Een boeiende gedachtenwisseling

KLEINE KRONIEK

(^TTn het blad CV/Koers is een boeiende ge- Q2^ dachtenwisseling gevoerd tussen dr. ir J(an) van der Graaf en ds. J(an) Maasland. In het nummer van juli komt deze briefwisseling tot een afsluiting. Het is een open einde. Bij deze afsluiting komt bet actuele punt van de betekenis van het gereformeerd belijden naar voren. Ik laat beiden in deze Kroniek zonder verder commentaar aan het woord.

Ds. Maasland:

„Het zal in de verkondiging mijns inziens op het volgende aankomen: heldere taal, je moet je bij elk woord afvragen of iedereen dat nog begrijpt vandaag, je moet zo min mogehjk onderwerpen tegeüjk in een preek aan de orde stellen, de spiritualiteit die we uitdragen, zal gekoppeld moeten worden aan het dagelijks leven, we moeten wat minder traditioneel zijn en daarom minder voorspelbaar en minder vrijbhjvend spreken. Er is behoefte aan een profetische doorlichting van de tijd waarin we leven, niet in een moraUstische zin (dit is verkeerd en dat mag niet), maar de trends aanwijzend waarin het kwade, het Godloze zich vandaag manifesteert.

In het kader van gemeente-opbouw zou er ook een meer directe koppehng gelegd kunnen worden met activiteiten door de week: voorbereiding van de preek, evaluatie van de verkondiging, nadere uitleg en toelichting bij de verkondiging. Want mensen horen soms heel wat anders dan jij als voorganger hebt bedoeld. Ja Jan, ik moet zeggen dat er op deze manier geweldig veel kansen hggen, juist binnen hervormd-gereformeerde gemeenten. Laat het hoofdbestuur van de Bond toch vooral daarop haar aandacht bhjven vestigen. Bij de oprichting van de Bond stond dat doel ook voorop: een studiefonds stichten waarmee aanstaande dienaren van het Woord geholpen konden worden. Mijn overtuiging is het door alles heen meer en meer geworden: niets, maar dan ook helemaal niets helpt als wij op zondag niets meer te zeggen hebben. Inderdaad, de nood van de kerk is nog altijd de nood van de verkondiging! Juist ook in onze eigen gereformeerde gezindte.

Tenslotte, de toekomst. Je vroeg me al eerder wat ik bedoelde met de regel in mijn eerste brief dat de toekomst mij meer bezig is gaan houden dan het verleden. Graag kom ik daar op terug nu we onze briefwissehng afsluiten. Met permissie: uit jouw woorden proef ik steeds en jij bent daarin een echte woordvoerder van onze gezindte geworden: gereformeerd zijn is een status quo; een stand van zaken. Dat Ugt vast: we hebben er de historische stukken van op tafel hggen. We zijn, eens en voor altijd, daar waar een historische gebeurtenis ons heeft gebracht. Ik bedoel: de Reformatie van de zestiende eeuw. En als ik dit zo schrijf, weet ik tegehjk dat ook jouw visie op de behjdenis de nodige nuanceringen kent. Zelf ben ik door de jaren heen dat gereformeerde veel meer gaan beleven als een almaar doorgaand proces. PersoonUjk maar ook als kerk. Je bent nooit voor honderd procent gereformeerd. Heeft niet iemand onder ons terecht gezegd: gereformeerd is mijn famihenaam, maar christen is mijn eigen naam (ds. H.G. Abma)? Toekomst. Pieken en dalen vertoont het verleden. Vallen en opstaan vergezellen ons. Maar vóór ons uit gaatjezus Christus. Vóór ons ligt de toekomst des Heeren. Wie daar op gericht raakt, bhjft minder hangen aan het verleden. De kerk is toch geen museum waar alles moet blijven staan zoals het er al eeuwen staat. Wij zijn toch geen suppoosten die er strak en streng op letten dat er vooral niets van zijn plek af raakt en dat niemand iets aanraakt? Heel dat getob over kerkeUjke eenheid juist onder gereformeerde behjders dat nauwehjks één resultaat oplevert, komt alleen maar door dat steeds weer achterom kijken. Wie naar voren ziet, wie op onze Vóórloper let, vergeet wat achterligt en leeft op de komende Heer aan. Dat bedoel ik met die regel uit de eerste brief."

Dr. ir. Van der Graaf:

„Nu is er één punt in je laatste brief dat mij intrigeert en aanspreekt. Jij proeft uit mijn woorden dat het gereformeerd zijn voor mij een status quo is. OnvriendeUjk uitgelegd: een herhaalde stand van zaken. Al voeg je er meteen aan toe dat je bij mij ook de nuanceringen kent als het gaat om de visie op de beUjdenis. Om met dit laatste te beginnen: er zijn voor mij ook lagen van verschillende orde in onze „Drie Formulieren". En de behjdenis is de Schrift niet. De formuleringen op zich zijn ook niet doorslaggevend, maar de zaken waarom het gaat. Ik pleit voor de behjdenis als levend bezit. Geen gestolde lava, maar levend water

Ik moet echter wel eerhjk zeggen, dat ik met G. Boer (in het geschrift De gereformeerde gezindte, nu en in de toekomst) van oordeel ben, dat wat onder de verüchting met de Heihge Geest tot stand is gekomen door de Geest niet wordt herroepen. Maar een behjdenis hgt wel open naar de toekomst. Een open monument, noemde amice Cock Blenk het. En Boer sprak over verrijkend beüjden. De Heihge Geest doet in de voortgang van de geschiedenis zaken uit het Woord ophchten, die ook in de behjdenis onderbehcht zijn. Dus zeg ik met jou dat behjden ook een doorgaand proces is. Maar nu moet je me wel een openhartige opmerking permitteren. Jij zou toch meer concreet moeten maken wat je dan zelf bedoeh met dat doorgaande proces. Want het kan ook zo worden ingevuld dat in een doorgaand proces het oude door het nieuwe wordt vervangen en zo vergeten bezit wordt.

Nieuw beüjden bouwt op vroeger behjden voort. De oude christeUjke behjdenissen ontstonden op verschillende momenten in de (kerk) geschiedenis, zo ook de gereformeerde behjdenissen. Zou er dan in de zestiende eeuw een punt achter het voortgaand behjden zijn gezet? We weten natuurhjk opperbest dat voortgaand behjden vanuit de kerken er helemaal niet inzit vanwege de schrikbarende verdeeldheid. Maar ik hoop op en bid om krachtig, gemeenschappehjk behjden inzake punten, waarover we in de behjdenis niets of te weinig tegenkomen. Ik noem, zonder voUedig te zijn, een aantal zaken: Het Koninkrijk Gods en de machten, de heihging van het leven (persoonüjk en gemeenschappehjk) inzake de omgang met Gods schepping, de gaven van de Heihge Geest en de plaats van Israël in Gods heilshandelen. Ik ga niet zover - om een voorbeeld te noemen - dat een opwekking in onze dagen wordt geblokkeerd, omdat er vanuit de kerk te weinig zicht op Israël is. Wel zou het kunnen zijn - de Heihge Geest geve het! - dat een opwekking tot nieuw, voortgaand behjden brengt.

Het is onze laatste brief. Ik zou jouw visie hierop nog wiUen lezen. Temeer - een ernstig bedoeld plagerijtje - omdat ik bij jou als het over Israël gaat, altijd een bhnde vlek ontwaar Wat ik echter maar zeggen wil: voortgaand behjden vraagt ook om concretisering."

Veenendaal

J. Hoek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen