Deze verborgenheid is groot

BIJBELSTUDIE

doorLW.Ch. Ruijgrok, Monster

'Want wij zijn leden van Zijn lichaam, van Zijn vlees en van Zijn benen. Daarom zal een mens zijn vader en moeder verlaten en zal zijn vrouw aanhangen; en zij twee zullen tot één vlees wezen. Deze verborgenheid is groot; doch ik zeg dit ziende op Christus en op de Gemeente. Zo dan ook gij lieden, elk in het bijzonder, een ieder hebbe zijn eigen vrouw alzo lief als zichzelf; en de vrouw zie, dat zij de man vreze.'

(Efeze 5 : 30-33)

ET zijn bekende woorden die als kop boven deze bijbelstudie staan: 'Deze verborgenheid is groot'. Paulus doelt daarmee op de treffende overeenkomst die er is tussen het huwelijk als verbond van liefde en trouw tussen man en vrouw en de relatie die er is tussen Christus en Zijn gemeente. In beide situaties gaat het om een zeer intieme verhouding. Het eerste is een beeld van het laatste. 'Het aardse huwelijk is er om het hemelse af te beelden; 't is een zichtbare voorstelling van de grote verborgenheid van de vereniging van Christus met de Zijnen' (J. van Andel).

Vlees van Zijn vlees

De eenheid tussen Christus en de Zijnen is een zeer intieme en onverbrekelijke: 'Want wij zijn leden van Zijn lichaam, van Zijn vlees en van Zijn benen'. Paulus grijpt hier terug op wat hij in het voorafgaande aan de orde heeft gesteld. Daarin herinnerde hij de Efezen eraan, dat niemand die gezond van hoofd en hart is, zijn eigen lichaam moed­ willig te gronde richt. Integendeel, hij 'voedt en onderhoudt het' (vs. 29). En de les was: evenzo moet de christen-man zuinig zijn op zijn 'huwelijkslichaam' (L. Floor), dat is zijn vrouw. In plaats van haar te knechten, te verwaarlozen of dwars te zitten moet hij haar juist voeden, koesteren, beschermen en onderhouden. In datzelfde verband wees de apostel de Efezen ook op het voorbeeld van Christus: hoe trouw zorgt Hij niet voor Zijn gemeente. Als het 'Hoofd' zegent, voedt en koestert Hij Zijn gemeente op volmaakte wijze.

Welnu, bij dit laatste sluiten de woorden van VS. 30 aan: 'Want wij zijn leden van Zijn lichaam, van Zijn vlees en van Zijn benen'. Elke oprechte gelovige is een deel van Zijn lichaam en als zodanig een deel van Zijn vlees en van Zijn gebeente. Ongetwijfeld denkt Paulus hier aan wat Adam belijdt, als hij Eva uit Gods hand ontvangt. In dankbare verwondering roept Adam dan uit: 'Deze is ditmaal been van mijn benen en vlees van mijn vlees! Men zal haar Manninne heten,

doorLW.Ch. Ruijgrok, Monster omdat zij uit de man genomen is' (Gen. 2 : 23). Anders gezegd: zoals Eva eens uit Adam werd genomen en met Adam een heilige twee-eenheid vormde, zo ontvangen ook de gelovigen hun bestaan uit Christus en zijn helemaal één met Hem. Geestelijk één. Dankzij het herscheppende werk van de Heilige Geest worden ze Hem ingelijfd, dat is: Hem 'mge-lichaam-d\

Dat houdt ook in: ze zijn niet meer van zichzelf, maar van Hem. Ze behoren Hem toe. Hij heeft hen gekocht met Zijn dierbaar bloed. Hij heeft hen tot Zich getrokken en Zijn Geest geschonken in hun hart. Met als rijke vrucht, dat hun geloof en hoop op Hem zijn gevestigd. Dat zij Hem liefhebben en dat ook hun hart naar Hem uitgaat. Hij is hun Leven, hun Kracht, hun Heil, hun Troost en zo is er sprake van tere gemeenschap. Mag dat ook van ons gelden? En mogen we daarom op de vraag van onze Heidelberger: 'Wat is uw enige Troost in leven en sterven? ' dat geweldige geloofsantwoord geven: 'Dat ik niet mijns, maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben'? Been van Zijn gebeente, vlees van Zijn vlees?

Het huwelijk

Nadat Paulus van deze rijke heilswerkelijkheid heeft gesproken, stelt hij opnieuw de vraag aan de orde: hoe het christelijke huwelijk er uit dient te zien? Zijn antwoord - ten diepste: Gods antwoord - is dit: het dient een afspiegeling te zijn van de nauwe en hartelijke eenheid die er is tussen Christus en Zijn gemeente. Zo althans is het van Godswege bedoeld en ingezet. En dan citeert de apostel opnieuw Genesis 2, waar we die bekende woorden lezen: 'Daarom zal een mens zijn vader en moeder verlaten en zal zijn vrouw aanhangen; en zij twee zullen tot één vlees wezen' (Gen. 2 : 24).

Twee kernachtige uitdrukkingen vallen hier op. Allereerst, dat de man zijn vader en moeder zal verlaten en zijn vrouw zal 'aanhangen'. Letterlijk staat er: zijn vrouw zal Siankléven. Het werkwoord dat Paulus hier gebruikt is afgeleid van een Grieks woord voor 'lijm'. Wat doet lijm? Het verbindt. Wat aan elkaar is gelijmd, zit aan elkaar vast. Dat beweegt zich niet langer los van elkaar of apart van elkaar. Dat zijn ook niet langer twee verschillende bestanddelen. Nee, dat is één. Welnu, zo worden ook in het huwelijk man en vrouw aan elkaar vastgehecht. Tot een nieuwe eenheid herschapen. Precies hetzelfde klinkt door in de tweede uitdrukking die Paulus hier bezigt: 'En zij twee zullen tot één vlees wezen'. Twee worden één. Twee aparte mensen, stammend uit totaal verschillende geslachten worden door Gods hand tot elkaar gebracht. Worden tot 'één vlees'! Waarmee de Schrift niet alleen de lichamelijke eenwording op het oog heeft, maar de alomvattende geestelijke eenheid die het huwelijk krachtens Gods orde dient te zijn. Is dat geen ontzaglijk wonder?

Terzijde: hieruit blijkt ook, hoezeer de sexuele gemeenschap alleen binnen het huwelijk een plaats mag hebben. Alleen 'die twéé', die door deze band zijn samengevoegd, die zullen tot 'één vlees' wezen. Allerlei vormen van polygamie, overspel en andere bandeloosheid worden door de Schrift nadrukkelijk veroordeeld. Tegelijk geldt: wie deze orde van God schendt, zal er zelf lichamelijk, psychisch en geestelijk de wrange vruchten van plukken. In plaats van genot, vrijheid en blijheid zal deze schending van Gods orde slechts teweeg brengen: duisternis, angst, verlatenheid, depressiviteit, leegheid en totale ontwrichting.

Een grote verborgenheid

De hechte en innige eenheid tussen man en vrouw is niet alleen een wonder, zij is ook een mysterie. Paulus schrijft: 'Deze verborgenheid is groot; doch ik zeg dit ziende op Christus en op de Gemeente' (vs. 32). De eenheid tussen man en vrouw is een geheimenis, dat niet in menselijke woorden is te vatten. En vooral niet, omdat ze tegelijk een afspiegeling is van dat nog veel grotere geheimenis van de eenheid tussen Christus en Zijn Gemeente. 'Geheimenis heeft hier voornamelijk de betekenis van iets dat ondoorgrondelijk is, dat niet in zijn volle diepte gepeild kan worden. De eenheid tussen man en vrouw weerspiegelt iets van de eenheid tussen Christus en de Kerk die Zijn lichaam is' (L. Floor). Hoe wonderlijk: God bewerkt een hartelijke liefde tussen twee die daarvoor nog totaal vreemd voor elkaar waren. Maar geldt - in oneindig veel rijker zin - niet precies hetzelfde voor de eenheid tussen Christus en Zijn Bruidskerk? We waren vijanden, opstandelingen, rebellen, goddelozen en wilden niets van Hem en Zijn Rijk weten. Maar Hij overwon. Bewees Zijn liefde aan het hart en maakte vijanden tot vrienden. Tot mensen die het in verwondering uitroepen: 'Alwat aan Hem is, dat is gans begeerlijk'! Inderdaad: 'Deze verborgenheid is groot'!

Die verborgenheid en dat wonder brengt met het oog op het huwelijk echter wel een heilige roeping met zich mee: 'Zo dan ook gijlieden, elk in het bijzonder, een ieder hebbe zijn eigen vrouw alzo lief als zichzelf; en de vrouw zie toe, dat zij de man vreze' (vs. 33). Paulus vat alles wat hij in het voorafgaande heeft gezegd met een enkele pennestreek samen. Zoals Christus Zijn Bruidskerk liefheeft, zo moet de christen-man zijn vrouw liefhebben. En als antwoord op deze liefde dient de christen-vrouw haar man te 'vrezen'. Dat wil niet zeggen, dat ze bang voor hem moet zijn, maar wel dat ze hem met respect moet behandelen. Het gaat om 'respect en ontzag dat door de liefde wordt opgeroepen' (L. Floor). Echte liefde draagt er zorg voor dat de vrouw haar man ook eerbiedigt in de hem van God gegeven taak als 'hoofd' (VS. 23).

En opnieuw zeggen we: hoe heilzaam als dit onderwijs meer ter harte werd genomen. Als ook in de christelijke huwelijken meer geleefd werd vanuit het geheim, waar het huwelijk een afspiegeling van dient te zijn: de eenheid tussen Christus en Zijn gemeente. Anders gezegd: hoe zegenrijk als er in plaats van allerlei gekibbel samen in diepe ootmoed werd neergeknield aan de voeten van Christus en er meer gedronken werd uit die ene bron: de liefde van God geopenbaard in de Heere Jezus Christus. Opdat vanuit het geheim van Zijn liefde ook voor het christelijke huwelijk zou gelden: 'De liefde vergaat nimmermeer' (1 Kor. 13 : 8).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen