Een huilende Jezus

MEDITATIE

En als Hij nabij kwam, en de stad zag, weende Hij over haar, zeggende: ch, of gij ook bekendet, ook nog in deze uw dag, hetgeen tot uw vrede dient! Lukas 19 : 41-42a

Er staan aangrijpende dingen in de Bijbel. Neem nu het gebeuren in Lukas 19. We zien een huilende Jezus. Heftige emoties overvallen Hem. Juist op het moment dat Hij als Koning uitbundig Jeruzalem wordt binnengehaald. Het contrast is groot. Enthousiast worden Hem de nodige eer en hulde bewezen. Maar Jezus Zelf verkeert in een totaal andere stemming. Hij weent. Terwijl de schare Hem bejubelt, wordt Hij door verdriet overmand. Waarom toch? Omdat Hij ziet wat geen mens ziet. Boven de stad pakken zich donkere oordeelswolken samen. Daarom is er sprake van een 'intocht onder tranen' (zoals ik ergens las).

Deze intocht vindt plaats op Jezus' ei­ gen initiatief. Op Zijn bevel is er een veulen gevorderd waarop nog nooit iemand gezeten heeft. Zo'n onbereden dier werd ingezet bij bijzondere gelegenheden zoals hier bij Jezus' 'inhuldiging' als Koning. Spontaan trekken Zijn discipelen hun overkleed uit. Enkele klederen worden als een soort zadel op het rijdier gelegd. Andere klederen worden op de weg uitgespreid als een teken van eerbetoon. De loper gaat uit, zeg maar. En dan trekt Jezus richting Jeruzalem via de Olijfberg. Omgeven door een opgetogen menigte. Hier hebben ze op gewacht. Nu gaat eindelijk gebeuren waarop men al zo lang heeft gehoopt: Jezus onthult Zijn Koninklijke macht. Hoor, sommigen beginnen te zingen. Anderen doen mee. 'Gezegend is de Koning, Die daar komt in de Naam des Heeren! Vrede zij in de hemel, en heerlijkheid in de hoogste plaatsen' (vers 38). Schitterende woorden. Alleen is het wel de vraag of men beseft wat er gezongen wordt. Of met een variant op de vraag die aan de kamerling werd gesteld: 'Verstaat u, wat u zingt? '

Het antwoord luidt helaas ontkennend. Dat blijkt uit die heftige reactie van Jezus. Halverwege de afdaling gebeurt het. Vanaf de Olijfberg heb je een schitterend uitzicht over Jeruzalem. Nog altijd is het een fraai panorama. Dat ziet ook Jezus. En Hij barst in snikken uit (zoals er letterlijk staat). Bij het graf van Lazarus heeft Jezus volgens de kortste tekst uit de Bijbel ook gehuild: 'Jezus weende' (Joh. 11:35). Maar voor dat wenen heeft de grondtaal een ander woord. Het betreft meer een huilen in stilte. Het woord dat Lukas in de tekst gebruikt, duidt op een fel, geëmotioneerd huilen! Duidelijk hoorbaar. Wie vandaag de Olijfberg bezoekt, treft daar de kerk Dominus Flevit (= de Heere weent) aan, die aan deze gebeurtenis herinnert. De smart grijpt Jezus zó sterk aan, dat Hij Zich niet meer beheersen kan. Het griekse woord wordt in de Bijbel vooral gebruikt rond dood en rouw.

Wat is nu precies de reden van Jezus' verdriet? Waarom vermengt dat hartstochtelijke gesnik van de Heiland zich met het blijde gezang van de schare? Alsof er een dode te betreuren valt!? Nu, eigenlijk is dat ook zo. Wie is dan die dode? De stad Jeruzalem, haar in- woners. Er is sprake van een geestelijk dood-zijn vanwege onbekeerlijkheid. Bovendien wordt de aard van Jezus' koningschap misverstaan. En dat doet onze Heere zó ontzaglijk veel pijn, dat er gewoon geen woorden voor zijn.

Vandaar dat Hij weent als het panorama van de stad zich voor Zijn ogen ontvouwt. Het is ook een uiting van bewogenheid. O ja, nu wordt Hij Jeruzalem binnengehaald. Maar over enkele dagen wordt Hij de stad ook weer uitgeleid. En hoe! Met een kruis op Zijn rug, na met algemene stemmen verworpen te zijn. Jezus blijkt niet de Koning te zijn die men wil. Want Hij is ook Priester en Lam. Jeruzalem is blind voor het doel van Zijn zending. De gevolgen blijven niet uit. Jezus weet van de oordelen die komen gaan. Jeruzalem zal worden ingenomen en verwoest. In het jaar 70 jaar na Christus is dat inderdaad gebeurd. De Romeinen hebben de stad met de grond gelijk gemaakt. Omdat Gods vredesmissie in Christus is afgewezen. Terwijl de Heere nota bene keer op keer Zijn handen genadig heeft uitgestrekt naar Jeruzalem. Ook in deze geschiedenis.

Hoor wat die snikkende Jezus zegt: 'Och, of gij ook bekendet, ook nog in deze uw dag, wat tot uw vrede dient!' Het is een laatste appèl op Jeruzalem. Toe, kom tot bezinning! Bedenk wat tot uw vrede dient! Op déze dag. Dus nu, terwijl u Mij zo opgetogen binnenhaalt in Jeruzalem. En wat dient tot vrede? Daar kunnen we een heel verhaal van maken, maar we kunnen het ook in drie woorden zeggen: buigen voor Christus. Hem niet alleen (willen) zien als Koning, maar Hem ook en vooral erkennen als Redder van zonden.

Hebben wij Jezus nodig waarvoor Hij in de eerste plaats gekomen is? Namelijk om de schuld te verzoenen en de breuk met God te herstellen. Laat het ons toch raken dat Jezus weent. Mogelijk ook over ons ....! Het is niet uitgesloten dat ook wij niet werkelijk buigen voor Christus. Dan kunnen we in de lijdenstijd best ontroerd worden door wat Jezus heeft ondergaan. Wellicht worden we getroffen door Passion-muziek van Bach. Maar zijn we al in onszelf gebroken, en als een rechteloze aan Jezus' voeten terechtgekomen? Is het voor ons gaan leven dat Christus de kruisweg plaatsvervangend is gegaan? Om zodoende het oordeel weg te nemen dat ons geldt? Anders moet Jezus ook over ons huilen. We lopen groot gevaar omdat het niet goed zit tussen God en ons. Dan wordt het op dit moment, terwijl u deze meditatie leest, snikkend door Jezus gezegd: bedenk toch, wat tot uw vrede dient.

Juist dit huilen van Christus wil ons innerlijk breken. Vaak raakt verdriet ons meer dan boosheid. Een kind wordt eerder getroffen door tranen in moeders ogen dan door boze woorden. De vrede die Jezus in de tekst bedoelt, is alleen te vinden aan de voet van het kruis. En juist door middel van de tekstwoorden is de Heere bezig om ons naar het kruis te trekken. Zolang we het (bewust of onbewust) van onszelf verwachten, ontvangen we geen vrede. Alleen in een weg van overgave aan de Heere. Wat valt er een last van onze schouders (én van ons hart!) af, als we ons laten zinken op het volbrachte werk van de Heere Jezus, zo arm en ellendig als we in onszelf zijn. Maar met armen weet God raad. En met ellendigen niet minder. Er ligt in het werk van Christus ruimte genoeg. Hij heeft alles wat ik mis voor God te kunnen bestaan. Dat bedoelt Paulus als hij zegt: 'wij dan gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God, door onze Heere Jezus Christus.' Het is de Heilige Geest Die onze ogen voor dat wonder opent. Zo gij Zijn stem (en ook Zijn huilen) dan heden hoort, gelooft Zijn heil-en troostrijk woord. Verhardt u niet, maar laat u leiden... Leiden naar het kruis. Om daar die vrede te ontvangen die alle verstand te boven gaat.

J.C. Schuurman, Boven-Hardinxveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen