Buitenland.

Rnslaüd. Nog iets aangaande de geloofsvervolgingen in Rusland.

Keeds hebben wij onzen lezers medegedeeld, hoe het den heer Ruckteschell verging, die als predikant bij het Luthersch Diakonessengesticht het gewaagd had, den zoon van een staatsraad, den heer Woronoff, tot het heilig Avondmaal in zijne gemeente toe te laten. Op dit feit staat volgens Russische wet öf ontzetting uit het ambt, indien men den nieuwbekeerde tot den gedanen stap niet aanzette, óf verbanning naar Siberië, indien de leeraar dezen daartoe bewoog. Woronoff onttrok zich aan de gevolgen van zijn daad, door naar Duitschland te vluchten. Ruckteschell vroeg zijn ontslag als predikant en wilde ook in Duitschland zich voor verbanning naar Siberië vrijwaren. Doch te Wirrballen aan de Duitsche grenzen kreeg hij een telegram vaa den minister van politie om zich aanstonds naar St. Petersburg te begeven, teneinde zich over zijn daad te verantwoorden. Hij gehoorzaamde; doch zijn zenuwgestel was door het gebeurde zóó geschokt, dat hij als een krankzinnig mensch te St Petersburg aankwam. Dit zal ons niet verwonderen, als wij weten, dat Ruckteschell een man is, die van zijn ambt leven moet en vader is van vijf kinderen. Nader vernemen wij, dat hij weder eenigszins hersteld is, en dat het openbaar ministerie zijn requisitoir zeer gematigd gesteld heeft, waaruit men meent te mogen afleiden, dat men met den Lutherschen prediker zoo zacht mogelijk handelen zal.

In het Journal van Geneve van den sden Januari hebben eenige bijzonderheden gestaan omtrent de handelingen der Russische overheid ten opzichte van den houtvester Kirpitchnikoff, die voor de evangelisatie van Rusland zooveel heeft gedaan. Een Russische dame heeft zich daarover boos gemaakt; daarom schreef zij den 9den Januari te Geneve een brief aan den redacteur van genoemd blad.

Daarin lezen wij: »Wij Russen kennen het protestantisme en zijne schrijvers en wij bezoeken hunne kerken. Maar niemand heeft het minste begrip van onze kerk. Waarom trekken die evangelisateurs de geloovigen van de kerk af, waarvan zij deel uitmaken? Waarom brengen zij ons hun Evangelie, terwijl wij het Evangelie hebben?

De lezers van de Reme des Deux Mondes hebben onlangs nog gelezen, dat onder het Russische volk het geloof niet alleen levend is, maar dat het ook etn scheppende macht bezit. Graaf Tolstoi is de grootste Christelijke denker, in dien zin, dat door zijne wijze van opvatting des Christendoms een nieiiw tijdperk geopend wordt"; het is »het Christendom in geest en waarheid, dat altijd gekoesterd is in enkele zielen, doch hetwelk nooit geheerscht heeft" (Ch. Sécrétan, Beschaving en geloof, blz. 470.) Wat brengen ons dan de protestantsche evangelisten ? Is 't het «Calvinisme, dat ons een te haten God afmaait? " (Sécrétan blz. 409). Zij kunnen ons niets leeren; maar wij moeten hun het woord van Christus herinneren, die gesproken heeft: »Vrouw, geloof mij: de tijd komt, dat gij noch op dezen berg, noch te Jeruzalem den Vader aanbidden zult.... Maar de ure komt en is nu, wanneer de ware aanbidders den Vader aanbidden zullen in geest en waarheid, " Deze Russische dame meent dus, dat de godsdienst (? ), in de talentvolle romans van Tolstoi gepredikt, de godsdienst der toekomst is. Doch Tolstoi is niet anders dan wat wij een modern man zouden noemen. Hij aanbidt den onpersoonlijken God van het pantheïsme en pleegt dus niet anders dan afgoderij En hoe durft men als lid der Russische kerk anderen vermanen tot een godsdienst „in geest en waarheid"! De Grieksche orthodoxe kerk roept toch de heiligen aan en laat beeldendienst toe! In de «Semaine religieuse" van 26 Januari wordt gezegd, dat de Protestantsche evangelisten in Rusland werkelijic eene roeping hebben te volbrengen. Maar als datzelfde blad zegt. dat die evangelisten niet den te haten God van het strenge Calvinisme brengen, want dat die God sedert het midden van deze eeuw — om niet te zeggen sedert de dagen van Wesley en Spener, — uit den horizon van onze gangbare theologie verdwenen is, zoodat nu de God van liefde en heiligheid gepredikt wordt, die vleesch geworden is in Jezus Chris tus en wiens aangezicht vol van barmhartigheid schijnt door de bladzijden van het Nieuwe Testament; dan zeggen wij: hebt gij geen ander evangelie dan dat van het Remonstrantisme te brengen, laat dan de Russen maar met rust, o! Jammerlijke verblitidheid, waardoor men niet ziet, dat in den grond der zaak men alle waarheden, door de Reformatie I opnieuw op de duisternis veroverd, verwerpt 1 Om billijk te oordeelen over de handelingen der Russische regeering tegenover de protestantsche propaganda, moet men weten, hetgeen de procureur der H. Synode, Pobedonostzeff, helder uiteenzette, blijkens het stuk, dat we in ons vorig nummer lieten drukken, dat er in de Baltische provinciën rivaliteit bestaat tusschen het gezag van den keizer en de macht der Duitsche baronnen, die den Lutherschen godsdienst zijn toegedaan. Om zijn gezag te handhaven, ziet de Czaar uit naar vermeerdering van invloed der Grieksche kerk; om hunne macht te behouden, arbeiden de Duitsche baronnen aan de instandhouding der Luthersche kerk. Van beide zijden is dus politiek in het spel. Doch de Russische' keizer moest begrijpen, Gods Woord en de historie leeit het, dat inzake de conscientie geen dwang kan worden opgelegd, of het wapen dat men tegen een ander keert, treft ten slotte onszelven.

»Die met het zwaard slaan, zullen door het zwaard vergaan."

Bovendien werken dwangmiddelen ten opzichte van den godsdienst niet alleen gemeenlijk het tegenovergestelde uit van hetgeen rnen ermede bedoelt, maar zijn zij in strijd met het gebod van den naaste lief te hebben als onszelven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen