met het vuur van Zijn Hefde. Hoe komt het als we de Paasvrede missen? Zijn we nog altijd traag van hart? Zit het daar op vast? Belijdt het. Zijn Woord is met macht. Het weet ons in beweging te krijgen. Het neemt de kou in ons leven weg en het doorgloeit ons hart. Zullen we daarnaar uitzien? Naar de doorwerking van het Woord? Daardoor wordt ons leven vernieuwd. En zelfs een hele gemeente. Als onze harten branden, dan wordt dat merkbaar naar buiten. Wat dacht u! Dat dat verborgen kan blijven? Welnee. We zien het aan deze beide mannen. De Emmaüsgangers worden Jeruzalemgan- gers! Opnieuw zien we: het kan vericeren. Ze gaan terug, weer die twaalf kilometer. Terug naar de andere discipelen. Terug naar Jeruzalem. Het is al laat op de avond. Maar ze moeten het goede nieuws kwijt. Ze zijn niet te houden. Want van binnen brandt er een vuur. Ze vermoeden dat hun broeders en zusters in Jeruzalem nog niet op de hoogte zijn van Jezus' opstanding. Een gedachte die ze niet kunnen verdragen. Zij verblijd, terwijl de anderen nog bedroefd zijn. Zo kunnen ze de nacht niet in. En ondanks het late uur gaan ze op weg. Het kan niet wachten tot de volgende morgen. Dat is de kracht van Pasen in hun leven. Tekenend is het begin van vers 33: , , En zij, opstaande terzelfder ure, ..." Opstaande - dat is meer dan oyereind komen uit hun stoel. Het is een paaswoord dat Lukas gebruikt! Ze staan op tot het nieuwe leven. Tot een getuigend leven. De vlammen van de liefde slaan om zo te zeggen naar buiten. Het vuur van de Geest veroorzaakt een uitslaande brand. Het kan niet verborgen blijven als je hart gloeit van liefde.

Nee, dan is getuigen geen moeten meer. In het PaasevangeHe wordt steeds de opdracht gegeven om het goede nieuws aan anderen door te geven. Aan geloofsgeno-ten. Maar volgens vers 47 ook aan alle volken. Pinksteren is het eigenlijke zendingsfeest. Maar op Pasen worden er al aanzetten gegeven. Getuigen wij van de Levensvorst? Een lastige vraag wellicht. Wij voelen ons al gauw ongemakkelijk als het om getuigen gaat. Hoe doe je dat? Tegenover bekenden en collega's? Eigenlijk zou het moeten, maar we voelen ons geremd. En dan komt het er weer niet van. Naderhand hebben we er last van. Getuigen is voor ons vaak een moeten! Nu, dat is bij de Emmaüsgangers anders. Ze geven het nieuws van Pasen spontaan door. Het gebeurt gewoon. Wat wilt u als je hart in brand staat! Dan komt er vrijmoedigheid. En dan zullen anderen merken dat wij Pasen hebben gevierd. Hèt feest van de gemeente van Christus. Want met de opstanding staat of valt het heil, de zahgheid. Er is Gode zij dank eeuwig leven. Hoop en perspectief. Goddelozen worden gerechtvaardigd èn geheihgd. Omdat Koning Jezus is opgewekt. Hij zorgt er Zelf voor dat zondige mensen Hem kennen en uit Hem leven. Zelfs mensen met trage harten! Door Zijn onderwijs worden het brandende harten. Het kan inderdaad verkeren! Gode zij dank is dat waar.

A.

J.C.S

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen