Pinksteren in Jeruzalem

„En als de dag van het Pinksterfeest vervuld werd, waren zij allen eendrachtelijk bijeen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest". Handelingen 2 : 1 en 4a

Na de hemelvaart van Christus is de kleine apostelkring teruggekeerd naar Jeruzalem. Ook anderen zijn met hen samengekomen in een opperzaal ergens in de heihge stad. Daar zijn zij bijeen, biddend om de komst van de Heihge Geest, wachtend op de Geest der belofte.

Vast en zeker hadden zij graag een bUk op Gods klok willen werpen om te weten wanneer Gods tijd vol zou zijn. Maar zij moeten wachten in geloof, en hopen op wat de Heere doen zal. Hij vertraagt Zijn beloften niet. Dus ook niet de uitstorting van de Heihge Geest. Hij vervuft getrouw Zijn Woord. Maar op Zijn tijd. En als Gods Kerk iets leert, dan wel dat Gods tijd de beste tijd is. Intussen is haar gebed geheel en al opgenomen in Gods heilsplan. De gebeden en smekingen van hen die de Heere vrezen, mogen mede dienen om de tijd waarop God Zijn grote daden doen zal tot vervuUing te leiden. De gebeden van Gods Kerk zijn niet geesteUjke franje wat wel kan worden gemist, maar door de Heere gewild en in Zijn raad een plaats gegund.

De tijd wordt vol

In gedachten zien we hen bijeen, die kleine schare van ware Christgelovigen in Jeruzalem. Er heerst onder hen heihge eendracht. Geen dispuut verstoort de vrede. Met aller instemming zijn zij bij elkaar. Eén van hart, één van zin, één in hetzelfde geloof, één in de Heere, één in dezelfde verwachting. Nooit is de gemeente van Christus sterker dan zo. Hier proef je al iets van wat Pinksteren teweeg zal brengen. Ja, zo mag men hoopvol uitzien naar nog rijker zegen: naar de komst van de Geest in kracht en volheid.

De Pinksterdag breekt aan. Zo staat het immers in onze tekst: „En als de dag van het Pinksterfeest vervuld werd". Het is alweer vijftig dagen na Pasen. Dan is het op de Joodse feestkalender Pinksteren. Het is één van Israels drie hoge feesten: het feest van de volle korenoogst.

Onze tekst zet in met het kleine woordje „En". Daarmee wordt, zo dunkt ons, een verbinding gelegd tussen het zo bijzondere en eenmalige gebeuren op deze Pinksterdag en alles wat aan heil daaraan is voorafgegaan. Het Pinksterfeest uit Handelingen 2 is niet los verkrijgbaar maar vrucht en bekroning van alle voorgaande heilsfeiten. Op dit Pinksterfeest is er sprake van een verhoogde Christus Die, zittend op Zijn hoge troon, Zijn werk in deze wereld van nu af aan gaat voortzetten en tot voltooiing brengt in en door de Heilige Geest. En wie zou die Geest kunnen weerstaan? Men kan Hem bedroeven en tegenwerken, maar Zijn werking is vol van goddeUjke kracht en daarom onwederstandehjk. Eens zal Hij alle knie voor Christus doen buigen, of men dat wil of niet,

Als u mij zou vragen: Wisten de apostelen en de anderen, dat de Heere Zijn belofte op Pinksteren vervullen zou? dan antwoord ik: Nee, dat wisten zij niet. Wel wisten zij dat het niet lang meer duren zou, maar het precieze ogenbhk had de Heere niet geopenbaard. Zoals Hij ook de dag van Zijn wederkomst nog verborgen houdt. Hij oefent Zijn kinderen zo graag in gelovig wachten en verwachten. Elk kind van God wordt in dit vak onderwezen op de hogere leerschool van het geloof. In die zin maakt de Heere al de Zijnen tot echte kinderen van de gelovige Abraham. Ook Abraham moest immers jaren uitzien naar de komst van de zoon der belofte. En moest een David niet jaren wachten op de dag van zijn kroning? Vergeet ook het volk Israël niet. Eeuwen duurde het voor de beloofde Christus kwam. En dan ineens, niet onverwacht maar wel onverwachts, worden Gods tijden vol en stelt Hij het geoefende en gelouterde hart in het bezit van de beloofde heerUjkheid. Zo moet ook de Kerk van Christus verder op haar weg door de tijd, wachtend op en in heihge verwachting van de wederkomst van de Zoon van God. Ja, wachten en verwachten is het devies.

U kent dat heilige wachten en verwachten? U ging wat zien in Gods beloften? U kijkt verlangend uit naar een komen van de Heere tot uw ziel, naar een vol worden van Hem? Misschien wilt u wel o zo graag zelf Gods tijden tot vervulling brengen en de beloofde zaligheid als naar u toetrekken. Dat wachten en verwachten is soms zo moeilijk, vooral als Gods Geest het verlangen naar de Zoon van God aanwakkert tot een hoog oplaaiende gloed. Toch, laat het in de handen van Hem Die de tijden bewaart en bewaakt. Niemand weet beter wat goed voor u is dan Hij. Ja, leg uw oor maar ingespannen te luisteren bij het Woord. Daar zult u Zijn naderende voetstap horen. In de betrouwbare beloften ruist de stem van de Zoon van God. Hoe graag wil Hij Zijn Geest u geven, opdat u door die Geest leren zult hoe u tot Hem komt en met Hem wandelen moet. Ja, Christus wil o zo graag Zichzelf aan Zijn volk openbaren. Maar daarvoor neemt Hij tijd. Niet te lang en ook niet te kort. Zing daarom maar met de dichter van Psahn 130 mee: „Ik bUjf de Heere verwachten, mijn ziel wacht ongestoord, ik hoop in al mijn klachten op Zijn onfeilbaar Woord". Hij komt gewis en zeker tot allen die Hem verbeiden om zich door Hem te laten leiden. En zo Hij vertoeft, verbeid Hem.

En als Gods tijd dan daar is, komt Gods Geest om u het Lam te doen zien, verhoogd aan de rechterhand van de Vader, zittend in heerlijkheid, gereed om met al Zijn hefde en luister in uw hart intrek te nemen... Voorbij is dan de tijd van tobben, van vragen en klagen, want als de Vader door Zijn Geest aan ons Immanuël openbaart, verdwijnen alle zorgen en vragen samen met alle zonde en schuld als sneeuw voor de zon. Dan mogen wij weten dat we in Gods oog kostbare korenhahnen zijn op het wijde veld van Zijn genade en dat Hij ons met blijdschap legt bij Zijn oogst en brengt in Zijn schuur. Alles wat wij in het paradijs verspeelden, geeft God door Zijn Geest ons in Christus weer. Bid daarom maar mee met allen die de Heere verwachten: Kom, o Schepper Geest!

Het hart wordt vol

Het staat er eigenlijk wel heel sober in vers 4a: „En zij werden allen vervuld met de Heihge Geest". Is dat niet wat al te karig? Het zijn maar een paar woorden immers. Dat is waar. Maar toch, woorden moet je niet meten maar wegen, zo heeft Augustinus ons al willen leren. Het zit 'm niet in de kwantiteit maar in de kwaliteit. Goed beschouwd hgt in deze paar woorden uitgedrukt waar God al de eeuwen na de zondeval naar heeft toegewerkt. Heel oude beloften over de gave van Gods Geest gaan hier in vervulling. Hoe machtig de hoor- en zichtbare tekenen van de uitstorting van de Heihge Geest ook mogen zijn en hoezeer zij ook als thema hebben mogen dienen en nog wel zullen dienen voor menige Pinksterpreek, toch gaat het op Pinksteren ten diepste om wat staat in vers 4a: „En zij werden allen vervuld met de Heihge Geest". Het andere is begeleidend verschijnsel, rijk aan he-téken-is, maar toch niet meer dan teken van datgene wat onze tekst zegt: „En zij werden allen vervuld met de Heihge Geest".

De wel zeer bhjde boodschap op Pinksteren is: Gods Géést woont weer in de harten der mensen! En dat luidt een nieuwe tijd in. Eens moest de Geest immers van ons wijken door de zondeval. Hem werd door het zondige hart bruut een plaats ontzegd. Nu echter kan Hij weer wonen in het mensenhart. Het kan weer, omdat Christus leed en stierf voor de zonden. Op de Pinksterdag daaft de Geest uft de hoge hemel neer en zoekt Zijn weg naar het mensenhart. En dat zal Hij bhjven doen tot aan de jongste dag.

Door die komst vindt er een aardverschuiving plaats. Vóór Zijn komen zijn er andere geesten die het hart bezetten. De zonde en ongerechtigheid geven er dan de toon aan. Dat kan niet verborgen bhjven. Als de Geest van God echter naar het hart grijpt, gaat het oude op de helhng en wordt de ware vernieuwing van het hart ingezet. En ook dat zal de wereld merken. Dat wordt door anderen gehoord en gezien.

„En zij werden allen vervuld met de Heihge Geest". Machtig Evangelie, want op en na Pinksteren maken de Vader en de Zoon door de Heilige Geest woning bij de mensen. Wat een heerlijke bekroning van Gods genade-offensief. Bij wie Zij komen? Bij allen die de verschijning van de Heere Jezus Christus hebben hefgekregen. Zie namehjk niet over het hoofd dat in de tekst gesproken wordt over „allen". De Heilige Geest valt op héél de Kerk. Hij neemt niet alleen bezit van de apostelen, maar ook van de andere gelovigen. Hij komt als een vuurzee van Boven en grijpt naar allen die van harte de Naam van Christus belijden.

Welnu, waar de Geest van God zo in Zijn genade is en zo rijk in Zijn goddeÜjke liefde woont, daar vallen in het hart - dat van nature zo duister is - stralen van hcht die komen uit Gods paradijs. Pinksteren zegt: Gods Geest woont weer bij de mensen. Hij maakt hen tot Zijn tempel en schenkt aan hen het heil dat in Christus Jezus is. Op aarde is dat heil nog maar een voorproef van wat komt. Een nog rijkere ontvouwing van Gods vrede en rust wacht, want hier is de plaats zonder tranen nog niet bereikt. Maar één ding is zeker; door de Geest is Gods Kerk ook hier-en-nu al opgenomen in het leven van Gods heilige liefde. Dat stuwt haar voort. Het moet immers naar de plaats waar zij straks eeuwig thuis is.

Ja, Pinksteren geeft volle harten. Het geloofszicht op Christus is bij allen wel niet even rijk, de verborgen omgang met Hem is niet altijd even diep. Er zit wat dat betreft veel ruis in het geloofsleven. Toch geldt dat allen die de Heere Christus hebben leren kennen als hun persoonüjke Zaligmaker, deelgenoot van de beloofde Pinksterzegen zijn. Zij hebben allen de Geest ontvangen, Die hen doet roepen: Abba, Vader! Werd dat door Gods genade ook al de roep van uw hart?

Epe

P. Vermeer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen