„Abba, Vader!”

Want gij hebt niet ontvangen den geest der dienstbaarheid wederom tot vreeze; maar gij hebt ontvangen den Geest der aanneming tot kinderen, door welken wij roepen: Abba, Vader! Rom. 8: I5.

Augustimts en Calvijn beleden in het dubbele zeggen, eerst van Abba en daarna van Vader de catholiciteit der wereldkerk als een kerk voor Christenen uit de Joden en Christenen uit de Heidenen,

Als de Jood zich tot den Heere bekeert roept hij Abba; als de Griek zich tot den Heere wendde riep hij: Vader (Pater), — en in de saamvoeging van deze beide nu, in dat roepen van Abba Vader ! klonk voor Augustinus' en Calvijns zielsoor het schoonst accoord van aanbidding van den Eeuwige uit de taal der Hebreeuwen en de taal der Heidenen gemengd.

Of er in deze gissing waarheid schuilt, beslissen we niet. Wie zal zulks met zekerheid uitmaken? Maar wel staat vast, dat, ook zonder deze gissing, de hoofdgedachte juist is: »Abba, lieve Vader!" is het gebed der kerk eerst geworden na den Pinksterdag, toen ze uitbrak onder alle volkeren.

Noch uit het Paradijs, noch uit de kerk in de Arke, noch van de kerk der Patriarchen, noch van de kerk onder Israël wordt ons de aanroeping met het Abba Vader! gemeld.

Wel is het onwaar, dat eerst in het Nieuwe Verbond de rijke openbaring dat God de Heere onze Vader in de hemelen is, zou voorkomen.

Immers reeds bij Jeremia zegt de Heere: Ik ben Israël tot een Vader!" (31 : 9). Bij Maleachi vraagt Hij: Ben Ik dan een Vader, waar is mijn eere!" (i : 6). En komt meer dan eens de toespraak en de betuiging voor: Heere, Gij zijt onze Vader" (Job. 34 : 36, Fs. 89 I 27, Jes. 63 : 16; 64 : 8 enz).

Maar toch loopt hier naast een profetie van een ander AMa Vader roepen, waarvan het bij Jeremia heet: Gij 2? /^^tot Mij roepen; »Mijn Vader" (Jeremia 3 : 19), en het is eerst door de aanneming tot kinderen, dat dit volle, rijke, zielsinnige »Abba Vader" uit de diepste roerselen onzer ziele naar den hooge opklimt.

Zulk een Abba Vader is een dringen en persen in u van de werking van den Heiligen Geest.

Als ge eerst bekend hebt, dat uw innerlijk wezen door een geest van dienstbaarheid tot vreeze geprikkeld wierd; en ge hebt al den angst en den schrik van die vreeze door uwe ziel voelen scheuren; en ge hebt in uw nood en dood de wet aangegrepen; en in die wet uw pas versneld, om door dienen, door meer en beter doen, door steeds harder werken en sterker arbeiden in het zweet uwer ziele een eind van die vreeze te vinden, maar zonder dat dat einde ooit kwam; en er is dan uit louter genade, geheel buiten uw toedoen, niet uit u, maar uit den hooge, in u gedaald en in u uitgestort een geheel andere geest, de Heilige Geest, en die Geest heeft u innerlijk vervuld én heeft licht en glans in de donkerheid van uw gemoed ontstoken, dat opeens alle bangheid weggleed en alle angst van u wierd genomen, en een onuitsprekelijk blij en zalig gevoel van vrijmaking en verlossing, ja, van een uitleiding uit het diensthuis over uw hart sloop, dan ja, maar ook dan eerst en dan alleen, is het die Geest der wederaanneming tot een kind van God geweest, die u dat Abba Vader leerde bidden!

Geesteswerk, niet uw werk, is dat Abba Vader!; want om een klank, om een woord, om een term is het hier niet te doen.

Die twee woorden uitspreken kan een ieder well Ook een onbekeerde en een spotter zelfs kunnen evengoed dat Abba en dat Vaderover de lippen brengen.

Maar dan is het daarom het Aèba, lieve Vader ! nog niet !

Dat wordt het eerst dan, als er de kindertoon in spreekt en de kinderlijke teederheid in te beluisteren valt, en de kinderlijke Uefde er in vloeit.

En om zoo in het oor van den Eeuwige te klinken, moet dat Abba Vader opklimmen uit de diepten van een hart, dat zich kind voelt en kind weet en in dat goddelijk kindschap onuitsprekelijk zalig is.

Niet maar kind in eere, en kind in het kinderrecht, maar kind van God, geboren uit den Vader, der goddelijke natuur zich deelachtig te weten, en dat tegen alle schuld en tegen alle zonde in, een vast en zeker getuigenis in de ziel te dragen: Zijn kind en Hij mijn lieve Vadert, en dan uit dat ondoorgrondelijk rijke besef te roepen, te jubelen, te zingen, dat alle duivelen en engelen het hooren, — neen, dat kan de wereld niet, dat doet geen onwedergeborene, dat is eeniglijk het heilig voorrecht van de kinderen des Koninkrijks, die in het Koninkrijk van den Zoon der liefde zijn overgezet.

En daarom moet daarbij de Heilige Geest in u werken.

Want immers, ge staat nog in het vleesch, ge draagt nog aan u het lichaam des doods, ge hebt nog in u die vuile bron van ongerechtigheden, en als dan toch uit den kelder en uit de diepte van datzelfde hart aan de ééne zijde de zonde giert en roept en prikkelt, en daarnaast komt een stemme in u op, die ge in stille aanbidding met het Abba Vader vertolkt, van waar anders wil die stem dan in u gedrongen zijn, zoo het niet is door den Heiligen Geest?

Ja, er is meer nog.

Als een kind alleen is, en vader is er niet bij, en het roept in zijn eenzaamheid naar zijn vader, dan is dat nog heel iets anders, dan als het zijn vader zelf eindelijk weervond, en nu dien vader zijner liefde in het diepe oog turend en hem aan het hart vallend, met diep geroerde stem uitroept: Mijn vader, lieve vader !

En zoo ook is het hier.

Of ge al aan God denkt, en van zijn liefde overtuigd zijt, en dan bij uzelven dat Abba Vader uitspreekt, neen, dat is nog het echte, diepe, zielroerende, hartaangrijpende Abba Vader niet.

Om daartoe te komen, moet gij btj Hem en Hij u nabij zijn; moet ge in Immanuël Zijn aangezicht hebben gezocht, en door de toeleiding des geloofs Zijn vertroostend aangezicht hebben gevonden.

En dan eerst, als ge in aanbidding voor dat Eeuwige Wezen verzonken, u zelven in Christus besloten voelt, en nu als uit den Christus opwaakt voor het oog des volzaligen Gods, en nu, als onder de beademing zijner lippen, dat vaderhart in het Eeuwige Wezen ook voor u hoort, ja voelt kloppen, dan eerst is het kind van zijn Vader gevonden, en de Vader gevonden van zijn kind, en rijst het Abba, lieve Vader! uit in de diepste roering van het hart.

Dat kunt ge dan ook niet eiken dag. Dat kunt ge niet elk oogenblik herhalen. Dat zijn hoogtepunten van het zieleleven, die slechts nu en dan worden gegund. Dat is uw opklimmen op Nebo.

Maar toch onbekend mogen die zaligheden aan Gods kinderen niet zijn.

Eer integendeel hebben we ons hart te veroordeelen, als het anders met ons is; en te betreuren onze inzinking en den lagen stand der wateren in onze ziel, als het tot die innigheid en tot die gevoelvolle kinderbede niet kan doordringen.

En daarom maant en daarom prikkelt het Woord en de Geest ons telkens opnieuw, om toch naar dat hoogste te grijpen, en niet te rusten eer het met onze ziel weer tot dat zalige gekomen is.

Gekomen. Niet met een opwinding des gevoels, of met een prikkeling der zenuwen.

Dat nut niets voor den Heere. De ware aanbidding is niet luidruchtig, maar maakt stil, windt niet op, maar doorstroomt ons met heilige kalmte.

En de eisch, die ook op dit Pinksterfeest tot uw ziel en tot de mijne komt, is maar om zoo onzen weg aan te stellen, en zoo rusteloos door den Middelaar tot de gemeenschap van het Eeuwige Wezen door te dringen, tot onze ziele het weer beluisteren mag: Gij zijt mijn kind, gij zijt mijn uitverkorene! en dat het als een echo onzer ziel op die stemme weerklinkt: Abba Vader!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen