Belangrijk zijn de gebeurtenissen

Belangrijk zijn de gebeurtenissen die in den jongsten tijd op kerkelijk gebied in de Transvaal voorvielen.

Toen de Kaapsche Boeren, Engelands tyrannic moede, de Kaapkolonie uittogen, waren ze zich volkomen bewust, zonen onzer aloude Gereformeerde kerken te zijn.

Van Holland uit waren ze als kolonisten in de Kaap gekomen. In die Kaap hadden ze onze belijdenis en onze kerkenordening overgebracht. Onze kerk was hun kerkelijke moeder.

Maar onder de Engelschen was, o, zooveel anders geworden.

Onze oude kerk aan de Kaap had haar aard en wezen ingeboet en was op Engelsche leest geschoeid.

Vandaar dat onze Transvaalsche Boeren, toen ze uit de Kaap togen, ook met die Engelsche Kaapkerk braken, en weer leven wilden naar der vaderen trant.

Toen echter is hun ongelukkigerwijze hulp uit Nederland geboden, en heeft men hun, ja, waarlijk ons Synodaal regjerr.^nt gebracht.

Och, de goede Boeren merkten er niets van, dat ze met dit Synodale reglement zich een nog erger strop om den hals haalden, dan de Kaapsche kerk vond in hetEngelsche gareel.

Of, ja, enkelen merkten het toch; en juist de meest geestelijke elementen, mannen als een Paul Kruger, pasten voor dat moderne Nederlandsch-Hervormdetoestel, en stichtten vrije kerken, viraar Kampen veel voor deed, zonder dat echter al onze Gereformeerde kerken met hen gingen.

Zoo bleef er langen tijd een verwarde toestand bestaan. Men had een Nederduitsch-Hervormde Staatskerk, men had wat wij noemen zouden „Christelijke Gereformeerden" (de Doppers), en men had vrije gemeenten, die eigenlijk bij de Ned. Herv. kerken hoorden, maar tegen de Synodale organisatie waren. Eenigszins onze Doleerenden.

Maar nu is het eindelijk in deze verwarring tot een beslissing gekomen.

De Nederduitsch-Hervormden hebben' zich vaster dan ooit gezet in hun Synodaal gareel, en de gemeenschap tusschen hen en de vrije Gereformeerde kerken is voorgoed verbroken. Eén worden ze niet licht meer.

Maar, en dit is het belangrijk verschijnsel, waarop we wijzen wilden, zoodra niet hadden de Nederduitsch-Hervormden inde Transvaal het besluit tot dit blijvend maken van de scheuring genomen, of ze hadden den moed om althans te toonen, dat ze niet voor den Mammon streden.

Immers ze besloten onverwijld een gemengde commissie te benoemen, die het goederenbezit inventariseeren en dan onderling verdeelen zou.

Hun besluit luidde aldus:

Wij zijn wars van twisten. Beter is eenigheld des geloofs en der liefde tusschen twee naast elkander staande kerken, wedijverende in het heerlijk streven door Paulus aangewezen (Eph. 4 : 15); een wedstrijd voor waarheid en vrede! Laat er een einde komen aan het krakeel, vooral ook aan den onzaligen twist over de Kerkelijke goederen.

Het is daarom dat wij besloten hebben en besluiten als volgt: Wij verlangen dat de kwestie der Kerkelijke goederen door eene schikking langs den minnelijken weg worde opgelost; om daartoe te komen, benoeme ieder der beide Kerken, die der Nederduitsch Hervormde, en die der Nederduitsch Hervormde of Gereformeerde Kerk, eene Commissie uit een gelijk aantal leden bestaande met de bepaalde opdracht en volmacht om ten aanzien der Kerkelijke goederen en fondsen der Ned. Herv. Kerk, zooals die bestonden tot op het oogenblik der vereeniging, eene overeenkomst van verdeeling te treffen, op een rechtvaardigen grondslag, in verhouding van het getal leden der gemeenten dat bij de Ned. Hervormde Kerk gebleven is en van dat dergenen die tot de Vereenigde Kerk zijn overgegaan. Beide Kerken verbinden zich vooraf, aan de uitspraak van die Commissie, tot dat doel en met die opdracht gekozen, zich te zullen onderwerpen. Voor I Juni van dit jaar moet de overeenkomst tot deze schikking en de onderwerping aan de toekomstige uitspraken van de Commissie door beide Kerken geteekend zijn.

En ze voegen er bij:

Zietdaar, mannen broeders, ons voorstel. Wij doen het met groote vrijmoedigheid en heiligen ernst. Wij hebben ons recht voor u ontwikkeld, maar nog, nu nog ter elfder ure verlangen wij, gedachtig aan onzen Christenplicht, zelfs met opoifering van stoffelijke voordeden, den rechten van God geordineerden weg van zachtmoedigheid en vredelievendheid te bewandelen.

Mogen we vragen, of hierin toch niet een waardiger toon klinkt, dan in de bullen onzer Synodalen?

Wat leed, wat smaad, wat kerkelijke ellende zou er niet voorkomen zijn, als ook de Synodalen ten onzent nog intijds hadden willen luisteren naar het Laatste Woord dat hun uit Amsterdam wierd toegeroepen.

Maar, helaas, zij hebben niet gewild!

Er was hartstocht in hun ziel geslopen. Een hartstocht der wrake. Een hartstocht om af te maken en te verdelgen.

En nu reeds worden ze zelfs door hun Transvaalsche geestverwanten in het aangezicht geslagen en beschaamd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen