Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Israëlzondag in de crisis

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Israëlzondag in de crisis

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

KLEINE KRONIEK

Onder bovengenoemde titel geeft dr. M. van Campen, hervormd predikant te Zwartebroek en docent aan de Christelijke Hogeschool Ede in het opinieblad CV Koers van september 2006 zijn visie weer op de betekenis van de zogeheten Israëlzondag. Hij zegt daarover het volgende:

De eerste zondag van de maand oktober heet sinds jaar en dag de Israëlzondag.

Na de Tweede wereldoorlog - toen de verschrikkingen van de Holocaust begonnen door te dringen en de staat Israël als uit de as verrees - besloot de synode van de Nederlandse Hervormde Kerk deze bijzondere zondag in het leven te roepen. Zij spoorde alle predikanten aan om in de prediking aandacht te besteden aan Gods weg met het joodse volk en met name ook voorbede voor Israël te doen. In andere kerken is dit gebruik in de loop der jaren overgenomen.

Dit keer is de Israëlzondag niet los te denken van alles wat zich in de afgelopen tijd heeft afgespeeld. Dag na dag brachten media berichten van een verwoestende strijd tussen Israël en de terroristische beweging Hezbollah. Beelden van in puin geschoten gebouwen en wanhopige mensen zowel in Libanon al in Noord-Israël staan op ons netvlies gebrand. Het wordt dit jaar Israëlzondag in een schijnbaar uitzichtloze crisissituatie. De onderlinge haat en het diepgewortelde wantrouwen zijn zo groot, dat een oplossing van het Midden-Oostenconflict verder weg lijkt dan ooit.

Tanende solidariteit

Ook in andere zin kan men spreken van crisis als het gaat om de Israëlzondag. Mede als gevolg van de recente gebeurtenissen in Libanon, krijgen steeds meer christenen moeite met hun relatie tot het joodse volk. Na de Shoah was er een brede herbezinning op de plaats van Israël in de Bijbel. In veel gemeenten leidde dat tot een bijna vanzelfsprekende solidariteit met de joden. Men verheugde zich over het feit dat Israël, na eeuwen van zwerven en lijden, eindelijk weer een thuisland had gevonden. In de terugkeer naar het land der belofte zag men een vervulling van bijbelse profetieën. Aan die vanzelfsprekendheid is na het geweld van twee Intifadah's en de Libanonoorlog een einde gekomen. De sympathie voor de joden heeft bij velen plaatsgemaakt voor solidariteit met de Palestijnen. Israël wordt niet langer als de underdog gezien, maar als agressor die nodig tot de orde dient te worden geroepen. Kan de kerk nog wel met een gerust geweten de Israëlzondag houden? Menig predikant verkeert in verlegenheid en sommigen pleiten nadrukkelijk voor een Midden-Oostenzondag. Ik zou het buitengewoon betreuren als het die kant op gaat. Om alle misverstanden te voorkomen: ik behoor niet tot degenen die bij voorbaat alles sanctioneren wat de huidige Israëlische regering besluit en doet. Ik ben ook geen theoloog die de zogeheten Groot-Israëlgedachte verdedigt op basis van bijbelse profetieën. Waar ik wel voluit van overtuigd ben, is dat Gods weg met Israël nog lang niet ten einde is. God heeft Zijn belofte aan Israël nooit herroepen, ook niet als het gaat om de landbelofte. De 'onopgeefbare verbondenheid' waarover de kerkorde van de PKN - mijn kerk - spreekt, raakt niet alleen Israël als volk, maar ook het land dat God aan Abraham en zijn nageslacht heeft toegezegd. Recente pogingen om deze landbelofte te spiritualiseren of te universaliseren zijn in mijn ogen signalen van een herlevende vervangingstheologie.

Niet schromen

De Israëlzondag is anno 2006 meer dan ooit zinvol en noodzakelijk. Laten predikanten, bij alle verwarring en verdeeldheid rond Israël, heldere lijnen vanuit de Schrift trekken. Laten zij niet schromen hun gemeenteleden op te roepen juist nu hun ondubbelzinnige solidariteit met het joodse volk te tonen in woord en daad. Dat hoeft niet ten koste te gaan van oprechte bewogenheid met het lijden van Libanese burgers of te leiden tot het negeren van de nood aan Palestijnse kant. Met name de Arabische christenen dienen evengoed een plaats in ons hart te hebben. Zij zijn onze broeders en zusters in Christus en bevinden zich veelal in een hachelijke situatie. Maar dat laat onverlet dat Israël onze oudste broeder is, die recht heeft op onze liefde en steun. In de voorbede mag de nood van het joodse volk concreet benoemd worden. Ons gebed richt zich op de vrede voor Jeruzalem, waarnaar we verlangen en die ook beloofd is.

Westerse verblinding

Wat mij betreft komt op de eerste zondag van oktober nog iets anders aan de orde. Ik bedoel de collectieve verblinding die zich meester schijnt te maken van het Westen en waarmee ook veel christenen behept zijn. Wat mij opvalt in veel berichten en beschouwingen over het Midden-Oosten, is dat aan het eigenlijke probleem voorbij wordt gegaan: de religieuze dimensie van het conflict. De diepgewortelde haat tegen het joodse volk in de Arabische wereld wordt gevoed door het islamitische fundamentalisme. We mogen alle moslims niet over één kam scheren, zeker niet! Maar waarom wordt er zo krampachtig gedaan over de dreiging die er van extremistische groeperingen in de moslimwereld uitgaat? Hassan Nasrallah, de leider van Hezbollah, was er vorig jaar heel duidelijk over: laten alle joden maar naar Israël komen, dat maakt het ons gemakkelijker ze allemaal te vernietigen. En waarom protesteert het Westen niet massaler en krachtiger tegen uitspraken van de ultraconservatieve Iraanse president, die de Holocaust ontkent en er openlijk voor uitkomt dat 'de zionistische entiteit' dient te verdwijnen? Vanwege religieuze motieven is er voor zulke lieden eenvoudigweg geen plaats voor een joodse aanwezigheid op het heilige islamitische schiereiland. Wie daarvoor zijn ogen niet sluit, beseft dat achter de feiten die het nieuws ons meldt een immense geestelijke strijd zich aan het voltrekken is. Achter de haat tegen het volk van God, schuilt de haat tegen de God van dit volk. Ook dat verdient op de Israëlzondag onze aandacht.

Collega Van Campen is op 20 september j.l. aan de Universiteit van Leiden gepromoveerd op het proefschrift 'Gans Israël', een heugelijk feit waarmee we hem uiteraard van harte gelukwensen. Zonder twijfel raakt hij in zijn oproep om de Israëlzondag in stand te houden belangrijke en wezenlijke zaken aan. Israël is en blijft immers het volk van Gods bijzondere verkiezing. De weg die God met Zijn oude volk gaat is in veel opzichten voor ons moeilijk te doorgronden. Maar van ons als christenen mag worden verwacht dat we bijbels verantwoord over Israël spreken en met Israël omgaan. Dan doen we niet onze ogen toe voor de fouten van dit volk - de beste stuurlui staan overigens nog altijd aan de wal - , en dan doen we ze evenmin toe voor de duivelse ontlading van haat tegen dit volk. Het is inderdaad nog altijd het oude lied dat in de moslimwereld - en niet alleen daar - wordt gezongen: het lied van de haat tegen de God van dit volk. Wanneer de kerk haar 'onopgeefbare verbondenheid'met Israël prijsgeeft, snijdt ze de band met de wortel die haar draagt door. Dat kan niet anders dan funest voor haar zijn.

P. Vermeer, Wilsum (D)

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 29 september 2006

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's

Israëlzondag in de crisis

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 29 september 2006

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's