VRAGEN

X. te O. vraagt of nieuwe lidmaten belijdenis doen van hun geloof of belijdenis der waarheid.

Antwoord. Deze vraag is een betekenisvolle vraag. Zo zachtjesaan komt weer de tijd dat de belijdeniscatechisanten belijdenis gaan doen. En dan rijst vanzelf de vraag op of belijdenis doen is een uitspreken van de belijdenis, dat men het zaligmakend geloof deelachtig is, of ziet het op het erkennen en belijdend uitspreken dat de leer der Waarheid naar den Woorde Gods en in de belijdenisschriften vervat is; en dat men bij die zuivere leer leven en sterven wil in het midden der gemeente. Het lijdt geen twijfel of we kiezen in onze gemeenten voor het laatste, zodat dus ook de onherborene belijdenis kan doen. Waarom toch zou een dooplid, dat onbekeerd is, geen belijdenis af mogen leggen in het midden der gemeente? In de zichtbare, geinstitueerde kerk immers, is kaf onder het koren bijeen, tarwe en onkruid saamgestrengeld, die tot de dag des oogstes bijeen zullen zijn, naar des Heeren eigen Woord. Een kerk van louter heiligen is er niet op aarde. En over het hart kan de kerk niet oordelen. En ook als dooplid zijn ze al in de geïnstitueerde kerk. Zouden zij dan wel onmondig lid mogen zijn in onbekeerde toestand? En zou dan ineens bjj het belijdenis doen de eis gesteld moeten worden, dat ze bekeerd moeten zijn en anders geen belijdenis mogen doen? Maar bekeren zal toch altijd een werk Gods zijn, een werk van genade, zal het recht zijn. En daarin is de Heere aan niemand of niets gebonden. Op wat grond zou dan ook een dooplid, alleen omdat hij bekent, dat hij genade mist, doch overigens de zuivere leer der waarheid aanvaardt en ongerept van wandel is, van het doen van belijdenis teruggewezen worden? Wel heeft de kerkeraad de roeping om nauwkeurig acht te geven op de openbaring in leer en leven, van hen, die belijdenis willen doen. En zo moet de kerkeraad wel vorderen een consciëntieuze beaming en omhelzing van de belijdenis der waarheid, zoals die uitgedrukt ligt in de drie formulieren van enigheid. Maar dat is toch heel wat anders dan de eis stellen, dat men verslag moet geven van het hebben van een zaligmakend geloof. Intussen is het zeker een schoon voorrecht als iemand met genade verwaardigd mag worden en met een Zaligmakend geloof belijdenis mag doen. Ook ruste de onbekeerde belijder maar niet in zijn belijdenis der geloofswaarheid, doch hij mocht gedurig bedenken de hoge noodzakelijkheid van de wedergeboorte en de zaligmakende kracht van het door hem beleden geloof. En wel is het zo, dat in art. 1 der Ned. Gel. Belijdenis gezegd wordt: Wij geloven allen met het hart en belijden met de mond, maar dat ziet vanzelfsprekend op het volk Gods, dat genade ontving in het hart. De christen, begiftigd met het levende geloof, belijdt daar de waarheid Gods, doch die waarheid Gods Is niet afhankelijk van dat levende geloof, en ook kan die waarheid erkend en beleden worden, al is het dat men, jammer genoeg, dat levende geloof mist. En waar de Heere Zelf leert, dat niet alles Israël is wat tot Israël gerekend wordt, wat ook de ervaring zelve al uitwijst, kan de eis niet gesteld worden, dat alleen wat zich met het zaligmakend geloof begiftigd weet belijdenis doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen