In de afgeloopen week

In de afgeloopen week was het een halve eeuw geleden, dat de oude, grijze dominee Krayenbelt de Bediening des Woords heelt aanvaard.

Gemengde gewaarwordingen wekte dit ambtelijk jubilaeum in ons op.

o, Hoe geheel anders, zoo dachten we, had het kunnen zijn, als één enkel oogenblik anders gekozen ware, en al 's Hceren volk in de hoofdstad zich op dezen dag der heugenisse om den ouden grijsaard had kunnen scharen, om met hem God den Heere te danken, voor wat deze vijftig jaren almachtige Goedertierenheid schonk.

En nu, om die droeve keus, dat ééne oogenblik, velen, die hadden willen toesnellen, van verre staande. En tusschen hem en ons een klove ga; end. En in de bedding dier klove wateren stroomende, die niet door het suisen van den wind uit'sHeeren hof bewogen zijn.

Daar is dan ook geen brug over te leggen. Vooral de hartstochtelijkheid, die zelfs op den ouden dag dezen grijsaard bijbleef, maakt dit onmogelijk.

Wij mochten door hem ons niet laten ophouden, en hij wandelt thans zijn eenzamen weg naar het graf op paden, waarop hem verzeilen, die niet bij hem hooren, en de liederen Hammaaloth van de broederlippen wegstierven in het snelle jagen van den stormwind.

Zij God zijn ziele genadig!

Maar al staan we dan ook van verre, toch belet niets ons, twee droeve jaren uit dit lange leven v/eg te denken, en te zien op wat daar achter ligt.

En dan is er toch in Krayenbelt kracht geweest. Een kracht die men in het Amsterdamsche Ministerie terdege voelde, toen men in den predikantenkring letterlijk woedend was, dat men Krayenbelt naar Ar sterdam had durven beroepen, en meer dan één hem uitspuwde, en zelfs Dr. Bronsveld het noodig vond, om zijn bitterheid te luchten over zulk een keuze voor Amsterdam.

Of er dan toch ook vroeger in zijn gang niet reeds zwenkingen waren, die het uitloopen op het droeve einde verklaren, onderzoeken we thans niet. Wat ook niet fioeft, daar ieder wel begrijpt, hoe in eens menschen ziel alle uitingen organisch voortkomen uit eenzelfden wortel.

Maar hiervan afgezien, is hij in tijden, toen gereformeerd te belijden hoon aanbracht, dan toch een der weinige tolken geweest, die dezen hoon hebben aangedurfd, en in meer dan ééne kerk de bezwijking tegenhielden die dreigde. En waarom zouden we dit vele goede niet dankzeggend ook in een grijsaard als Krayenbelt waardeeren.

o, Hoe schoon zou het geweest zijn, zoo hij de kroon zijner grijsheid geëerd had, door evenals zijn oude medestrijder Brouwer uit Leiden, ook aan het einde zijner dagen een heul voor 's Heeren volk te zijn.

Denk u dat die beide mannen thans in de kracht huns Heeren vooraan waren gegaan.

Tot ons innig leedwezen mocht dit nu niet zoo zijn.

Zelfs schijnt het alsof Ds. Brouwer onder zijn oudere ambtgenooten een der weinige uitzonderingen blijft, en alsof de mannen van den vroegeren strijd den strijd onzer dagen niet meer mogen meemaken.

Moesten we hier een verklaring van zoeken, ze zou deze zijn, dat onze oudere strijders, onder de reactie tegen de bestrijders der Hiërarchie in 1834—40, zich te zeer gewend hebben aan de kronkelende wegen, om ooit weer met vasten tred op een rechten weg te kunnen gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen