Almeer wordt het duidelijk

Almeer wordt het duidelijk, dat de Synode van Assen, zij het dan ook slechts impUcite, althans een zeker adntal onzer kerken in doleantie (lang niet alle i) kerken Christi bedoelde te erkennen. als

Hoe meer dit uitkomt, hoe liever het ons zijn zal.

Immers, reeds zoodra dit vaststaat, moet men of men wil of niet wel verder.

Allereerst, gelijk reeds herhaaldelijk betoogd wierd, om den eisch van Gods Woord. Maar ook, gelijk we ditmaal wenschen aan te toonen, om de Kerkenordening.

De kerken die te Assen vergaderd walen, zeggen toch de Kerkenordening van Dordrecht van 1619 te volgen. En al houden we vol, dat het Reglement van 1869 hieraan theoretisch hinderend in den weg staat, toch weten we uitnemend wel, dat het door de gescheidene kerken nooit anders bedoeld is.

Feitelijk bedoelden ze altoos naar de Kerkenordening van 1619 te leven.

Doch dan overwege men ook wel, wat hieruit voortvloeit.

Immers, de Kerkenordening van 1619 spreekt niet van de vergadering van eenige kerken, maar van de d. i. van alleketken, die in Gereformeerde belijdenis saamstemmen.

Krachtens deze Kerkenordening is dus elke Classe en elke Synode die onder deze ordening saamkomt, gehouden en verplicht tot haar vergadering toe te laten afgevaardigden van alle kerken, van wie ze zelve erkent, dat ze Gereformeerd van belijden zijn en dezelfde Kerkenordening aanvaarden.

Uitsluiting loopt hier uit op pure wilkeur, en wrikt den grondslag der Kerkenordening los.

Men volgt haar niet, gehoorzaamt haar niet, maar weerstaat haar, en handelt in strijd met haar duidelijke bepalingen, indien men zegt: Deze kerken laten wij wel toe, en gene niet.

En men weerstaat haar bovenal, indien men bij deze schifting, wel verre van een geestelijken maatstaf (den maatstaf des Woords of der Belijdenis) aan te leggen, zijn perk afpaalt naar zekere regeling met de Overheid.

Van tweeën één dus.

De Synode van Assen erkent ons als kerken Chriiti van gelijke Belijdenis en Kerkenordening, of ze erkent ons niet.

Erkent ze ons niet als zoodanig, dan is het natuurlijk uit, en kan men niet verder.

Erkent ze ons daarentegen wel in die qualiteit, dan moet ze weer van tweeën één doen: óf haar eigen Kerkenordening schenden, óf volgen.

Die Kerkenordening toch eischt dat in Classse en Synode de, d.i. alle Gereformeerde kerken van gelijke Belijdenis en Kerkenordening zullen saamkomen.

Vergadert ze in haar Classicale en Synodale vergaderingen met slechts een deel der kerken en sluit ze andere uit, dan is haar eigen Kerkenordening geschonden.

Of wel, wil ze die niet schenden, maar opvolgen, dan moet ze wel alle door haar zelve erkende kerken ter vergadering toelaten.

Zelfs zou men zeggen kunnen, dat alle meerdere vergaderingen waarvan een decider door haar zelve erkende Gereformeerde kerken uitgesloten worden, incompetent en voor de Kerkenordening onbevoegd tot besluiten zijn, tenzij men, gelijk te Utrecht, aan zijn vergadering een voortoopig karakter geeft.

Slechts ééne moeilijkheid blijft hierbij over, die wel onder de oogen moet worden gezien.

Kunnen er in eenzelfde plaats twee organisation van de kerke Christi zijn.'

Naar het zijn moest, stellig niet.

Maar feitelijk?

En dan merke men op:

1º. dat in groote steden als Londen enz. splitsing door de uitgestrektheid geboden is. Daar kan het niet anders. Eén kerkeraad voor heel Londen is volstrekt ondenkbaar ;

2º. dat de Luthersche kerken dezerzijds steeds als Christelijke kerken met eigen formatie en eigen kerkeraad erkend worden;

3º. dr-t de Nederduitsche, Waalsche en Engelsche kerken te Rotterdam, Amsterdam enz. steeds elk een eigen formatie, met eigen kerkeraad hadden, en toch in één Classe saamwerkten;

4º. dat in de Christ. Gerei, kerken te 's-Gravenhage en elders dupliciteit bestaat;

en 5º. dat tal van Chr. Geref. kerkeraden aan den kerkeraad der Ned. Geref. kerk in de plaats hunner woning geschreven en hem als kerkeraad erkend hebben.

Hieruit leiden we af, dat eenheid van kerkeraad regel moet zijn en doel waarop men aanstuurt.

Maar dat, desniettemin, in abnormale omstandigheden en om oorzaak van allerlei gelegenheid en bezwaar, tweeheid denkbaar blijft, feitelijk voorkomt, en tijdelijk te dragen is.

Konden nu de Chr. Geref. kerkeraden aanstonds besluiten, om van erkenning door de Overheid als genootschap af te zien, dan bestond hiertoe geen aanleiding en zou men terstond ook plaatselijk ineen kunnen smelten.

Nu daarentegen deze kerkeraden, ter oorzake van hun bezitstoestand, hiertoe ongenegen zijn, en zij dus op genootschappelijke erkenning door de Overheid prijs blijven stellen, terwijl wij achten deze niet te kunnen erlangen, zonder^ ons^beginsel prijs te geven, kan het wel niet anders, of de dupliciteit zal althans uitgangspunt moeten wezen.

Dat blijft dan wel niet zoo.

En van lieverlee zal wel inééngroeien, wat nu nog twee in den tak, hoezeer ook één in den historischen wortel, is.

Maar hoe dat gaan zal, is nu nog niet te zeggen.

1) Althans De Vrije Kerk wil blijkbaar van die erkenning uitgesloten zien, alle kerken in doleantie, die krachtens het ambt der geloovigen reformeerden , %oodra er reeds een Chr. Geref, kerk te dier plaatse be stond.

Er kan zooveel, ook op staatsterrein gebeuren, waarop nu nog ge^n rekening is te maken.

Vór ons is het maar zaak, dat we beginnen met nagr de Kerkenordening van 1619 te leven, en d-e eischt dat in Classicale en Synodale vergadering alle kerken van Gereformeerde belijdenis saamkomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen