Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Voorbede voor rouwenden

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Voorbede voor rouwenden

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

PASTORAAL

Onlangs was ik te gast op de landelijke bijeenkomst van de vereniging "Herkerming". Lid van deze vereniging zijn maimen en vrouwen die hun echtgenoot(e) hebben verloren.

In de bespreking van een bijdrage kwam de vraag ter sprake naar het meeleven van gemeenteleden; en met name ook naar de voorbede zondags in de kerk.

Er wordt met de gemeente gebeden voor hen die in afgelopen dagen door een sterfgeval een verlies hebben geleden. Als gastpredikant wordt mij meer­ malen gevraagd de voorbede te doen voor de familie.

Ik vind dat niet zo gemakkelijk. In het algemeen ken ik de rouwdragende familie niet. Juist daarom zorg ik ervoor tijdig aanwezig te zijn; dus ruim voor de dienst in de kerkenraadskamer. Dan kan ik nadere informatie krijgen vooral over de punten van voorbede. Is daarbij ook de voorbede gevraagd in verband met het overlijden van een familielid, dan kan de kerkenraad wat nadere informatie geven. Normaal is de eigen predikant (of ouderling die een preek leest) is de eerst aangewezene. Toch kan het soms niet anders dan dat de gastpredikant de voorbede doet voor de rouwende familie.

Het is belangrijk dat de dominee op de hoogte gesteld wordt van de gezins-, respectievelijk familie omstandigheden. De voorbede moet toch een persoonlijk karakter dragen.

Nogmaals: voor een gastpredikant die met de rouwdragende familie onbekend is, is dat niet altijd gemakkelijk. Deze dominee zal toch zijn best doen zich in de situatie, vooral in het verdriet in te leven, en dienovereenkomstig de voorbede te doen.

Waar het mij in dit artikel vooral omgaat is het feit dat ik op bovengenoemde vergadering in Veenendaal hoorde dat er in tal van gemeenten weinig voor rouwenden gebeden wordt, wel in de week van of na het overlijden, maar daarna niet meer.

Ik heb in de bespreking gevraagd naar het meeleven van de gemeente. Het antwoord daarop was per plaats en per situatie verschillend. Mijn indruk is dat er nogal wat gemeenten zijn waarin zelden voor rouwdragenden wordt gebeden.

Het bleek mij dat de reactie van de kerkelijke omgeving nogal eens is: het verlies van man, vrouw of kind heeft u al enige tijd geleden getroffen. Nu moet u daarover niet meer praten. En wij hoe­ ven er geen aandacht aan te besteden. De rouwtijd is voorbij en daarmee ook het rouwen.

Dit is een enorme vergissing. Om het eens scherp te zeggen: rouw slijt niet. Mensen die het verlies zelf niet hebben meegemaakt, kunnen moeilijk aanvoelen wat het verlies van man, vrouw of kind, de achterblijvenden doet. Soms wordt het verdriet door het voortgaan van de tijd alleen maar erger. Zeker men kan van mensen in de omgeving niet verwachten dat ze daarbij blijven stilstaan. Wel is het nodig dat de omgeving - wie dat ook zijn-zich bewust blijven van de leegte, ik moet zeggen: van de enorme leegte - die het sterven van man of vrouw meebrengt.

Om die reden schrijf ik dit artikel. Daarbij zou ik erop willen wijzen dat in de gemeente met een zekere regelmaat gebeden moet worden voor mensen die een verlies geleden hebben. Daarbij behoeven de namen niet genoemd te worden. Degenen wie het aangaat zullen zich in die voorbede zonder naam herkennen.

Daarbij mag ook wel gebeden worden voor kinderen nog thuis zijn en het verlies op een bijzondere manier meedragen.

Ik voeg hier nog twee opmerkingen aan toe: nu echtscheiding of verlaten worden door de partner ook in christelijke gemeente meer en meer voorkomt, mogen de achtergeblevenen ook wel in de voorbede regelmatig een plaats ontvangen.

Het is een goede gewoonte - ik heb studenten daarop gewezen-dat bij dankzegging voor een huwelijksjubileum in het midden van de gemeente, ook gedacht wordt aan hen die ongeveer terzelfder tijd trouwden maar wier huwelijk door dood of echtscheiding werd ontbonden. Uiteraard zonder dat de naam van de betrokkene(n) speciaal wordt genoemd.

Als we met elkaar meeleven in vreugde, door gemeenschappelijke dankzegging in het zondagse gebed van de gemeente, dan ook in verdriet. Om zo'n plaats in de voorbede hoeft zo lijkt me, niet gevraagd te worden. Dat is een spontaan, pastoraal gebaar van de ge­meente.

W.H. Velema, Apeldoorn

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 5 mei 2006

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's

Voorbede voor rouwenden

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 5 mei 2006

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's