,,Gij legt mij in het stof des doods!"

Mijne kracht is verdroogd als eene potscherf en mijne tong kleeft aan mijn gehemelte; en Gijlegtmij inhetstofdesdoods. Psalm 22 : i6.

Eens, toen er nog geen, mensch bestond, lag er op deze aarde ziellooze doode stof. En van die stof greep Gods almogendheid i een handvolle en nog een handvolle, en vormde er een menschelijke gestalte, met been en spier, met bloed en zenuw uit. Altegader wijsheid, kracht, schoonheid, die Hij in die doode stof inschiep. En toen dit menschelijk lichaam gereed lag, schiep diezelfde God er de ziel in, waarop het lichaam was aangelegd. En zoo verrees die door Gods almacht wonderkunstig bewerkte stofklomp, en wat daar in het Paradijs stond, en voor het eerst omzag en waarnam en luisterde was de door God geschapen mensch.

Zoo was die mensch niets dan stof, met bijvoeging van de wijsheid en de almacht Gods, die scheppend op die stof gewerkt had.

Zoolang diezelfde almacht hem in dat stof als mensch hield en behield, bleef hij dus.

Maar Het God hem los, of ging hij van zijn God af, wat wierd er dan anders van hem dan nogmaals stof?

En daarom, toen de mensch in zijn hoovaardij dat aandorst, en den band met zijn God afsneed, toen kwam de vloek ook: Stof zijt ge en tot stof zult ge wederkeeren, dewgl ge daaruit genomen zijt! Uit dien hoofde blijft het niet bij het uitblazen van den adem en het ge ir en van den jongsten snik. Neen, de vernedering moet nog dieper doordringen. Wie God verlaat moet terug naar den toestand, waarin hij verkeerde, eer zijn God hem riep en schiep. En daarom volgt er na ons uitblazen van den adem nog een graf, dat ons in zijn schoot ontvangt.

Dan opent de aarde zich. Die stofbodem, waarboven Gods almacht ons verhief; dien we met onzen voet vertreden hebben; waarover we koninklijk heerschten, maar die nu zich wreekt, en ons opwacht om over-ons te lieerschen.

Het' graf ontbindt, verteert, verslindt u. En de ruste kan niet komen, eer het weer wierd, wat het oorspronkelijk was, niets dan stof.

Dit nu heeft ook de Messias voorgevoeld en vooruit doorleden, toen de Heilige Geest David tot den lijdenspsalm uitdreef, en hij zong van den bittersten kruisdood, en, in zijn uitroepen ook in dien smaad van het graf verzinkend, klaagde: o, Mijn God, Gij legt mij in het stof des doods!

Voor ons gaat dat bij trappen. Eerst krank; dan sterven; en dan het graf Maar voor den blik van Messias was dat één rechtstreeks door gaande lijn van vernedering en vernietiging tot in het graf. Eén opwoeling van het stof des doods, dat hem verstikken zou.

Stof en Geest staan tegen elkander over.

Het stof is het vormelooze, onbezielde uit de ure toen de aarde nog woest en ledig was en duisternis op den afgrondt De Geest was toen nog niet scheppend in de stof gedrongen om haar te bezielen. De Geest van God was nog zwevende over de wateren.

Maar op Gods bevel dook die Geest in het stof; en zoo kwam het leven van heel de schepping er , tot het eindelijk zijn kroon ontving in den mensch.

Zoo moest dan het stof den Geest dienen, en de Geest is geroepen om het stof te bezielen en te beheerschen.

Tot er een breuke in dat geestelijk leven komt. Want dan kentert het rad der geboorte.

Het slaat om. De macht wordt aan het stof hergeven, en het gaat alles terug naar wat »woest en ledig" was. Het v.'ordt alles weer stof.

En in die schriklijke vernieling moest ook Messias "in-Als Middelaar in het eeuwig Raadsbesluit gesteld, was het zijn lot het wel en wee van ons menschelijk geslacht te huwen. Eens de glorie waartoe het geroepen was; maar eerst de verderving waartoe het was gedoemd.

Hij zou onze natuur aannemen; maar in gevallen en geknakten staat. Gelijk ze onder den doem lag om in dood en graf te verzinken en tot stof weder te keeren. En ixi dien loop en weg moest Messias ingaan, om juist in de groeve des doods verzonken, met den Geest tegen het stof te strijden, en in het graf zelf de macht van het stof te binden door zijn Verrijzenis.

Dat was het eindpunt waartoe het komen moest. Dat de diepste diepte waarin hij had weg te zinkeni En eerst als die diepte der versmading bereikt was, zou hij met de diep ingedrukte veerkracht des Geestes Koninklijk triomfeeren over het graf dat ook hem vernielen wildet

Het stof heeft over Jezus geen macht gehad. »Gij zult riet toelaten, dat uw Heilige de verderving zie!", had het in Psalm i6 weerklonken. En die toon der hope wierd profetie.

Het is bij Jezus doorgegaan tot de scheiding van ziel en lichaam. Zelfs is zijn afgescheiden lichaam in het graf gelegd. Maar verder kwam het niet. Het stof kon dat lichaam niet ontbinden, niet verteren; tot stof wierd het niet!

Hij werd in het stof des doods gelegd. Besloten in een graf. Besloten achter een deur van steen. Maar in de v/orsteling die toen volgde, leed het stof de nederlaag. De Geest des levens overwon en het stof des doods wierd overmocht.

En ook nu ging het naar den wortel.

Gelijk in Adam de wortel van ons geslacht geknakt en in de macht van het stof weggezogen was, en deswege een iegelijk onzer den tol der ontbinding aan het stof moet betalen, zoo ook ging het hier te werk. In Christus triomfeerde de wortel des nieuwen levens, en in hem zegepraalt over het stof, al wat in dien wortel gehecht is.

Ontzettend moet het voor den Middelaar geweest zijn, eer hij triomfeeren kon, in die diepte om onzentwil weg te zinken.

Hij klaagt het met zulk een toon, waar weedom des harten in kermt: »Gij legt mij in het stof des doods!" En toch, er sprak in dat woord toch ook vertrouwen.

Hij wierd niet door dat stof getrokken, maar God legde hem er in.

Het is alleen ontwikkeling, ontplooiing, uitwerking van het eeuwig Raadsbesluit. Van datzelfde Raadsbesluit, waarin ook zijn triomf besloten lag. En dat maakte, dat deze diepe treurpsalm (22) reeds halverwege in den toon van lof en jubel omslaat: »Gij, die den Heere vreest, prijst Hem; al gij zaad Jacobs, vereert Hem ; en ontziet u voor Hem, al gij zaad van Israël!" Daarin ligt voor Messias de macht om door te worstelen tot den einde.

Niets overvalt hem. Niets overkomt hem door de macht van de natuur of van de zonde.

Zelfs in zijn bangste lijden is hij geen oogenblik buiten Gods hand.

Gods Geest leidt hem in de woestijn om verzocht te worden van den Duivel; en straks is het dezelfde Vaderh'and die hem den beker, den schriklijken drinkbeker van den eeuwigen Dood, aan de lippen zet.

Hij valt niet in het stof des doods. God legt er hem in. " En zoo ligt in zijn wegzinken de profetie van zijn opvaren in de hoogte.

Het is al uitvoering van het ééne lijdensprogram, maar vlak na dat lijdensprogram volgt in Gods Baadsbesluit het program van glorie en zegepraal. ' Door lijden tot heerlijkheid' De poorte des Heèren, waar hij door moet treden om in te gaan' in den luister, die hem beidt. '; Hierin lag voor deh Middelaar in leven en in sterven, naar ziel en naar lichaam zijn eenige vertroosting.

En nog weet Gods kind op aarde het, hoe hij, achter Jezus aankomend, daarin al zijn rust, daarin den mqed om te dragen en te dulden, daarin alleens'de geestkracht vindtom te midden van de bangste duisternis het licht te grijpen, zoo hij in de diepste smart verzonken, weten mag: 'Niet bij geval, noch ook door den mensch mij aangedaan. Gij., Heere, Gij alleen legt mij in het stof des doods I

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen