GEEN BEEN GEBROKEN

Zo gedenken we dan op de Goede Vrijdag, dat de Heere Jezus aan het vloekhout der schande Zijn leven liet, na het zware, plaatsbekledende lijden voor Zijn Volk. Drie uren heeft Hij gehangen aan het kruis, en in die tijd de kruiswoorden uitgeroepen. Maar eindelijk was het lijden ten einde gekomen. In het kruiswoord: Het is volbracht, sprak Hij uit, dat het lijden voleindigd was, dat de Wet volkomen vervuld was, het zoenoffer gebracht was. En vervolgens beveelt Hij in Zijn laatste stervenswoord Zijn geest Zijn lieve Vader aan. En dan is Hij niet meer hier, doch Zijn gezegend lichaam hangt daar nog tussen hemel en aarde, aan het kruis.

Doch ook over dat ontzielde lichaam des Heeren gaat Gods bijzondere voorzienigheid. We lezen toch zo, dat de krijgsknechten bij Hem kwamen, maar dat zij ziende, dat Hij al gestorven was, Zijne benen niet verbraken, doch dat een der krijgsknechten Zijne zijde doorstak.

Zonder er zelf iets van te weten waren die soldaten uitvoerders van Gods raad in de profetie voorzegd. Deze dingen toch zijn geschied, op dat de Schrift vervuld worde, zo zegt Johannes. Wat een bijzondere zorg toch over dat lichaam. Geen been mocht van Hem verbroken worden. Hij toch was het ware Pascha, het ware Lam Gods dat de zonde der wereld wegdraagt. En nu, bij de instelling van het pascha in Egypte, Exod. 12:46, en Num. 9. 12 zo uitdrukkelijk gezegd wordt, dat van het Paaslam geen been gebroken mocht worden, zo nu gold dit ook het ware Pascha. Geen been mocht aan hem gebroken worden. In Hem is de schaduw volkomen vervuld. Hoe blijkt ook hieruit dat Hij de ware Messias was, in wien de schaduwen der Wet en de beloften de vaderen geschied hun volle vervulling vonden. Geen been mocht Hem gebroken worden, zo was des Heeren bestel, want Zijn lichaam zou ten derde dage opgewekt worden in heerlijkheid. En zo heeft Hij de zware toorn Gods weggedragen, opdat de Zijnen verzoend en in vrede gesteld zouden worden in Hem met de Vader.

Gestorven is Hij aan het kruishout, opdat zij zouden leven en uit de Godsvervreemding worden verlost. Geen been mocht hem gebroken worden, opdat ook zij evenals Hijzelf, en uit Hem zouden verkrijgen wat de dichter in Psalm 34:21 zegt; Hij bewaart alle zijne beenderen, niet een van die wordt gebroken.

Gelukkig anderzijds, hij, die het ervaren mag in genade, wat David medemaakte, toen hij zo zeide in Psalm 51: Dat de beenderen zich verheugen, die Gij verbrijzeld hebt. Eerst verbrijzeld en dan bewaard. Volk Gods! Wat ligt er toch een vastigheid in die Borg. Straks komt Pasen. En dan mogen we gedenken hoe Hij weer uit het graf verrezen is. En dat is dan ook wederom naar de belofte en onder de voorzienigheid Gods.

Lezer: Maakt dit alles nu nooit eens indruk op U. Vraag tot in waarheid naar de Heere en Zijne sterkte.

Missende zielen, die het maar kwijt zijt en het niet meer opmerkt, dat geen been aan Hem gebroken mocht worden. Hij verlevendige het oog des geloofs. En weet het, Hij zal wederkeren, opgestaan ten derde dage. En hoe donker ooit Gods weg moog wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen. Volk Gods! Zie daar Hem, Dien uwe ziel liefheeft, alles nog zo nauwkeurig vervullend ook na Zijn heengaan, de ere Zijns Vaders en Uwe zaligheid er in beogend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen