De erfenis bewaard

Meditatie

„Tot een onverderfelijke en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard is voor u." (1 Petrus 1:4)

etrus stelt direct aan het begin van zijn brief nogal het één en ander aan de orde. Om dat te zien, hoeven we alleen maar te kijken naar het bekende derde vers uit dit hoofdstuk. Petrus stelt de opstanding van Jezus Christus voor ogen als de wortel, de bron van de wedergeboorte. „...Die ons heeft wedergeboren tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden."

Dat Petrus in zijn brief teruggrijpt op de opstanding van Christus behoeft ons in zekere zin niet al te zeer te verbazen. Wat is ook voor hem persoonhjk het heilsfeit van Pasen van allesbesüssend belang geweest. Wat gebeurde er in zijn leven veel op Goede Vrijdag én met Pasen. Dat khnkt hier als het ware mee, het resoneert in deze geladen woorden van de apostel.

Petrus richt zich hier tot vreemdeÜngen in de verstrooiing. Evenals hijzelf zijn zij wedergeboren tot een levende hoop. Gaat het over hoop, dan vragen we ons onwillekeurig af over welke hoop het hier gaat en waar die hoop op gericht is.

Er is zoveel hoop... Er is ook zoveel hoop die ten laatste geen grond bUjkt te hebben. Welke verwachting leeft hier in het hart van deze pelgrims?

De erfenis

De bovengenoemde vragen brengen ons bij onze tekst. Het gaat over de hoop op een erfenis die in de hemelen bewaard wordt. Hier hebt u kort en bondig de inhoud van die hoop: Een erfenis. Heeft dat nog uitleg nodig? Gaat het over de hoop op een erfenis, dan kunnen we ons daar wel het één en ander bij voorstellen. We mogen onze tekst zo lezen dat die gelovigen, die vreemdeUngen zijn wedergeboren tot een erfenis. Wedergeboren om te delen in een erfenis. Iemand kan door geboorte uit bepaalde ouders erfgenaam zijn. Wie geboren is uit God wordt ook erfgenaam. U merkt dat het hier gaat om belangrijke zaken uit het christenleven: VreemdeUngschap, wedergeboorte, hoop, erfgenaam zijn. Maken deze dingen het geheim en het wonder van uw leven uit? In het algemeen heeft een erfenis wel onze belangsteUing. Wat erg dan als wij onze schouders ophalen als het gaat over de allergrootste erfenis ter wereld! En dat doen we toch van huis uit! Als Petrus hier schrijft over een onverderfelijke erfenis, kan het goed zijn om te denken aan een bekend gegeven uit het Oude Testament: Kanaan het erfdeel, beloofd aan Abraham. De kinderen van Abraham zijn erfgenamen. Dat leert ons iets over de erfenis waar onze tekst van spreekt.

Het heil van God, het heil in Christus wordt meermalen aangeduid als een erfenis. Anders gezegd: We mogen denken aan het hemelse Kanaan. Het land dat de geestehjke kinderen van Abraham zal worden geschonken. Hun heil! Nog anders gezegd: Godzelf is het Erfdeel van de Zijnen. Als dat niet een erfenis is die alles te boven gaat!

Kenmerkend voor een erfenis is dat je hem niet verdient. Je werkt er niet voor, maar je krijgt hem. Hier is sprake van een genadegave. Moet dat nog verder aangetoond worden als het over deze eeuwige erfenis gaat? Niet verdiend. Er niet voor gewerkt. Ontvangen om niet. Verworven door een Ander Die ervoor betaalde met de dure prijs van Zijn leven. Als één ding meer en meer geleerd wordt door de erfgenamen, dan dit wel, dat de erfenis pure genade is. Intussen is de erfenis die langs een rechte weg verkregen wordt wel een rechtmatig bezit. Niet gestolen. Rechtmatig verkregen door een beschikking van de God van hemel en aarde. Daar zit de onbegrijpehjke genade van God, het werk van Christus achter

De aard van de erfenis

Petrus gaat het één en ander over deze erfenis zeggen. EigenÜjk kan de rijkdom ervan met onze woorden niet uitgedrukt worden. Het is opmerkehjk dat onze tekst zegt wat de erfenis niet is. Wat zij wél is, kan eigenhjk niet gezegd worden. In de eerste plaats lezen we dat zij onverderfelijk is. Het is een goddehjke erfenis en daarom onver- woestbaar, niet te breken. Dat kan intussen niet van veel dingen gezegd worden. Ten diepste is alles hiet verderfelijk. Ook in die zin dat ik eenmaal alles moet loslaten. „Hij ziet, dat hun in 't sterven niets kan baten, maar dat zij 't al aan and'ren overlaten." Wie kan zeggen: Dat geldt van mij niet?

Deze vreemdelingen aan wie Petrus schrijft moeten soms veel verhezen in hun verdrukkingen - aangrijpend khnkt het Lutherhed: Neem goed en bloed ons af...! - intussen delen zij in een erfenis die ónverderfehjk is. Guido de Brés had dat voor ogen toen hij uit de gevangenis schreef: Men kan mij mijn grootste schat, mijn hemelse Bruidegom, niet a& iemen.

De erfenis is onbevlekkeHjk. Er is geen bezoedeling met het vuil der zonde. Vanuit onze werkelijkheid is dat niet voor te stellen. In het hemelse Kanaan is niets wat vuil en bezoedeld is. Niets! Alles wat mijn handen aangrijpen wordt besmeurd. Niets is er dat in mijn handen heihg blijft. Ging u het ontstellende daarvan ontdekken? Maar dan deze erfenis! Onbevlekkehjk. In het huis, in de heerUjkheid van God rein en heihg bewaard. Kan dat heihge soms iets van heimwee bij u wakker roepen?

En dan een onverwelkehjke erfenis. In deze tijd van het jaar worden we getroffen door het intens mooie, schone van het jonge, uitlopende groen in de natuur. Hoe mooi het echter ook is, het draagt de kiem van de verwelking al in zich. Ontroerend is dat. Het geldt in zekere zin ook van ons hele aardse leven, hoe fris het er op bepaalde momenten uit kan zien. Op de levensopbloei volgt vroeg of laat het verwelken. Misschien hebt u er wel erg veel mee te stellen. Wat is er hier niet verwelkelijk? Deze erfenis is onverwelkehjk. Ze kan door de tand des tijds niet aangetast worden. Daar hangt mee samen dat er in het geesteUjk leven iets van een eeuwige jeugd is. Denk aan de psahnregels over hen die groen en fris, gewenste vruchten zullen dragen.

Wat hier gezegd wordt van de erfenis kan zo samengevat worden: Ze is bestand tegen de moker van de dood, tegen het bederf van de zonde, tegen de tand des tijds. Kunt u iets anders noemen waarvan dat gezegd kan worden? Wat bhjkt hier dan de uiterste dwaasheid van het versmaden van zo grote zahgheid! Daar wil de Heiüge Geest aan ontdekken. Wie eenmaal in het bezit van deze erfenis komt, zal verwonderd beUjden: De helft was me nog niet aangezegd. Wat geen oog heeft gezien, geen oor gehoord... De levende hoop van deze pelgrims richt er zich op, wordt er als het ware heengetrokken. Zo'n erfenis, vast, onwrikbaar, onaantastbaar. Bestemd voor de kinderen, de erfgenamen. Zij leven nu als het ware van de rente, van het voorschot, maar de volle erfenis wacht nog. Wat zijn trouwens uw gedachten van deze erfenis, anders gezegd: Van de God Die het Erfdeel van de Zijnen is? Is het u oprecht om Hem te doen? Dan is er wel het één en ander gebeurd in uw leven.

De bewaring van de erfenis

Nu wordt van de erfenis gezegd, dat ze in de hemelen bewaard wordt voor de pelgrims. Bewaard bij God, bewaard door God in de hemel. Niemand kan er bij komen om te vernielen of weg te nemen. Ze is onder Gods hoede. God heeft haar als het ware weggeborgen op een veihge plaats. Het lukt ook de duivel niet om er zijn vingers achter te krijgen. Zou u een veiüger plaats kunnen bedenken?

Het is waar, wij denken al gauw dat de dingen in onze handen veel vaster en veiliger zouden hggen. Ja toch? Intussen is het maar goed, dat de Heere de erfenis in de hemelen bewaart.

Dat Hij het eeuwige heil van de Zijnen niet in hun handen legt. Wat zou ervan worden? Eenmaal heb ik erdoor gebracht, verkwanseld wat God in mijn handen had gelegd. Ik rukte me los van de levende God. Het is daarom een goede boodschap in onze tekst voor pelgrims die geen handen hebben om zeff het heil vast te houden.

Verbazingwekkend is wat Hij doet, de God der hoop! Is Zijn werk het enige wat u troost kan geven?

Bewaard voor u, zo lezen wij het in onze tekst. Voor de erfgenamen, mede-erfgenamen met Christus, christenmensen die wedergeboren zijn tot een levende hoop. Petrus voegt dat „voor u" er aan toe om hen te bemoedigen, om hen temeer aan te zetten tot de goede strijd en tot volharding in de strijd. Ze kennen de strijd, de aanvechting en verdrukking. Als de apostel deze brief schrijft, wil hij daardoor temeer hen aanzetten tot geduld en volharding. Vandaar ook dat hij de erfenis nadrukkelijk voor ogen stelt en spreekt over de hoop. Nog even, pelgrims, en de reis is volbracht. Er wacht een erfenis, die klaar ligt voor u.

Je zou kunnen denken aan een kind, dat kort voor zijn verjaardag weet dat op een bepaalde plaats in de kast zijn verjaardagscadeau Hgt. Keurig ingepakt en... voor hém bestemd. Het Hgt gereed, maar het is nog even wachten tot de tijd is aangebroken. Af en toe worden de ogen van die jongen als het ware naar die kast getrokken. Nog een paar dagen...

Wehiu, zo heeft de erfenis waarvan Petrus spreekt een duideHjke bestemming. Ze wordt vei- Ug bewaard voor mensen die de Heere leren vrezen. Christenmensen die in al de nood van hun leven hun zaUgheid leren zoeken buiten zichzelf, in een Ander Wiens verschijning zij hefkrijgen. „Kan dat, " vraagt iemand, „kan dat voor mij? Zou die onuitsprekeHjk heerüjke erfenis ook mijn deel kunnen zijn? Alles pleft ertegen. Alles klaagt mij aan voor God. Ik kan er niet bij."

Vandaag gaat Christus rond in Zijn Woord, omdat Hij nog zondaren wil maken tot erfgenamen! In het leven van goddelozen en hulpelozen wil Hij Zijn heerüjkheid en de kracht van Zijn genade tonen! Misschien gaat u hier mogeUjkheden ontdekken.

De zaak is wel van levensbelang, want wie geen erfgenaam is van het eeuwige leven heeft niet meer dan deze wereld. En die vergaat eenmaal! Met al haar begeerüjkheden!

Lunteren

M. Goudriaan

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen