Onderonze liturgische formulieren is er geen,

Onder onze liturgische formulieren is er geen, dat zoozeer herziening behoeft, als het Trouw formulier.

Dit formulier is hoewel van ouden oorsprong, te weinig Liturgisch en voldoet niet.

We zullen nu niet vallen over kleinigheden, zooals de zonderlingheid om Eva een •^huis'Vï0^x^" te noemen, waar in het paradijs nog kwalijk van een „huis" sprake kon zijn, maar heel het formulier zooals het daar ligt, is ongenoegzaam om in zoo plechtig oogenblik het woord der kerke Gods te zijn.

Daartoe is reeds het standpunt dat ingenomen wordt te onzeker. Worden de „geboden" nog door de kerk afgeroepen, dan heeft het zin te zeggen, dat „geen wettige verhindering is voorgekomen"; maar gaan de „geboden" buiten de kerk om, en gaat de burgerlijke huwelijkssluiting vooraf, dan vervalt deze geheele gedachte. Oordeelt men daarentegen dat de kerk toch ook zelve nog t« onderscheiden heeft welk huwelijk ze kerkelijk toelaat, uitnemend, maar dan moet de kerk deze zaak ook regelen; beslissen wat wel en wat niet het kerkelijk huwelijk verhindert; en alsdan haar acte inleiden met de verklaring, dat zich niets van dien aard heeft voorgedaan.

Dan echter neemt de kerk een zelfstandig standpunt in, velt een eigen oordeel, en laat den regel: Ecclesia sequitur curiam, d. i. de kerk berust in wat de overheid deed, hier varen.

Maar dan is hét ook geen bevestiging of inzegening in gewonen zin meer. De kerk treedt dan handelend op.

Zelfs tusschen bevestiging en inzegening moet in deze materie wel onderscheiden. Inzegening onderstelt geen afverging van beloften, bevestiging wel. Maar dan moet deze bevestiging er ook open in uitkomen, d. w. z. dan mag in de Liturgie de verklaring vanwege de kerk, dat nu dit huwelijk voltooid is, niet uitblijven.

Ook het standpunt cegenover de gemeente moet duidelijk gemaakt.

Is het een acte in de „vergadering der geloovigen" al dan niet.' Ja, zult ge zeggen.

Goed, maar dan moet men ook beginnen met die „vergadering der geloovigen" te openen en toe te spreken, en alsnu de te huwen personen in die vergadering laten optreden.

Maar dit geschiedt thans niet.

Ons formulier onderstelt dc.t deze huwelijkssluiting plaats grijpt in het midden of aan het einde van een gevvonen dienst.

En dat heeft ook zin.

Maar geen zin heeft het, om in een aparte vergadering of samenkomst eenvoudig de te huwen personen met hunfamihe toe te spreken, en de vergadering der geloovigen pro memorie uit te trekken.

Dit en zooveel meer nog is op dit formulier met het oog op onze huidige toestanden aan te merken.

De toon is zoo weinig aangrijpend en gezalfd. De uitdrukkingen zijn soms min feeder gekozen. De blijdschap, die de harten verrukt, komt niet tot haar recht.

En ook het begin deugt niet.

Niet alsof we dat „kruis" weg wilden hebben, v/ant juist dat „kruis" is een perel in dit dofïc formulier; maar daar begint men niet meê.

Het uitgangspunt moest in de instelling van het huwelijk zijn genomen, en van daar tot het kruis komen.

Kon bovendien de Liturgische handeling duidelijker omschreven worden, zoodat de te huwen personen van oogenblik tot oogenblik wisten, of ze moeten blijven zitten, opstaan of neerknielen, dan kon dit de rustigheid bevordeiren en den indruk verhoogen.

En zoo dient dan ook uitgemaakt, of er bij deze plechtigheid om zegen gebeden wordt, of wel dat de kerk \t\ den naam des Heeren zegen tot dit huvrelijk spreekt.

Misschien zelfs ware het nuttig een afzonderlijk formulier voor die erskele gevallen te hebben, dat een der huwenden geen lid van de Gereformeerde kerk is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen